Μιλήσαμε με τα πιο φωτεινά πλάσματα της θεατρικής Θεσσαλονίκης!

Εικόνες: Γιάννης Τριανταφυλλόπουλος

Μια ηλικιωμένη γυναίκα ξενυχτά στο προσκεφάλι της άρρωστης εγγονής της καθισμένη δίπλα στην πυροστιά. Καθώς πλησιάζει το ξημέρωμα, οι αναμνήσεις μιας ζωής γεμάτης βάσανα επιστρέφουν στη μνήμη της και τη στοιχειώνουν, στρεβλώνοντας τελικά τη λογική της. Τα κορίτσια είναι ένα βάσανο, καλύτερα να τα πνίγουμε μόλις γεννηθούν. Διαπράττει έτσι μια σειρά από δολοφονίες μικρών κοριτσιών, μέχρι τη στιγμή που θα θεωρηθεί υπεύθυνη για το ατύχημα που θα προκαλέσει το θάνατο ενός παιδιού και θα κινήσει τις υποψίες των αρχών.

Η θεατρική ομάδα «Θέατρο του Άλλοτε» φέρνει τη Φόνισσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στη σκηνή του θεάτρου Αυλαία, σε διασκευή και σκηνοθεσία της Βαρβάρας Δουμανίδου.

Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα διηγήματα της ελληνικής πεζογραφίας – σπουδή στις δυσκολίες της ζωής των γυναικών της εποχής, στην απόγνωση και τον πόνο που οδηγούν τελικά στον παραλογισμό. Τα ατμοσφαιρικά σκηνικά, το μελαγχολικό τραγούδι που πλαισιώνει τους διαλόγους και οι εξαιρετικές ερμηνείες συνθέτουν την υποβλητική ατμόσφαιρα μιας παράστασης που θα θυμόμαστε για καιρό.

Ένα από τα στοιχεία που έδωσε διαφορετική πνοή στην παράσταση ήταν η παρουσία δύο μικρών κοριτσιών, της Ρόζας Καβαλιεράκη και της Ελπίδας Τσαρδάκα, οι οποίες υποδύονται τα θύματα της Φραγκογιαννούς.

Εμείς μιλήσαμε μαζί τους για το πώς βίωσαν αυτή τη μοναδική εμπειρία, αλλά και με τον κ. Παναγιώτη Καβαλιεράκη, πατέρα της Ρόζας και ηθοποιό της παράστασης, και με την κ. Πηγή Μαυρίδου, τη μητέρα της Ελπίδας, για όσα προσφέρει σε ένα παιδί η ενασχόληση με το θέατρο:

Είναι η πρώτη φορά που παίζετε μπροστά σε κόσμο;

Ελπίδα: Σε σχολικές παραστάσεις έχω παίξει. Πιο παλιά πήγαινα σε θεατρικές ομάδες, είχα κάνει και μερικές άλλες παραστάσεις μπροστά σε κόσμο αλλά δεν ήταν έτσι. Σε αυτή την παράσταση, το διαφορετικό είναι ότι οι άνθρωποι που κάθονται και μας βλέπουν, επειδή βλέπουν ενήλικες, δεν περιμένουν να δουν παιδιά να παίζουν και τους κάνει εντύπωση! Στις άλλες παραστάσεις έπαιζαν μόνο παιδιά, οπότε και να κάναμε ένα λαθάκι δεν το παίρναν στα σοβαρά. «Παιδιά είναι», λέγανε.

Ρόζα: Κι εγώ έχω παίξει σε παραστάσεις αλλά όχι σε τόσο πολύ κόσμο. Δεν είναι όπως έπαιζα παλιά επειδή τώρα, όπως είπε και η Ελπίδα, έχει πάρα πολύ κόσμο και πάει το μάτι τους σε εμάς, ενώ εκεί πέρα πήγαινε σε όλους. Στις άλλες παραστάσεις ήταν μόνο παιδιά και μερικές φορές μεγάλοι.

Πότε ξεκινήσατε να παίζετε θέατρο;

Ρόζα: Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε ήταν.

Ελπίδα: Η πρώτη φορά ήταν στη Δευτέρα Δημοτικού, όταν πήγαινα στο τμήμα της Βαρβάρας (σ.σ.: Βαρβάρα Δουμανίδου, σκηνοθέτιδα της παράστασης) γιατί παλιά είχε τμήμα θεάτρου και είχαμε κάνει το «Δέντρο που Έδινε». Ήταν παιδική παράσταση και έπαιζαν μόνο παιδιά, δεν είχε ενήλικες.

Πώς σας φάνηκε αυτή η παράσταση; Είχατε περισσότερο άγχος τώρα που παίζατε και με ενήλικες;

Ελπίδα: Εγώ μόνο την πρώτη μέρα, τις επόμενες ήμουν μια χαρά, δεν είχα καθόλου άγχος. Την πρώτη μέρα ήμουν «γιατί δεν παίρνω ένα όπλο να αυτοπυροβοληθώ», σε τέτοια φάση.

Ρόζα: Εγώ δεν είχα άγχος και στις άλλες παραστάσεις γενικά. Σε καμία παράσταση.

Υπάρχει κάποια σκηνή στο έργο που να σας άρεσε πιο πολύ; Που να την απολαύσατε περισσότερο;

Ρόζα: Εμένα μου άρεσαν δύο σκηνές πολύ. Όταν κάνουμε το τραγούδι που το λέμε εμείς και όταν πνίγει (η Φραγκογιαννού) το μωρό.

Κάποια σκηνή στην οποία παίζετε και σας φάνηκε πιο δύσκολη;

Ρόζα: Δεν έχουμε σκηνή που μας δυσκόλεψε.

Ελπίδα: Εγώ νομίζω ότι αυτή με το όνειρο είναι λίγο πιο μπέρδεμα γιατί πρέπει να λέμε απανωτά τα λόγια μας, να σταματήσουμε ταυτόχρονα και να έχουμε τον ίδιο ρυθμό. Οπότε αυτή πιστεύω ήταν λιγάκι πιο δύσκολη, ελάχιστα.

Θέλετε να ασχοληθείτε με το θέατρο το μέλλον;

Ελπίδα: Εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω ηθοποιός, είναι το παιδικό μου όνειρο. Έχω σκοπό να πάω σε μουσικό γυμνάσιο και ταυτόχρονα να παρακολουθώ θεατρική σχολή.

Ρόζα: Κι εγώ θέλω να γίνω ηθοποιός και θέλω να πάω, όπως είπε και η Ελπίδα, στο μουσικό σχολείο και να παρακολουθήσω και μαθήματα θεάτρου.

Έχετε κάποιον ή κάποια ηθοποιό που θαυμάζετε;

Ελπίδα: Λίγο χρόνο να σκεφτούμε… Εκτός αν έχει σκεφτεί η Ρόζα κάποιον.

Ρόζα: Εγώ έχω…είναι ο μπαμπάς μου!

Ελπίδα: Εμένα μου αρέσουν όλοι οι ηθοποιοί. Θα πω μερικούς παλιούς και μερικούς καινούργιους. Εμένα μου άρεσε από τους παλιούς ο Θανάσης Βέγγος και η Άννα Παναγιωτοπούλου που έπαιζε τη Μαντάμ Σουσού και από πιο καινούργιος μου αρέσει ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, ο Αντώνης Αντωνίου και γενικά όσοι ηθοποιοί παίζουν στη “Μουρμούρα”. Γενικά τους θαυμάζω, πιστεύω ότι παίζουν φανταστικά!  

Γι’ αυτή την παράσταση πώς προετοιμαστήκατε; Κάνατε και στο σπίτι πρόβες με τους γονείς σας;

Ρόζα: Όταν κάναμε τις πρόβες, έκανα μερικές φορές στο σπίτι. Πιο πολύ δεν έκανα εγώ αλλά ο μπαμπάς μου, επειδή εγώ έχω λίγα λόγια και τα θυμάμαι.

Ελπίδα: Εγώ έκανα στο σχολείο με τις φίλες μου πρόβα. Με τη μαμά δεν κάναμε πρόβες και, όπως είπε και η Ρόζα, τα λόγια μας είναι λίγα και τα θυμόμαστε εύκολα.

Οι φίλοι σας ξέρουν ότι παίζετε στην παράσταση; Έχουν έρθει να σας δουν να παίζετε;

Ρόζα: Εμένα οι δικοί μου φίλοι δεν έχουν έρθει ακόμα, αλλά κάποιοι θα έρθουν τη Δευτέρα.

Ελπίδα: Εμένα οι φίλες μου ήρθαν στην παράσταση της Πέμπτης.

Θα θέλατε να μου πείτε τι είναι θέατρο για εσάς;

Ελπίδα: Το θέατρο για εμένα είναι μια πόρτα που προσπαθείς να πάρεις το κλειδί. Το θέμα είναι ότι αν το έχεις μέσα σου, ότι αν το έχεις κρυμμένο, πρέπει να το ψάξεις να το βρεις και να ανοίξεις την πόρτα του θεάτρου. Δεν έχουν όλοι ταλέντο σε αυτόν τον τομέα, κάποιοι έχουν ταλέντο και είναι πιο εύκολο να βρουν αυτό το κλειδί, κάποιοι επειδή θαυμάζουν κάποιους άλλους που το κάνουν προσπαθούν και κάποιοι τα καταφέρνουν να γίνουν ηθοποιοί και κάποιοι όχι. Κάποιοι άλλοι πάλι δεν προσπαθούν καθόλου και ενώ μπορεί να έχουν ταλέντο δεν κάνουν τίποτα γιατί πιστεύουν ότι δεν έχουν.

Ρόζα: Κι εγώ αυτό πιστεύω.

Σειρά είχαν οι γονείς των κοριτσιών, που τις βλέπουν να ανθίζουν μπροστά στα μάτια τους και μπροστά στα μάτια του κοινού

Πώς αντιμετωπίζετε ως γονείς το γεγονός ότι τα παιδιά ασχολούνται με κάτι τόσο δημιουργικό αλλά και ξεχωριστό παράλληλα; Γιατί το να παίζουν σε μία θεατρική παράσταση για ενήλικες είναι πολύ διαφορετικό από τις συνηθισμένες παιδικές δραστηριότητες…

Παναγιώτης Καβαλιεράκης: Ήταν κάτι το ξεχωριστό για μένα, τουλάχιστον όσον αφορά την κόρη μου, τη Ρόζα. Ήταν μία πρόκληση, είδα πράγματα μέσα από αυτή τη σχέση που δημιουργήσαμε εδώ πέρα, είδα την ωριμότητα που έχει, την οποία δεν περίμενα. Δεν σας κρύβω ότι όταν είχαμε ξεκινήσει είχα ένα παραπάνω άγχος, γιατί έχεις το προσωπικό άγχος της δικής σου συμμετοχής σε ένα θεατρικό έργο, και είχα στο μυαλό μου ότι θα έχω και το άγχος της κόρης μου. Το πρακτικό άγχος, πώς θα ντυθεί, πώς θα βγει… Μπορώ να σας πω με σιγουριά και με ειλικρίνεια ότι δεν χρειάστηκε και νομίζω ότι δεν θα χρειαστεί και στο μέλλον να ασχοληθώ καθόλου μαζί της, με το δεδομένο ότι είναι ένα κοριτσάκι το οποίο πάει στην τρίτη δημοτικού. Είναι ακόμα στο ξεκίνημα του να δραστηριοποιείται μόνη της και να έχει μια ανεξαρτησία. Ήταν μια μοναδική εμπειρία όλο αυτό.

Πηγή Μαυρίδου: Χαίρομαι πάρα πολύ γι’αυτή την ευκαιρία που της έχει δοθεί, ακριβώς επειδή θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο. Αυτό που είπε ότι από τότε που θυμάται τον εαυτό της θέλει να γίνει ηθοποιός ισχύει, από μικρή αυτό έλεγε. Τα προηγούμενα χρόνια κι εγώ είχα στο μυαλό μου ότι είναι ένα παιδικό αφελές όνειρο και ότι δεν θα πραγματοποιηθεί αλλά βλέπω ότι το έχει βάλει στόχο. Είναι μια πολύ ωραία ευκαιρία να δοκιμάσει τον εαυτό της, με τις πολύωρες πρόβες, με τα ξενύχτια, το άγχος πριν από τις παραστάσεις, να δει αν πραγματικά το αντέχει και της αρέσει. Βγάζω το καπέλο και στην Ελπίδα και στη Ρόζα, ήταν επαγγελματίες. Λίγες φορές χρειάστηκε να τις διορθώσουμε. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα γιατί ήμουν παρούσα σε όλες τις πρόβες και είχα και την ευθύνη να μη μιλάει, να μην κάνει φασαρία… Κάθε φορά που χρειάστηκε να επέμβω το έκανα αλλά πραγματικά ήταν πολύ λίγες αυτές οι φορές. Ήταν προσηλωμένες σε αυτό που έκαναν και έδειξαν επαγγελματισμό και οι δύο.

Τι πιστεύετε ότι προσφέρει σε ένα παιδί η ενασχόληση με το θέατρο;

Πηγή Μαυρίδου: Ανοίγει ορίζοντες και διευρύνει τον τρόπο σκέψης, είναι ένας πολύ ωραίος τρόπος έκφρασης. Η Βαρβάρα είναι μια σκηνοθέτις που δεν κατευθύνει αυστηρά, δεν έδειξε στα παιδιά πώς θα παίξουν, τους είπε μόνο τι θέλει να κάνουν και το βγάλανε τα παιδιά με το δικό τους τρόπο. Δεν τους έδειξε τι θα κάνουν και αυτά το αντέγραψαν. Τους δόθηκε ένας δρόμος απλά και το έφτιαξαν μόνες τους.

Παναγιώτης Καβαλιεράκης: Το θέατρο για ένα παιδί είναι το ίδιο και για έναν ενήλικα: ένα μεγάλο σχολείο. Είναι ο τρόπος να υποδυθεί χαρακτήρες, είναι ο τρόπος να μπορέσει να ανοίξει το χαρακτήρα και τη φαντασία του. Έχει να δώσει και να πάρει πολλά από το θέατρο. Το έχω πει και σε άλλη συνέντευξή μου, από τα παιδιά, ιδίως αυτές τις τρυφερές ηλικίες, περισσότερα πήραμε εμείς ως ενήλικες παρά αυτά από εμάς. Νομίζω ότι είναι μια απαρχή για κάθε παιδί το θέατρο ώστε να μπορέσει να δει τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Όταν υποδυόμαστε ρόλους βλέπουμε τα πράγματα τελείως διαφορετικά, από διαφορετική οπτική γωνία, αναγκαζόμαστε να το κάνουμε αυτό. Καταλαβαίνετε ότι σε αυτή την τρυφερή ηλικία που τα παιδιά είναι σφουγγάρια, πόσα ιδιαίτερα πράγματα παίρνουν μέσα από αυτή τη διαδικασία. Είναι ένα μοναδικό σχολείο.

*Η Φόνισσα του Α. Παπαδιαμάντη από το Θέατρο του Άλλοτε, στο Θέατρο Αυλαία | 20,21,22,23 Μαΐου στις 21.15 | Θεατρική διασκευή – Σκηνοθεσία: Βαρβάρα Δουμανίδου | Διανομή: Δημήτρης Βασιλειάδης, Τζώρτζια Βογιατζόγλου, Βάλια Γκαγκάτση, Βαρβάρα Δουμανίδου, Δημήτρης Ελιάς, ‘Ολγα Καλαμάρα, Παναγιώτης Καβαλιεράκης, Νατάσα Κοψαχείλη, Στέργιος Κωνστατζίκης, Θεοδώρα Κωστάκου, Νίκος Νικολαϊδης, Μαρία Σεμερτζίδου και οι μικρές Ρόζα Καβαλιεράκη και Ελπίδα Τσαρδάκα | Για προπώληση και περισσότερους συντελεστές δείτε ΕΔΩ