Μικρές πραγματικότητες, καταφύγια

Πέμπτη βράδυ, 31 Αυγούστου. Παλιά παραλία. Κάνουμε πρόβα προβολής του video mapping που ετοιμάσαμε για τη δράση ”Έγινε η σπίθα πυρκαγιά”. Εντυπωσιακές εικόνες προβάλλονται πάνω στο κτίριο της Λ. Νίκης 53. Εικόνες που δεν έχεις την ευκαιρία να δεις να προβάλλονται με τέτοιο τρόπο πάνω σε κτίρια της πόλης. Παρακολουθώ τα πρόσωπα των περαστικών. Στην πλειοψηφία είναι σκυφτοί, ελάχιστοι σηκώνουν τα μάτια στις εικόνες που προβάλλονται. Ακόμα λιγότεροι σταματούν να δουν τι συμβαίνει. Κάτι τόσο ασυνήθιστο και όμως δεν τους προκαλεί το ενδιαφέρον. Για πρώτη φορά σκέπτομαι πως οι άνθρωποι μοιάζουν πια σαν υπνωτισμένοι. Σαν αποχαυνωμένοι από τα προβλήματα και το διαρκές στρες της αβεβαιότητας. Το χαμόγελο έχει χαθεί προ καιρού, μαζί με την περιέργεια για ζωή. Οι αβάσταχτες καθημερινότητες έχουν γίνει φυλακές των ψυχών και των συναισθημάτων.

Τα πλήθη των κουρασμένων ανθρώπων με τα ματαιωμένα όνειρα μοιάζουν με ταινία επιστημονικής φαντασίας. Είναι η ζωή μας όμως, εδώ και τουλάχιστον μια επταετία.

Την ίδια στιγμή κοιτάζω τα πράγματα που συμβαίνουν στην πόλη. Είναι δεκάδες. Ασυνήθιστα πολλά για τέτοιους ζόρικους καιρούς. Εκατοντάδες άνθρωποι πασχίζουν, δεν το βάζουν κάτω, παλεύουν και γεννούν νέες μικρές πραγματικότητες. Καταφύγια για δύσκολες εποχές. Και πετυχαίνουν. Να συμπαρασύρουν συχνά και άλλους σε αυτές τις διαφυγές.

Μια τέτοια διαφυγή είναι και για μένα το Θεσσαλονίκη Αλλιώς. Το ξεκίνησα πριν επτά χρόνια σαν μια αφορμή για να απασχολείται το μυαλό με την παραγωγή ονείρων, σε καιρούς τόσο μεγάλης έλλειψης ονείρων. Και μέχρι σήμερα, ευτυχώς, κάθε φορά που το οξυγόνο στερεύει τριγύρω, μια νέα πρόκληση πέφτει στην ονειρομηχανή του και γίνεται πραγματικότητα, παρασύροντας στην ονείρωξη και πολλούς άλλους.

Όσο η μεγάλη πραγματικότητα θα μοιάζει αβάσταχτη, μικρές πραγματικότητες που θα στήνουμε τριγύρω μας, αληθινά καταφύγια, θα είναι μια κάποια λύση…

Ραντεβού το Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου στους δρόμους της πόλης.

Μάθε τα πάντα για την εκδήλωση εδώ