Μιλήσαμε με το Νέο Αίμα της Δημοσιογραφίας στη Θεσσαλονίκη

Ρεπορτάζ: Στέλλα Παϊσανίδη | Εικόνες: Ελπίδα Νικολαΐδου

23.10.2019, 19.24. Κάθομαι και σκέφτομαι πόσες είναι οι φορές που άκουσα τελευταία από ανθρώπους του χώρου – εννοώ της Δημοσιογραφίας – και όχι μόνο, να ξεστομίζουν το εξής ενοχλητικό αλλά με τεράστιες δόσεις αλήθειας: «Η Δημοσιογραφία έχει πεθάνει», ακολουθούμενο από την φράση-κερασάκι στην τούρτα «Κάνε κάτι που να έχει ζήτηση».

Την ίδια στιγμή, στο μυαλό μου έρχονται όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι που αποφάσισαν φέτος για τους δικούς τους λόγους να προσθέσουν το πολυσυζητημένο «Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ» του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο μηχανογραφικό τους και να ακολουθήσουν μια πορεία παρακινδυνευμένη.

Τι έχουν να πουν τελικά για την επιλογή του συγκεκριμένου Tμήματος, ποιο είναι το προφίλ τους και ποιες είναι στ’ αλήθεια οι στοχεύσεις τους;

Ένα ωραίο πρωινό επισκεφτήκαμε -με τη φωτογράφο μας, Ελπίδα Νικολαΐδου – την ΟΠΕ, συναντήσαμε εντός και εκτός αίθουσας 10 ιδιαίτερες προσωπικότητες και τις ρωτήσαμε τα πάντα, ώστε να λύσουμε τις απορίες μας. Ιδού οι απαντήσεις και τα τελικά συμπεράσματα:

Από τις πρώτες κιόλας συζητήσεις διαπιστώνω, πως οι πρωτοετείς είναι αν όχι ενθουσιασμένοι, αρκετά ικανοποιημένοι από τα μαθήματα και τους καθηγητές τους, έχοντας σχηματίσει μία θετική εικόνα για το Τμήμα. Τα μαθήματα χαρακτηρίζονται από τους ίδιους ως «προσιτά», «ενδιαφέροντα», «που ούτε κατά διάνοια σε κάνουν να πλήττεις», «βοηθητικά και σχετικά εύκολα» καθώς και «εύστοχα», πάντα με μία επιφύλαξη μιας και η εικόνα αυτή μπορεί πάντα να αλλάξει μελλοντικά.

Ήταν μόνο μία η φορά που φοιτήτρια επεσήμανε πως τα μαθήματα θα μπορούσαν να είναι πιο ενδιαφέροντα και πως το παρόν πρόγραμμα που μέχρι στιγμής παρακολουθεί την έχει κάπως απογοητεύσει.

Όσο για το διδακτικό προσωπικό, η εντύπωση των παιδιών δείχνει να είναι συνολικά εξίσου θετική. Οι καθηγητές παρουσιάζονται από τους 10 νέους ως «πρόθυμοι» να βρίσκονται στο πλάι των φοιτητών, «ευχάριστοι και φιλικοί»- επίσης με εξαιρέσεις- «συνεννοήσιμοι και ευγενικοί», «ένας κ’ ένας», «άλλοι ήρεμοι, άλλοι πιο ενεργοποιημένοι, πάντως «όλοι με θέληση να μυήσουν τα νιάτα στην τέχνη της Δημοσιογραφίας». Οι φοιτητές φαίνεται επίσης να συμφωνούν κατά κύριο λόγο στο γεγονός ότι οι καθηγητές καταβάλλουν κάθε προσπάθεια προκειμένου να περιγράψουν την κάθε λεπτομέρεια στα μαθήματα.

Ως εδώ όλα μοιάζουν εξαιρετικά και εσύ που διαβάζεις με προσοχή -ή και όχι- αυτό το κείμενο υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: α. να έχεις γεμίσει ελπίδα για το Τμήμα, την πορεία των σπουδών Δημοσιογραφίας στην πόλη ή το μέλλον τούτων των παιδιών , β. να γελάς με την ψυχή σου διότι γνωρίζεις εκ των έσω το Δημοσιογραφίας αλλά και τις επαγγελματικές προοπτικές που προσφέρονται σε απόφοιτους στην Ελλάδα του 2019.

Είτε ανήκεις στην πρώτη, είτε στη δεύτερη κατηγορία, μη βιάζεσαι. Από τις πρώτες κιόλας ημέρες, 9 εκ των 10 ανερχόμενων αυτών ανθρώπων που συνάντησα φαίνεται να έχουν επίγνωση πως τίποτε δεν είναι πραγματικά ρόδινο και πως βασικά ζητήματα δημιουργούν μια σειρά από καίρια ερωτήματα.

Ειδικότερα, τρία είναι τα θέματα που ρίχνουν στο τραπέζι οι πρωτοετείς και αφορούν: πρώτον στη στέγαση του Τμήματος, δεύτερον στις υποδομές των αιθουσών και τρίτον στην εξυπηρέτηση από τη Γραμματεία.

Πέντε από τα παιδιά πιστεύουν πως η διεξαγωγή μαθημάτων σε τρεις διαφορετικούς χώρους- δηλαδή στο κτίριο της Εγνατίας, σε αίθουσες εντός campus, στην Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών και στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης- αποτελεί πρόβλημα.

«Θεωρώ ότι θα με ταλαιπωρήσει ιδιαίτερα η απόσταση μεταξύ του Τμήματος Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών στην πανεπιστημιούπολη και του Τμήματος Δημοσιογραφίας στην Εγνατία, μέρη όπου θα διδάσκονται ξεχωριστά μαθήματα, κάτι που θεωρώ πως χρειάζεται μέριμνα για να λυθεί και να διευκολύνει όλους τους φοιτητές στο μέλλον στη μετακίνηση, αλλά και στο να νιώσουν πιο οικεία με έναν και συγκεκριμένο χώρο που θα επισκέπτονται καθημερινά και θα θεωρήσουν δεύτερο σπίτι τους», λέει η Μαρία.

«Ερχόμενος από ένα καλλιτεχνικό σχολείο, δυσλειτουργικό επίσης στο θέμα της στέγασης, με φόβισε η ύπαρξη τριών χωρών αλλά πιστεύω να το συνηθίσω γρήγορα», λέει με τη σειρά του ο Στέφανος, ολίγον τι πιο αισιόδοξος.

Τρεις είναι εκείνοι που κάνουν ιδιαίτερη αναφορά στις αίθουσες διδασκαλίας, με τον Μάνο να τονίζει ότι έχει δυσκολευτεί αρκετές φορές να βρει μια θέση για να καθίσει αλλά και την Χριστίνα να συμπληρώνει πως οι αίθουσες «υστερούν σε σύγκριση με την υπόλοιπη εικόνα του πανεπιστημίου».

Για τον Γιώργο «οι αίθουσες είναι καλές», ωστόσο, «όχι τόσο ευρύχωρες, σύγχρονες ή εξαιρετικά καθαρές».

Τέλος, δύο φοιτητές σχολιάζουν με τον όχι και τόσο θετικό τρόπο την εξυπηρέτηση από τη γραμματεία.

«Πιστεύω πως αυτό στο οποίο οι περισσότεροι είχαν πρόβλημα ήταν η αντιμετώπιση της γραμματείας κατά την διαδικασία εγγραφής και ενημέρωσης των πρωτοετών. Την εβδομάδα κατά την οποία έπρεπε να κάνουμε ταυτοπροσωπία, πολλοί είχαν πρόβλημα με τον κόσμο και τη δυσκολία κατανόησης των εγγράφων, συν την πολύ μικρή βοήθεια των υπευθύνων», αναφέρει ο Στέφανος.

Ας δούμε, τώρα, ποιοι είναι οι 10 πρωτοετείς που αποφάσισαν να μιλήσουν ανοικτά για τις πρώτες τους μέρες στη σχολή και την εμπειρία που αποκόμισαν:

Δημήτρης Στρατής

Ο Δημήτρης «κόλλησε», όπως λέει, το μικρόβιο της Δημοσιογραφίας από τον πατέρα του, ο οποίος εργάζεται σε τοπικές εφημερίδες της Χαλκίδας. Ευελπιστεί να ασχοληθεί κάποτε με το αθλητικό ρεπορτάζ, μιας και παίζει ερασιτεχνικά ποδόσφαιρο. Ιδανικά, θα εργαζόταν σε κανάλι, στο αθλητικό κομμάτι, ενώ θα επιχειρούσε να δουλέψει στη Θεσσαλονίκη διότι ως συμπρωτεύουσα προσφέρει κατά τον ίδιο πολλές επιλογές.

Δανάη Μακρή

Για τη Δανάη, η σχολή αυτή προσφέρει καλά εφόδια, γιατί συνδυάζει την επικοινωνία, την οικονομία και την τεχνολογία, εμβαθύνει και προετοιμάζει για μια σειρά από διαφορετικές θέσεις εργασίας. Θα της άρεσε να εργαστεί σε κάποιο περιοδικό μόδας ή σε ιστοσελίδες εταιρειών στο πλαίσιο τη οργάνωσης και διαχείρισης αλλά και σε άλλες εταιρείες στο κομμάτι της επικοινωνίας και του marketing. Ωστόσο, δεν έχει σκεφτεί ακόμη ποια πόλη θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση της.

Μάνος Σπηλιώτης

«Η δημοσιογραφία περικλείει ένα μεγάλο φάσμα πραγμάτων, εκ των οποίων ένα είναι η ελεύθερη έκφραση απόψεων τόσο σε γραπτό όσο και σε προφορικό επίπεδο», λέει ο Μάνος και αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος για τον οποίο αποφάσισε να ασχοληθεί με το αντικείμενο. Ο ίδιος πιστεύει πως με σκληρή δουλειά θα καταφέρει να πετύχει τους στόχους του, ενώ νιώθει ότι του ταιριάζει περισσότερο το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ. Πάντως, η Θεσσαλονίκη και γενικότερα η Ελλάδα δυστυχώς δεν αποτελούν για εκείνον ιδανικές επιλογές προς αναζήτηση εργασίας, μιας και η ελληνική νοοτροπία δεν τον γοητεύει ιδιαίτερα.

Στέφανος Τσαβές

Παρότι δεν διάβαζε εφημερίδες και δεν έβλεπε ειδήσεις, η δημοσιογραφία ήταν η μόνη σχολή που κίνησε πολύ το ενδιαφέρον στον Στέφανο, γι’ αυτό και αποφάσισε να την μελετήσει. Αγαπά την τέχνη και θα τολμούσε να ασχοληθεί επίσης με το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ. Ωστόσο, δεν αποκλείει την ενασχόληση με τον τομέα της επικοινωνίας. Θα επιχειρούσε για αρχή να εργαστεί στη Θεσσαλονίκη κατά τα άλλα όμως δεν θεωρεί πως η πόλη έχει τις κατάλληλες υποδομές, ούτε δίνει ευκαιρίες σε σύγκριση με την Αθήνα.

Χριστίνα Φαίδωνος

Η Χριστίνα μπήκε στη σχολή γιατί ανέκαθεν της άρεσε να διαβάζει, να ενημερώνεται και να είναι ενεργή πολίτης. Μπαίνοντας στο τμήμα, μέρα με τη μέρα ανακαλύπτει νέους λόγους για τους οποίους αυτό της αρέσει. Δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν βλέπει τον εαυτό της  ως δημοσιογράφο μελλοντικά. Θέλει να ασχοληθεί με το αστυνομικό ρεπορτάζ, ενώ θα εργαζόταν οπουδήποτε ανεξαρτήτως περιοχής, εφόσον μπορούσε να πάρει γνώσεις και ερεθίσματα σχετικά με το αντικείμενο που την ενδιαφέρει.

Γκρέτα Τσεκρέζι

Στα σχέδια της Γκρέτα δεν περιλαμβάνεται άμεσα η Δημοσιογραφία, όμως και αυτή δεν αποκλείει το ενδεχόμενο στο μέλλον να εργαστεί ως δημοσιογράφος και μάλιστα ελεύθερου ή κοινωνικού ρεπορτάζ. Ιδανικά θα δούλευε σε ηλεκτρονικό μέσο λόγω απήχησης, ενώ θα πήγαινε στο εξωτερικό, καθώς της αρέσει να δοκιμάζει καινούρια πράγματα.

Γιώργος Αρβανιτίδης

Ο Γιώργος αποφάσισε να ασχοληθεί με την δημοσιογραφία διότι του αρέσει να ενημερώνει και να ενημερώνεται. Θα ήθελε να είναι αισιόδοξος και να τολμήσει να βλέπει τον εαυτό του ως μελλοντικό δημοσιογράφο. Το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ του… «κλείνει το μάτι». Ιδανικά θα εργαζόταν σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι ή θα καταπιανόταν με τα social media. Όνειρό του είναι να εργαστεί ως δημοσιογράφος στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Αμερική. Αυτό που τον κάνει να έχει αμφιβολίες με τη Θεσσαλονίκη είναι η έλλειψη θέσεων εργασίας, οι αμοιβές καθώς και η γενικότερη νοοτροπία.

Νανά Πρασσά

Η Νανά βρέθηκε τυχαία στη Δημοσιογραφία, της αρέσει όμως και δεν νομίζει να το μετανιώσει. Προτιμά να μην κάνει μακροπρόθεσμες δηλώσεις σχετικά με την ζωή της γιατί όπως πολύ σωστά επισημαίνει αυτή είναι απρόβλεπτη. Για την ώρα, θέλει να πάρει το πτυχίο της και αν ποτέ ασχοληθεί επαγγελματικά με το αντικείμενο, ίσως δώσει έμφαση στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ. Θα εργαζόταν σε εφημερίδα αλλά και στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη όπου πάντα ήθελε να ζήσει.

Βασίλης Χάστας

Το Τμήμα Δημοσιογραφίας δεν ήταν η πρώτη επιλογή ούτε για τον Βασίλη, πάντως το γεγονός ότι μέσω αυτού μπορεί κανείς να κινηθεί προς πολλές κατευθύνσεις του αρέσει και τελικώς αποφάσισε να το επιλέξει. Αν ποτέ ασχοληθεί με ρεπορτάζ, αυτό θα αφορούσε τον αθλητισμό, τα ταξίδια ή τη μουσική, ενώ θα εργαζόταν σε κάποιο μέσο που θα του έδινε τη δυνατότητα να κάνει ταξίδια. Μάλιστα, θα έπιανε αναμφίβολα δουλειά στη Θεσσαλονίκη, κυρίως γιατί θα είχε δίπλα του οικογένεια και φίλους.

Μαρία Μαυροματίδου

Η Μαρία αποφάσισε να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία σε μια εποχή που όπως λέει γεγονότα ιστορικής και πολιτικής σημασίας πνίγουν την Ελλάδα και καθιστούν επιτακτική την ανάγκη δράσης νέων ανθρώπων, ανθρώπων που θα παρουσιάσουν και θα στηρίξουν την θέση τους, μέσω της έρευνας τους. Φαντάζεται τον εαυτό της ως μελλοντική δημοσιογράφο και έχει πολλά όνειρα, αλλά και προσδοκίες από τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν έχει ακόμη αποφασίσει ούτε το ρεπορτάζ που την ενδιαφέρει, ούτε το μέσο, όμως θεωρεί την τηλεόραση ακόμα και τώρα δυνατό χαρτί. Δεν βλέπει ως επιλογή μόνο τη Θεσσαλονίκη, διότι θεωρεί ότι η Αθήνα δύναται να της χαρίσει περισσότερες ευκαιρίες.

Όσοι αποφοίτησαν από το Τμήμα Δημοσιογραφίας ή και εργάστηκαν επαγγελματικά στον τομέα της Δημοσιογραφίας ή της Επικοινωνίας, γνωρίζουν πολύ καλά ποια από τα λόγια των παραπάνω νεοεισερχόμενων φοιτητών έχουν μια βάση και ποια δεν ανταποκρίνονται και τόσο στην  πραγματικότητα. Όπως και να ‘χει, εμείς τους ευχόμαστε καλή ακαδημαϊκή χρονιά, καλή τύχη σε ό,τι και αν κάνουν καθώς και υπομονή μιας και έκαναν μια δύσκολη και με μεγάλο ρίσκο επιλογή. Και, φυσικά, ελπίζουμε πάντοτε να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τη χρυσή λέξη: Venceremos! Τότε, σίγουρα, όλα θα πάνε καλά…