Ο πιο όμορφος στενός δρόμος του Μεσοπολέμου στο ιστορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης
Τα κτήρια κρατούν ατόφια μέχρι σήμερα την αρχική μεσοπολεμική τους μορφή
Η οδός Πάικου βρίσκεται στο Φραγκομαχαλά, στο τετράγωνο που ορίζεται από τις οδούς Βαλαωρίτου, Ίωνος Δραγούμη, Ερμού και Συγγρού.
Η περιοχή του Φραγκομαχαλά, κάποτε το εμπορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης, απέκτησε μια πιο βιοτεχνική όψη στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, ενώ σήμερα όπως γίνεται στα περισσότερα ιστορικά-παραδοσιακά-διατηρητέα τμήματα της πόλης, επικρατεί η νυχτερινή διασκέδαση, με την εμφάνιση πολλών κέντρων εστίασης.
Η οδός Πάικου, αποτελεί έναν από τους πιο στενούς αλλά και πιο όμορφους δρόμους της εποχής του Μεσοπολέμου στη Θεσσαλονίκη.
Το πραγματικά στενότερο και πιο χαρακτηριστικό της τμήμα είναι αυτό που ξεκινά από την οδό Συγγρού μέχρι να συναντήσει το μικρό άνοιγμα της μικρής και επίσης εντυπωσιακής οδού Καποδιστρίου, στη συνέχεια φαρδαίνει κάπως για να καταλήξει στην οδό Ίωνος Δραγούμη.
Η Πάικου, μαζί με την Καποδιστρίου, έχουν την τύχη να κρατούν ατόφια την αρχική μεσοπολεμική τους μορφή, αφού τα κτήρια που τις περιβάλλουν έχουν σχεδόν όλα κατασκευαστεί μεταξύ 1920 και 1930, αμέσως μετά από την μεγάλη και καταστροφική πυρκαγιά τον Αύγουστο του 1917 στη Θεσσαλονίκη.
Τα κτήρια είναι εκλεκτικιστικού ρυθμού, κομψά σχεδιασμένα από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες/μηχανικούς εκείνης της εποχής στη Θεσσαλονίκη, όπως: ο Ιταλός Λεονάρντο Τζενάρι της Ανώνυμης Οικοδομικής Εταιρείας Νέων Χωρών (Πάικου 1), ο Μαξιμιλιανός Ρούμπενς (Πάικου 2), ο Ζακ Μωσσέ (Πάικου 3 & Πάικου 6 ) και ο Νίκος Παπακωνσταντινόπουλος (Πάικου 5).
Η λήψη των φωτογραφιών της οδού Πάικου έχει γίνει περίπου τα τελευταία επτά περίπου χρόνια, διάφορες ώρες της ημέρας ή το βράδυ, ακόμη με το φεγγάρι.
Αν τους αφιέρωνα ένα ποίημα θα ήταν σίγουρα το «Δρόμοι Παλιοί» του πάντα σύγχρονου ποιητή της Θεσσαλονίκης, του Μανόλη Αναγνωστάκη, μελοποιημένο από το Μίκη Θεοδωράκη με την φωνή της Μαργαρίτας Ζορμπαλά.
Πηγές
Ιστορία της εβραϊκής οικοδομικής και αρχιτεκτονικής δραστηριότητας στη Θεσσαλονίκη
Μαξιμιλιανός Ρούμπενς – Wikipedia
