Ναταλί: Μια κινηματογραφική ιστορία κάτω απ΄τα άστρα

του Γιώργου Τούλα

Ιούνιος του 1990. Η Parallaxi μετρά λίγους μήνες ζωής. Έχει προηγηθεί ένας χειμώνας γεμάτος προβολές. Αποφασίζουμε να παίξουμε και σε θερινό. Τα θερινά πάνε τότε κατά διαόλου. Είναι η εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης, των βίντεο. Το Ναταλί ανοίγει πρόθυμα τις πύλες του για μας. Μια εβδομάδα με ταινίες που δεν παίζονταν πια. Για την τελευταία μέρα κρατάμε μια ασπρόμαυρη ελληνική. Είχε να παιχτεί στις αίθουσες αιώνες. “Ποτέ την Κυριακή”. Πιο πολύ τη βάλαμε σαν φόρο τιμής σε μια εποχή υπέροχη. Δεν φανταζόμασταν ότι θα δουλέψει. Έκοψε σε δυο προβολές 700 εισιτήρια. Ο κόσμος έβγαινε ευτυχισμένος από το σινεμά τραγουδώντας τα Παιδιά του Πειραιά.  Το Ναταλί εκείνη τη νύχτα μπήκε στη ζωή μου για πάντα.

Το Ναταλί είκοσι τρία χρόνια μετά. Καλοκαίρι 2013. Παίζει Γούντι Άλλεν και γίνεται λαικό προσκύνημα. Οι ουρές φτάνουν στο δρόμο. Το καλύτερο εισπρακτικά καλοκαίρι του των τελευταίων είκοσι χρόνων, λέει ο Λάκης Ράπος. Ο άνθρωπος που το έφτιαξε το καλοκαίρι του 1970 και από τότε είναι στο ταμείο του κάθε νύχτα, κάθε καλοκαίρι, 46 καλοκαίρια τώρα. Πήγε διακοπές μόνο μια φορά και άφησε το ταμείο του. Επιλέγει ο ίδιος τις ταινίες του, την αισθητική, τη βλάστηση. Το στιλ. Αρχίζει τις εργασίες στο τέλος της άνοιξης.

Το Ναταλί πήρε το όνομα του από μια παράσταση που έπαιζε τότε η Βουγιουκλάκη. Χτίστηκε από τον ίδιο και το συνεταίρο του Κοσμά Ζαφειρίου. Άνοιξε στις 3 Ιουνίου του 1970.

Το Ναταλί πριν γίνει σινεμά ήταν ασβεστοποιείο. Δίπλα στην παλιά ηλεκτρική εταιρία. Στην αρχή της νέας παραλίας. Γύρω του πολλά θερινά. Το Φάληρο, ο Ορφέας, η Λητώ, το Αμιράλ, ο Ζέφυρος. Το Ναταλί φτιάχτηκε από την αρχή με μεράκι και με μεράκι κρατήθηκε ακόμα και στα δύσκολα για τα σινεμά χρόνια.

Καλύτερη του χρονιά ήταν το 1977. Έπαιζε για οκτώ εβδομάδες το θρυλικό ‘’Σεισμός στο κρεβάτι μου’’ με τον Αντριάνο Τσελεντάνο και την Ορνέλα Μούτι. Προσκύνημα. Εξήντα πέντε χιλιάδες εισιτήρια μόνο στο Ναταλί. Το ίδιο καλοκαίρι ακολούθησε μια ταινία με την  Εντίς Φενέχ μια Ιταλίδα πορνοστάρ που έπαιξε στο La Vergine, Il Toro e Il Capricorno και έκοψε μόνο σε μια Δευτέρα 1400 εισιτήρια. Από τις μεγάλες επιτυχίες του είναι το “Μπορώ και χωρίς τα γιαλιά μου” του Γούντι Άλλεν που παιζόταν βδομάδες ατέλειωτες.

Οι ιστορίες κάτω από τα αστέρια ατέλειωτες. Κορυφαία εκείνη που μια νύχτα χτυπά κατά τη διάρκεια της προβολής, ενώ έβλεπε την ταινία αγκαλιασμένος με μια πιτσιρίκα το κινητό του και απαντά: Ναι αγάπη μου, στο γραφείο είμαι ακόμη.

Από το Ναταλί δεν φεύγεις αν δεν δοκιμάσεις το θρυλικό διπλό λουκάνικο, δεν σχολιάσεις κάποιον στα απέναντι διαμερίσματα και αν δεν πεις μια καληνύχτα στο Λάκη που στέκεται εκεί ακούραστος δεκαετίες, λατρεύοντας το σινεμά.

Είναι ο ομορφότερος θερινός σινεμάς της πόλης.