Ο Ανέστης είχε φύγει ήσυχα πέρσι όμως η πόλη τον αποχαιρέτησε όπως του έπρεπε χθες…

Ο Ανέστης πέθανε πέρσι. Έτσι με διόρθωσαν κάποιοι φίλοι πολύ καλύτερα ενημερωμένοι.

Όμως δεν το πήραμε όλοι χαμπάρι. Προφανώς, σε κάποιον εμφανίστηκε χθες στο fb, η περσινή ανάρτηση, δεν το πρόσεξε και το διέδωσε. Και ακολούθησε η διάδοση απ’ όλους. Τα περίεργα των σόσιαλ. Δεν πειράζει όμως. Γιατί η θλίψη όσων είχαμε την τύχη να έχουμε έστω και κάποια μικρή γνωριμία μαζί τους, είναι αληθινή. Κι ας ήρθαμε λίγο καθυστερημένοι. Κι ας μην το πήραμε χαμπάρι όταν έγινε, πνιγμένοι μέσα στη δύσκολη καθημερινότητά μας. Δεν προσέξαμε το κενό στην ψυχή της πόλης. Το προσέχουμε τώρα όμως. Έστω και καθυστερημένα. Και όσο μικρόσωμος κι αν ήταν ο Ανέστης, αντιθέτως, είναι πολύ μεγάλο είναι αυτό το κενό που αφήνει.

Πιστεύω πραγματικά ότι η πόλη πρέπει να τιμήσει τον Ανέστη και τον Μιχάλη. Όχι με κάποιο μετάλλιο. Αλλά με ένα άγαλμα, σε κανονικές διαστάσεις, σε ένα σημείο της καθημερινής τους βόλτας. Έτσι όπως προσφέρουν το λουλούδι, ή καθισμένους σε κάποιο παγκάκι, όπως είδα σε μια άλλη φωτογραφία.Για να μπορεί ο Μιχάλης να πηγαίνει να καθίσει δίπλα στον αγαλματένιο αδερφό του και να τον αγκαλιάζει. Για να μπορούμε κι εμείς να πηγαίνουμε να καθίσουμε για λίγο δίπλα τους και να πάρουμε μια ανάσα σε ένα διάλειμμα της καθημερινότητας, όπως τέτοιο διάλειμμα ήταν η κάθε συνάντηση μαζί τους. Για να μην ξεχαστούν όταν φύγουμε κι εμείς που τους γνωρίσαμε. Γιατί, η καλοσύνη, η ευγένεια και το χαμόγελό τους, δεν πρέπει να ξεχαστούν. Θα ‘ναι κρίμα. Πολύ κρίμα γι αυτή τη Θεσσαλονίκη που έχει μάθει τόσο καλά να κοιτάει στο μέλλον και στην “ανάπτυξη”, αλλά να ξεχνάει την ψυχή της.