Οδός Δελφών: Το εργοτάξιο έφυγε αλλά όχι τα «συντρίμμια» του

Μπορεί από την οδό Δελφών, εδώ και λίγο καιρό να απομακρύνθηκαν οι λαμαρίνες του εργοταξίου του Μετρό.

Ο δρόμος απελευθερωμένος πια, να δόθηκε, σε όλο το πλάτος του, στην κυκλοφορία, όμως δεκάδες επαγγελματίες της περιοχής, ακόμα παραμένουν εγκλωβισμένοι στις οδυνηρές συνέπειες που αφήνει πίσω του το έργο κατασκευής του μετρό.

Χρέη σε τράπεζες, εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, προμηθευτές, ενοίκια, ακόμα και δημοτικά τέλη προς το δήμο, για την περίοδο που η κατασκευή του μετρό μετέτρεψε την περιοχή σε άβατο κι απαγορευμένη ζώνη, είναι τα γεγονότα που συνθέτουν μία τραγωδία.

Μια τραγωδία στην οποία όμως, δεν υπάρχει ο «από μηχανής θεός», να σώσει τα πράγματα και να δώσει λύσεις στα ανθρώπινα αδιέξοδα.

Αντίθετα, οι πρωταγωνιστές αυτής της τραγωδίας ακόμα είναι αντιμέτωποι με το τέρας της γραφειοκρατίας και το μινώταυρο των υποχρεώσεων. Βρίσκονται εγκλωβισμένοι εδώ και χρόνια σε ένα αδιέξοδο λαβύρινθο δεινών, με την επίσημη πολιτεία, τα αρμόδια υπουργεία, την Αττικό Μετρό, τους τοπικούς άρχοντες και τα κόμματα εξουσίας, να νίπτουν τα χέρια τους και σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου να αρνούνται ουσιαστικές αποζημιώσεις, οχυρωμένοι πίσω από το επιχείρημα ότι το Μετρό είναι έργο κοινωνικού χαρακτήρα.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι από τους παλιούς επαγγελματίες που βρισκόταν επί της οδού Δελφών, από την Μάρκου Μπόταση μέχρι και την Πέτρου Συνδίκα, αλλά και στο πάνω μέρος της οδού Αναλήψεως, όλοι σχεδόν έχουν φύγει και εγκαταλείψει τα μαγαζιά τους και μόνο 3 – 4 ακόμα παραμένουν ενεργοί.

“Τα προβλήματα ξεκίνησαν πριν μπουν οι λαμαρίνες και κλείσει ο δρόμος”

Από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις επαγγελματία – έμπορου της περιοχής, που σχεδόν έχασε τα πάντα, ακόμα και την υγεία του, από την «έφοδο» του μετρό στην περιοχή, είναι ο Γιάννης Συμεωνίδης, 69 ετών σήμερα. Η περιπέτεια της κατασκευής του μετρό στην οδό Δελφών αλλά και στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, του κόστισε το κλείσιμο τριών μαγαζιών, υπέρογκα χρέη σε τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και εφορία, προβλήματα υγείας, (έχει κάνει τρία μπαλονάκια και ένα by pass), κατασχέσεις της προσωπική του περιουσίας, όπως το σπίτι του στην Καλαμαριά αλλά και «εξορία» αναγκαστικά εκτός Θεσσαλονίκης.

Τα προβλήματα, όπως μας εξηγεί, ξεκίνησαν στην περιοχή της Δελφών, πριν μπουν οι λαμαρίνες και κλείσει ο δρόμος. Τα πρώτα συμπτώματα, αυτού που θα ακολουθούσε, εμφανίσθηκαν το 2007, όταν στην περιοχή ξεκίνησαν οι πρώτες γεωλογικές έρευνες. Ακολούθησαν οι διαδικασίες υποστύλωσης το 2008 και το 2009 κλείνει ο δρόμος και κατασκευάζεται το εργοτάξιο.

Το μαγαζί του, το «Bella Scarpa», βρίσκεται στην γωνία Μπότσαρη και Δελφών ενώ διαθέτει δύο ακόμα καταστήματα στην Ι. Δραγούμη και στην γωνία Μαρτίου με Θερμοπυλών.

«Το μαγαζί στη Μπότσαρη, όπου σήμερα λειτουργεί φούρνος ήταν η ναυαρχίδα των καταστημάτων μας. Όταν έκλεισε ο δρόμος μας άφησαν μία λωρίδα, ένα πεζόδρομο πλάτους ενός μέτρου περίπου. Η περιοχή ερήμωσε και ο τζίρος έπεσε κατακόρυφα, ούτε τα ενοίκια δεν βγάζαμε, ενώ οι υπάλληλοι που είχα, έφυγαν από μόνοι τους, αντιλαμβανόμενοι το κακό» αναφέρει και τονίζει πως ανάλογα και στην Ι. Δραγούμη υπήρξε μείωση της εμπορικής κίνησης, λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και λόγω των έργων στην Εγνατία.

«Το 2012 μην αντέχοντας άλλο πήγα λίγο παραπάνω στην Μπότσαρη 74, αλλά το κακό είχε γίνει. Ο τζίρος είχε πέσει κατά 90%. Τα χρέη σε τράπεζες, ταμεία, εφορία, ΔΕΚΟ, προμηθευτές δεν μου άφησαν πολλά περιθώρια. Έκλεισα το μαγαζί στην Μπότσαρη και μετά στην Ι. Δραγούμη και κρατήσαμε της Μαρτίου μέχρι το 2016, πιο πολύ για να “διώξουμε” το εμπόρευμα που είχαμε ως στοκ», λέει και τονίζει πως λόγω της κρίσης, η πίεση από πολιτεία και τράπεζες έγινε εκείνη την περίοδο αλλά και μετά, ακόμα πιο πιεστική.

«Στο τέλος δεν αντέξαμε, έχασα το σπίτι στη Καλαμαριά, μου το πήρε η τράπεζα. Πέρασα μία περίοδο ανεργία και έφτασα να προμηθεύομαι αγαθά από το κοινωνικό παντοπωλείο», τονίζει και θυμάται την περιπέτεια με την υγεία του, με τρία μπαλονάκια και ένα by pass και τρία σπινθηρογραφήματα.

Ποια όμως ήταν η στάση της Αττικό Μετρό και της πολιτείας; Η απάντηση του είναι μονολεκτική: τίποτα.

«Στείλαμε εξώδικα στην Αττικό Μετρό αλλά μάταια. Ούτε τα εξώδικα παραλάμβανε. Κάναμε 26 άτομα επαγγελματίες της περιοχής, μαζική αγωγή που απορρίφθηκε, με το σκεπτικό ότι η κατασκευή του μετρό είναι κοινωνικό αγαθό και έργο. Κάναμε επαφές με υπουργούς, υφυπουργούς, βουλευτές και κόμματα, και πέρα από υποσχέσεις δεν πήραμε τίποτα», τονίζει και αναφέρει ότι ακόμα και σήμερα ο δήμος Θεσσαλονίκης του ζητά απλήρωτα δημοτικά τέλη από το 2011, όταν ο δρόμος ήταν κλειστός.

«Μας υποσχέθηκαν φοροελαφρύνσεις και ρυθμίσεις χρεών και αντί αυτών, εφορίες, ταμεία και τράπεζες έγιναν πιο πιεστικές. Άρχισαν τις κατασχέσεις και έτσι έχασα το σπίτι μου στην Καλαμαριά. Μου το πήρε η τράπεζα. Πριν το μετρό δεν είχα κανένα πρόβλημα, και απασχολούσα στο μαγαζί της Μπότσαρη, 4 άτομα. Στο τέλος έμεινα και εγώ άνεργος και παρακαλούσα να βγω στη σύνταξη, αλλά λόγω χρεών στο ΤΕΒΕ, δεν γινόταν. Δυστυχώς καμία κυβέρνηση από το 2009, δεν μας σκέφτηκε, ούτε έκανε τίποτα για μας», τονίζει και αναφέρει πως ανάλογα προβλήματα αντιμετώπισαν άλλοι πενήντα επαγγελματίες που είχαν την ατυχία τα μαγαζιά τους να βρίσκονται επί της Δελφών, από την Μπόταση μέχρι την Πέτρου Συνδίκα.

Επίσης αναφέρει ότι τόσο ο Εμπορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης όπως και τα αρμόδια οικονομικά επιμελητήρια, πέρα από υποσχέσεις και ανακοινώσεις, δεν έπραξαν τίποτα ουσιαστικό για να βοηθήσουν τους επαγγελματίες της περιοχής. Αφήνει δε αιχμές για συμφωνίες κάτω από το τραπέζι μεταξύ επιχειρήσεων της Εγνατίας που αντιμετώπισαν ανάλογα προβλήματα και κυβερνητικών παραγόντων, προκειμένου να μετριαστούν και να αποφευχθούν οι μαζικές και συντονισμένες αντιδράσεις του επαγγελματικού – εμπορικού κόσμου. «Ακούμε πολλά, ότι κάποιοι πληρώθηκαν για να μην αντιδράσουν» σχολιάζει.

«Σήμερα εγώ και η σύζυγος μου ζούμε με μειωμένες συντάξεις των 600+400 ευρώ σε ένα χωριό στο Κιλκίς, αλλά τα χρέη παραμένουν. Εμείς δεν ζητήσαμε τίποτα, αλλά ήρθε η πολιτεία με ένα έργο και μας κατάστρεψε», τονίζει και θυμάται τον γείτονα του τον Σεραφείμ που πραγματοποίησε απεργία πείνας, αλλά κανείς από το κράτος δεν έδειξε να συγκινείται.

«Κάθε προσπάθεια μας να διεκδικήσουμε αποζημιώσεις έπεσε στο κενό, μόνο υποσχέσεις εισπράξαμε», τονίζει.