Ο Φοίνικας είναι ξεχασμένος και διαρκώς υποβαθμισμένος

Σε μία ανάρτηση για την αδιάφορη εικόνα της περιοχής του Φοίνικα προχώρησε η υποψήφια Δήμαρχος Καλαμαριάς, Χρύσα Αράπογλου, με αφορμή  το κλείσιμο του καταστήματος των ΕΛΤΑ, μια απόφαση που φανερώνει τη δημοτική αδιαφορία και φέρνει σε δυσκολία πολλούς πολίτες της περιοχής.

Η ίδια, χαρακτηριστικά αναφέρει πως πρόκειται για “μια ιστορία εγκατάλειψης, κραυγαλέα, άδικη, προκλητική”

Δείτε την ανάρτησή της:

Το κλείσιμο του καταστήματος των ΕΛΤΑ ειναι η πιο πρόσφατη πράξη μιας συνεχιζόμενης κρατικής και δημοτικής αδιαφοριας, που ζουν οι κάτοικοι στον Φοίνικα, εδώ και χρονια. Η ανακοίνωση στο τζαμι των ΕΛΤΑ, παραπέμπει τους φοινικιωτες που εξυπηρετούνταν από εδώ, να μετακινούνται, με σαραντα βαθμους, στην Πασαλιδη, στο κέντρο της Καλαμαριάς!!!! Ω, εκσυγχρονιζομενοι και ψηφιοποιημενοι των κεντρικών υπηρεσιών, αναρωτηθήκατε ποσοι, ειδικά από αυτήν την γειτονιά, δεν έχουν επιλογή, πέρα από την αυτοπροσωπη παρουσία τους για να πάρουν τη σύνταξη τους, ποσοι δεν έχουν μέσο μεταφορας, καθώς ούτε δημοτικη συγκοινωνία υπάρχει, για να «πεταχτούν» στο κέντρο ενός Δήμου, με τον οποίο, σε λίγο, δεν θα αισθάνονται να τους συνδέει οτιδήποτε;;

Στην εποχή των Ταμείων Ανάκαμψης, των ΕΣΠΑ που δεν απορροφούνται, της φιλολογίας περί αστικών αναπλάσεων και των υποτιθέμενων διεκδικήσεων της Αυτοδιοίκησης, που κρύβεται πίσω από το «δεν είναι δικά μας», η δημοτική αγορά του Φοίνικα ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗ! Και ιδού η μέριμνα!

Κάποτε λειτουργούσε Κέντρο Επιχειρηματικότητας. Έμεινε στα ερείπια η ταμπέλα. Κάποτε λειτουργούσε Πολιτιστικό Κέντρο ( μνήμη Αντώνη Παραρα). Κάποτε ζωγραφιστηκαν ολόκληρες προσοψεις πολυκατοικιών για να ομορφύνει η ανατολικη είσοδος της πόλης. Κάποτε λειτουργούσε ΚΑΠΗ. Τώρα, προφανώς η διοίκηση Δαρδαμανελη, απεφάνθη ότι δεν είναι προτεραιότητα. Άλλωστε, ούτε κλιματιζόμενη αίθουσα καταφυγής, λόγω καύσωνα, προβλέφθηκε!!

Κάποτε, στην Καλαμαρια, υπήρχε δημοτική συγκοινωνία! Κάποτε!!

Τώρα, στην αγορά επιχειρούν, με εξαιρετική προσωπική δουλειά, κάτοικοι της περιοχής, για να δώσουν ζωή στη γειτονιά, χωρίς καμία υποστήριξη, χωρίς κανένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανάπλασης. Και μέσα σ όλα, υπάρχει και ο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε» (σε ρευστό τοπίο ρυθμισεων, αποποίησης ευθυνών από πλευράς της διοίκησης Δαρδαμανελη, έλλειψης σχεδιασμού και φροντίδας) για να προκαλέσει ακόμα περισσότερη ανησυχία, απογοήτευση και οργή.

Κάπου εκεί συνάντησα και τον Χάρη, που είχα να τον δω χρονια. «Μια βρύση ρε Χρυσα στην αγορα! Τι ζητάμε! Βοηθήστε τον Φοίνικα! Άνθρωποι ζούμε κι εδώ»….