Ο Απόστολος ήξερε τη Θεσσαλονίκη όπως κανείς…

Υπάρχουν κάποια πρόσωπα που δεν γνώριζαν απλά τη Θεσσαλονίκη, ήταν η Θεσσαλονίκη. Ήταν κάθε της κτίριο, κάθε δρόμος, κάθε γειτονιά. Ήταν η ζωντανή ιστορία της πόλης.

Ο Απόστολος Παπαγιαννόπουλος έφυγε χθες. Έχοντας χαρίσει σε όλους εμάς που τον γνωρίζαμε, τον εκτιμούσαμε, τον αγαπούσαμε, ένα τεράστιο θετικό φορτίο. Την απέραντη αγάπη του για τη Θεσσαλονίκη και τις γνώσεις που ελάχιστοι άνθρωποι έχουν κατακτήσει για την Ιστορία αυτής της πόλης.

Γεννήθηκε στην Καρδίτσα το 1939. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στην Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Υπήρξε επί 35 χρόνια διευθυντής στις Τεχνικές Υπηρεσίες του Δήμου Θεσσαλονίκης. Ασχολήθηκε με την ιστορία της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας, με την ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας, με τη μελέτη και ανάδειξη των μνημείων της πόλης και την αξιοποίηση της Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς και έγραψε σχετικά βιβλία. Δημοσίευσε πολλά άρθρα και μελέτες για θέματα κοινωνικά, πολιτικά, ιστορικά, πολεοδομικά, αρχιτεκτονικά, καθώς και για θέματα Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Αυτά λέει το τυπικό βιογραφικό του. Τι ήταν όμως ο Απόστολος για αυτή την πόλη;

Ήταν η ψυχή των τεχνικών υπηρεσιών του δεύτερου δήμου της χώρας. Ο άνθρωπος που ασχολήθηκε όσο λίγοι με τα μνημεία, με την ανάδειξη της τεράστιας και παραγνωρισμένης κληρονομιάς της, ο άνθρωπος που εμπιστεύονταν οι δήμαρχοι της όσο κανέναν.

Παθιασμένος τρελά με ότι αποτελεί αυτό που ονομάζεται αστικός ιστός της Θεσσαλονίκης. Βαθιά σπουδαγμένος, με την ουσιαστική έννοια του όρου, διαλλακτικός και συζητήσιμος, ακόμα και σε ανθρώπους με ελάχιστες γνώσεις μπροστά σε όσα εκείνος ήξερε.

Γνωριστήκαμε το 1990 και έκτοτε δεν σταμάτησα ούτε μια στιγμή να τον συμβουλεύομαι, να αναζητώ τις γνώσεις του, να απολαμβάνω κάθε κουβέντα μαζί του. Τελευταία φορά μιλήσαμε πριν ένα μήνα, όπου πλέον καταπονημένος πολύ από την ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε χρόνια, μου μίλησε για την αερογέφυρα της νέας παραλίας που του ζήτησα περιγράφοντας τις άγνωστες λεπτομέρειες της δημιουργίας της, στην οποία πρωταγωνίστησε στις αρχές των 70ς.

Στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα ιδρύθηκε το Μουσείο Κινηματογράφου. Μου τηλεφώνησε και μου είπε αναλαμβάνω πρόεδρος σε θέλω πλάι στο Διοικητικό Συμβούλιο. Ήταν μαγικά χρόνια. Έζησα χάρη σε κείνον τη γέννηση ενός μουσείου. Το πάθος και τον αγώνα να αποκτήσει τις συλλογές στις οποίες στηρίχθηκε. Τη μεθοδικότητα να νικήσει όλα τα εμπόδια.

Μια κινητή εγκυκλοπαίδεια, ένας γενναιόδωρος άνθρωπος, μια σπάνια προσωπικότητα ήταν ο Παπαγιαννόπουλος. To τελευταίο του βιβλίο για την Κατοχή κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο.

Θα τον θυμάμαι πάντα με μεγάλη αγάπη και ευγνωμοσύνη για όσα μοιράστηκε μαζί μου. Για όσα πρόσφερε στην πόλη.

Το 2020 είχε διηγηθεί τη ζωή του στην parallaxi