ΝΟΜΑΡΧΙΑ: Από μπροστά κούκλα και από πίσω πανούκλα

Είναι ένα από τα πιο λαμπρά δείγματα αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της πόλης. 

Χτίστηκε πριν το 1888 σε σχέδια του Ιταλού Βιταλιάνο Ποζέλι, ως εξοχική κατοικία του Ιταλοεβραίου Καρόλου Αλλατίνη, γιου του γιατρού Μωυσή Αλλατίνι (1800-1882). 

Ο ίδιος διάσημος αρχιτέκτονας της εποχής σχεδίασε και τους Μύλους της οικογένειας Αλλατίνι, που εγκαινιάστηκαν το 1890. 

Ο παππούς Λάζαρος Αλλατίνι ίδρυσε το 1796 τον εμπορικό οίκο Αλλατίνι – Μοδιάνο, συνεργασία που κράτησε ως το 1868. Οι τρεις γενιές Αλλατίνι κυριάρχησαν στο εμπόριο κατά τη διάρκεια ενός αιώνα χάρις στις άριστες εμπορικές σχέσεις που ανέπτυξαν με τις μεγάλες εμπορικές πόλεις της Ευρώπης. Τα μέλη της ασχολήθηκαν με τους μύλους (δημητριακά και άλευρα), την κεραμοποιεία, τις τράπεζες, τις ασφαλιστικές εταιρείες, τη ζυθοποιία, το καπνεμπόριο.

Εκεί έζησε η Νοεμί Αλλατίνι, εγγονή του Λάζαρο Αλλατίνι ο οποίος είχε φτάσει στην πόλη από το Λιβόρνο της Ιταλίας στα τέλη του 18ου αιώνα.

Η περίφημη βίλα Αλλατίνι, σημερινή Νομαρχία, δεσπόζει στη Β. Όλγας, πρώην λεωφόρο των εξοχών και θυμίζει το λαμπρό παρελθόν της πόλης.

Με χρήσεις πολιτιστικές το καλοκαίρι, δεν έχει καταφέρει ποτέ να αποτελέσει ένα χώρο αναψυχής για τη γειτονιά, μια ανάσα που οι κάτοικοι θα μπορούσαν να περάσουν ένα όμορφο απόγευμα στους κήπους της.

Αν η μπροστινή όψη της βίλας είναι εντυπωσιακή και φροντισμένη, μια βόλτα στην πίσω όψη της είναι πραγματικά απογοητευτική. 

Ξεκινώντας από το τμήμα που έχει παραχωρηθεί στην αστυνομία και χρησιμοποιεί ως πάρκινγκ αλλά και νεκροταφείο λεωφορείων και αυτοκινήτων που είναι και το πιο τρομακτικό. 

Στα πεζοδρόμια προς την πλευρά της Ψελλού η κατάσταση μοιάζει ζούγκλα. Έχοντας να χρησιμοποιηθεί χλοοκοπτικό ή μεσινέζα άγνωστο πόσα χρόνια βλέπει κανείς ένα όργιο ξεραμένων αγριόχορτων και γαιδουράγκαθων να έχουν πνίξει τα πεζοδρόμια αναγκάζοντας τον πεζό να κατεβαίνει στη μέση ενός οδοστρώματος που κινούνται τα αυτοκίνητα με μεγάλες ταχύτητες. 

Στον ίδιο τον πίσω κήπο της Νομαρχίας η κατάσταση μοιάζει με χωματερή. 

Πεσμένες πινακίδες, οικοδομικά υλικά παρατημένα να μουχλιάζουν, σκουπίδια στο χορτάρι από συσκευασίες υλικών, πεσμένα ντουβάρια, σπασμένα κλαδιά και φερτά υλικά, άδειες δενδροδόχοι, ένα στα τρία δέντρα κομμένο και παρατημένο να ρημάζει στο πεζοδρόμιο που ανήκει στο δήμο Θεσσαλονίκης, σκουριασμένα σύρματα παντού και πεύκα που έχουν λυγίσει και γέρνουν στο έδαφος. 

Πρόκειται για εικόνες τρομακτικής εγκατάλειψης και ντροπής, αν σκεφτεί κανείς πως η Περιφέρεια είναι η μεγαλύτερη σε υπηρεσίες, δυνατότητες και κονδύλια δημόσια υπηρεσία της Β. Ελλάδας που μοιάζει να αδιαφορεί για το ίδιο της το σπίτι. 

Το πεζοδρόμιο της Ανθέων που διασχίζει τη Νομαρχία είναι το απόλυτο δείγμα του τι σημαίνει με ενδιαφέρει μόνο η βιτρίνα και όχι το σύνολο. Κρίμα.