Μπήκαμε στις φοιτητικές εστίες ΑΠΘ και αυτό που είδαμε δεν περιγράφεται

*Φωτογραφίες: Ευθύμης Βλάχος

Η φοιτητική ζωή στην Ελλάδα, λένε, πως είναι ίσως η πιο όμορφη περίοδος ενός ανθρώπου. Φεύγει από το πατρικό του σπίτι και υπό τη σκέπη του αισθήματος της αυτονομίας για μερικά χρόνια. Αυτό όμως δεν μπορεί να ειπωθεί για όλους τους φοιτητές.

Υπάρχουν νέοι, οι οποίοι φεύγουν με όνειρα από το σπίτι τους για να σπουδάσουν αλλά λόγω των μικρών οικονομικών δυνατοτήτων τους, μένουν στις εστίες που προσφέρουν τα ακαδημαϊκά ινστιτούτα όπως το ΑΠΘ. Καλά τα πράγματα ως εδώ θα έλεγε κανείς. Αντικρύζοντας την αποκρουστική εικόνα των φοιτητικών εστιών της Θεσσαλονίκης και ιδιαίτερα των Α’ και Β’ εστιών, όπου οι νέοι και οι νέες που στεγάζονται, δεινοπαθούν καθημερινά με τις άθλιες κτιριακές εγκαταστάσεις που τους παρέχονται, αρχίζει να το σκέφτεται.

Μετά από μια σωρεία καταγγελιών που λάβαμε στα email μας από φοιτητές και αφορούν την αθλιότητα στην οποία βρίσκονται οι εστίες, αποφασίσαμε να δούμε από κοντά και να μιλήσουμε μαζί τους, ώστε να μας εξηγήσουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά.

Β’ Φοιτητικές Εστίες ΑΠΘ

Ο Δημήτρης, 23 ετών, ανέλαβε να μας ξεναγήσει στις Β’ Φοιτητικές Εστίες του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.  “Προσέξτε είναι στενά στην είσοδο, οι “αυτόματες” πόρτες πλέον δεν είναι αυτόματες, και έχουν μείνει έτσι γιατί κανείς δεν έχει έρθει να τις επισκευάσει“, μας λέει στην υποδοχή.

“Θα πρέπει να ανεβούμε από τις σκάλες γιατί κανένα από τα ασανσέρ δε δουλεύει. Το ένα έχει πάψει να λειτουργεί εδώ και καιρό και το δεύτερο εδώ και μερικές μέρες περιμένουμε να έρθει κάποιος να το επισκευάσει“.

Με τα πόδια στον έκτο λοιπόν. Προχωρώντας στους διαδρόμους του κτιρίου διακρίνει κανείς την αθλιότητα στην οποία βρίσκεται ο χώρος. Ο φωτισμός ακόμα και την ημέρα είναι ελλιπής. Τα ταβάνια “παραφουσκωμένα” από την υγρασία και σε εξαιρετικά κακή κατάσταση. Οι διάδρομοι στενοί και επειδή κανένα δωμάτιο δεν έχει μπαλκόνι αναγκάζονται να απλώνουν τα ρούχα τους έξω από την πόρτα του δωματίου τους, δηλαδή στους διαδρόμους.

Η συνάντηση με έναν φοιτητή αποκαλύπτει άλλο ένα πρόβλημα: “Προσπαθούσα να κάνω βιντεοκλήση με την οικογένειά μου να δουν πως είμαι και να τους δω και εγώ, αλλά με αυτό το άθλιο ίντερνετ δεν τα κατάφερα”.  Μπαίνουμε σε δωμάτιο. Εξαιρετικά μικρό, μόλις και μετά βίας να χωράει ένα κρεβάτι και δυο ντουλάπες. “Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που άναψε η θέρμανση, αλλά και αυτή μη φανταστείτε, όχι για πολλές ώρες άρα κάποιοι σίγουρα θα κρυώνουμε”

Βγαίνοντας από το δωμάτιο του, διαπιστώσαμε σε τι κατάσταση βρίσκονται τόσο οι πολλές πόρτες δωματίων που έχουν ανοίγματα, χωρίς ηχομόνωση και θερμομόνωση, όσο και τα μικρά αποθηκάκια με προβληματικές βάνες και φθαρμένους σωλήνες. “Μέσα σε αυτό να προσθέσω το γεγονός ότι οι ασφάλειες πολύ συχνά “πέφτουν” στα δωμάτιά μας, με 2 μόλις συσκευές σε χρήση” προσέθεσε.

Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη όταν βγαίνει κανείς στους κοινόχρηστους χώρους, οι οποίοι όπως θα δείτε είναι υγειονομική βόμβα. “Έχουμε ελάχιστα πλυντήρια για όσα άτομα μένουν στις εστίες. Είναι μόλις 5 αυτήν τη στιγμή λειτουργικά, αλλά συνεχώς υπάρχουν θέματα αφού οι φοιτητές είμαστε εκατοντάδες“. Η υγρασία που είχε εξαπλωθεί σε όλη την αίθουσα δημιουργεί δυσοσμία.

Και όμως, δε φτάσαμε ακόμα στο μεγαλύτερο πρόβλημα των Β’ εστιών, τις κοινόχρηστες τουαλέτες και τα μπάνια. “Τα τηλέφωνα του μπάνιου μερικές φορές κάνουν έως και ένα μήνα να αντικατασταθούν, αφού φυσικά απευθυνθούμε στη γραμματεία. Τώρα για την εικόνα που υπάρχει στον χώρο των τουαλετών, η κατάσταση είναι αποκαρδιωτική”.

Α’ Φοιτητικές Εστίες ΑΠΘ

Ο Δήμος, 19 ετών,μας ξεναγεί εδώ που μοιάζει με σκηνικό σε ταινία του Ουές Κρέιβεν.

“Ο φωτισμός για εμάς στους διαδρόμους είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα. Με το που πέφτει το σκοτάδι, οι χώροι προκαλούν αίσθημα ανασφάλειας και φόβου με τόσο λίγο φως. Σκεφτείτε ότι οι τουαλέτες και τα μπάνια είναι μεν στο κτίριο αλλά είναι απομονωνόμενα, και πρέπει να πρέπει να διανύσουμε μια σημαντική απόσταση για να φτάσουμε από το δωμάτιο σε αυτές. Και κρυώνουμε και δεν νιώθουμε ποτέ ασφαλείς. Αυτό ισχύει καθημερινά. Ανύπαρκτη σύνδεση στο ίντερνετ, που μας δυσκολεύει μονίμως από το να κάνουμε ακόμα και τις εργασίες μας. Ξέχωρα από αυτά, τα “σώματα” τα καλοριφέρ δηλαδή τα οποία βρίσκονται μέσα στο δωμάτιο πολλές φορές βγάζουν χώμα ή σκουριά. “. “Το ένα ασανσέρ είναι σε καλή κατάσταση οφείλω να πω αλλά το άλλο δεν λειτουργεί συνήθως. Το κτίριο από την άλλη μπάζει κρύο.

Πρόσφατα μετά από πολλά χρόνια αποφάσισαν να κάνουν εργασίες στην ταράτσα, ώστε να υπάρχει επαρκής μόνωση, γιατί τα προηγούμενα χρόνια ήταν μια τραγωδία“. Για να φτάσεις εκεί στην ταράτσα δηλαδή, στον τελευταίο όροφο αντικρίζεις και το ξωκλήσι που έχει χτιστεί μέσα στις εστίες, ώστε οι θρησκευόμενοι να προσεύχονται.

“Οι τουαλέτες όπως βλέπετε είναι σε τέτοια κατάσταση που δεν το χωράει ο νους σου! Άντε κάνε εσύ μπάνιο εδώ μέσα και πλύνε τα δόντια σου.. Ήθελα να ήξερα αν τα βλέπει αυτά κάποιος υπεύθυνος; Πραγματικά, ελπίζω μια μέρα να αλλάξουν αυτά που βιώνουμε και στους κοινόχρηστους χώρους αλλά δε νομίζω πως θα γίνει κάτι.”

Όταν τον ρωτήσαμε πόσα πλυντήρια διαθέτουν οι εστίες για τους φοιτητές και τις φοιτήτριες ώστε να πλένουν καθημερινά τα ρούχα τους, η απάντηση του νεαρού φοιτητή ήταν αποχαυνωτική. “Δε μας τα παρέχουν δωρεάν. Αν θες αγοράζεις πλυντήριο και το τοποθετείς στην ειδική αίθουσα που σου λένε και έχει το κλειδί για αυτήν την αίθουσα.”

ΑΠΘ. Το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας.