Μοναχικοί καβαλάρηδες

του Γιάννη Βανίδη

Εικόνα: Τάκη Κωλλέτης (Ο Γιάννης Δ. Βανίδης στη διασταύρωση Μητροπόλεως και Αγίας Σοφίας)

Ήρθα στη Σαλονίκη, στα 1969. Εικοσιπεντάρης. Η δουλειά που έπιασα ήταν στην Τσιμισκή. Έτσι, επαρχιώτης μεν, πολυταξιδεμένος δε, νοίκιασα studio στην Αμύντα για δύο λόγους: να γλυτώνω ναύλα αλλά και γιατί δεν μου άρεσε η κλεισούρα των λεωφορείων. Από παιδί ποθούσα ένα ποδήλατο, ένα Flandria. Δεν κατάφερα να το αποκτήσω παρά μόνον όταν έγινα 35πεντάρης και μετακόμισα στο Φάληρο. Τότε αγόρασα με δόσεις από την εταιρεία Μόλχο ένα Peugeot. 

Εκείνη την εποχή ποδήλατα για να πηγαίνει ο κόσμος στη δουλειά του δεν υπήρχαν ή δεν τα γνώριζα εγώ λόγω ωραρίου. Υπήρχαν βέβαια τα παιδικά ποδήλατα με τις μαμάδες από πίσω να φωνάζουν «Μην τρέχεις θα πέσεις στη θάλασσα». Οι μόνοι που κυκλοφορούσαμε τότε 7μιση το πρωί για να πάμε στη δουλειά μας ήταν η Έλλη η Λαζαρίδου της American Express, ο Άλκης (που ξεχνάω το επίθετό του) υπάλληλος του British Council και εγώ. Αλλά όταν λέμε κυκλοφορούσαμε, πρέπει να προσθέσω και το «φανατικά», διότι δεν μας σταματούσαν ούτε οι βροχές και τα χιόνια, ούτε οι καύσωνες αλλά ούτε και οι Τροχονόμοι, που βλέποντάς μας να ρολάρουμε στον πεζόδρομο της Παλιάς Παραλίας, ούτε λίγο ούτε πολύ επιχείρησαν, αρκετές φορές μάλιστα ή να μας κόψουν πρόστιμο ή μας ανάγκαζαν να μπαίνουμε με τα ποδήλατα στην κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Προς αποφυγήν πάντως πάσης παρεξηγήσεως όταν μιλάω στον πληθυντικό δεν εννοώ πως λειτουργούσαμε σαν ομάδα. Ο καθένας ήταν από μόνος του μοναχικός καβαλάρης.

Από τότε πολύ νερό έτρεξε στα ποτάμια. Πολλά ακούσαμε και ακούγαμε από φορείς για την ανάγκη προώθησης της ποδηλατοκίνησης σε μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς ο καιρός που χάνεται δεν ξανακερδίζεται. Ίσως οι φορείς να μην συνειδητοποιούσαν τα οφέλη μιας τέτοιας οργανωμένης επιχείρησης. Ίσως και ο κόσμος να μην ήταν ώριμος να παρατήσει το στρίμωγμα στα λεωφορεία και την αγωνία για μια θέση parking στο κέντρο. Νομίζω όμως πως τα βασικά αγκάθια που εμπόδιζαν την ανάπτυξη της ποδηλατοκίνησης στην πόλη μας έχουν αρχίσει να ξεπερνιoύνται. Ο Δήμος φαίνεται να το έχει καταλάβει. Η «Θεσσαλονίκη Αλλιώς» το προωθεί. Ο ΟΑΣΘ αναμένεται να το καταλάβει. Και τέλος ο κόσμος, προπαντός οι νέοι, φαίνεται πως με τα κίνητρα που άρχισαν να δίνονται, ξεπερνούν τους δισταγμούς τους και αρχίζουν επιτέλους ξανά να καβαλικεύουν σέλες. Δωρεάν ποδήλατα και προπαντός ένας υπέροχος παραλιακός ποδηλατόδρομος από το Λιμάνι ως το Μέγαρο, πιστεύω πως θα δώσουν σε πολλούς συμπολίτες μας το έναυσμα ν’ ακολουθήσουν το παράδειγμα των βετεράνων της δεκαετίας του ’70, που σίγουρα δεν ήμασταν και οι μόνοι.-