Νοσταλγώντας τη μαγεία της “Αίγλης”
Ο Θωμάς Κοροβίνης θυμάται με πληγωμένη νοσταλγία αξέχαστες βραδιές που έζησε την περίοδο που ο χώρος λειτουργούσε ως καλλιτεχνικός
Έπεσα πάνω σ’ αυτό το ενσταντανέ με τις εξαιρετικές ερμηνεύτριες, φίλες Βούλα Σαββίδη και Ντιλέκ Κοτς, από το μεγάλο αφιέρωμα που είχα οργανώσει στο έργο και την προσωπικότητα του εξέχοντος δασκάλου μας Γιώργου Ιωάννου την δεκαετία του ’90 -με αναγνώσεις κειμένων του, προβολή σχετικού φιλμ και μπόλικο τραγούδι-, στην ΑΙΓΛΗ-ΓΕΝΙ ΧΑΜΑΜ, απ’ όπου φεύγαμε πάντα μαγεμένοι.
Για καιρό μαγεμένοι και με πληρότητα των αισθήσεων.
Θυμάμαι με πληγωμένη νοσταλγία αξέχαστες βραδιές που έζησα στην “ΑΙΓΛΗ”, την περίοδο που λειτουργούσε ως χώρος καλλιτεχνικός, με ατμόσφαιρα απαρόμοιαστης επιδραστικότητας στην αίσθηση και την ψυχολογία των θεατών- ακροατών.
Είκοσι χρόνια μετά τη φωτιά του 1917 οι αρμόδιοι άρχοντες της πρόσφατα -τότε- ενταγμένης στον εθνικό κορμό Θεσσαλονίκης αποφάσισαν να πουλήσουν αυτό το σπάνιο αρχιτεκτονικό κόσμημα ιστορικής σημασίας σε ιδιώτες.
Όσο μπορούσαμε να φιλοξενηθούμε εκεί, το κτίσμα είχε τρόπον τινά λάβει θέση άτυπου πολιτιστικού κέντρου, που η πρώην Συμβασιλεύουσα δεν έχει έτι αξιωθεί, σε αντίθεση ακόμη και πολίχνες της επικράτειας.
Ανεπούλωτο τραύμα! Μεγάλη ορφάνια!
ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ: Το Γενί Χαμάμ (τουρκ. Yeni Hamam, νέο χαμάμ) είναι κτήριο της Οθωμανικής περιόδου στη γωνία των σημερινών οδών Κασσάνδρου και Αγίου Νικολάου στη Θεσσαλονίκη.
Εικάζεται ότι κτίστηκε το τελευταίο τέταρτο του 16ου αιώνα από τον Χουσρέφ Κεντχουντά, κάτοχο ακινήτων στη Θεσσαλονίκη ο οποίος πιθανώς τελούσε χρέη Κεχαγιά (διαχειριστή) για τον Βεζύρη Σοκολού Μεχμέτ πασά. Λειτούργησε ως διπλό λουτρό με ξεχωριστά διαμερίσματα για άνδρες και γυναίκες, με τη συνηθισμένη διάταξη χώρων.
Το κτήριο έπαψε να λειτουργεί ως λουτρό μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα χαμάμ της πόλης. Το 1919 περιήλθε στο Ελληνικό Δημόσιο και το 1937 αγοράστηκε από κάποιον ιδιώτη που το χρησιμοποίησε ως αποθήκη.
Για πολλά χρόνια στο εσωτερικό του χαμάμ λειτουργούσε χειμερινό σινεμά ως τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 και στον κήπο της λειτουργούσε και ο θερινός κινηματογράφος. Εκεί οργάνωσε η parallaxi στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα και κινηματογραφικούς μαραθώνιους στη διάρκεια του καλοκαιριού. Αμέσως μετά λειτούργησε ως ταβέρνα με το όνομα “Σεβίλλη”
Για μια μεγάλη περίοδο λειτούργησε ως συναυλιακός χώρος φιλοξενώντας σπουδαία ονόματα της ελληνικής μουσικής. Σήμερα παραμένει στην ιδιοκτησία ιδιώτη και χρησιμοποιείται ως Café bar and Restaurant με το όνομα “Αίγλη γενι χαμαμ”.
