Οι κρεμαστοί κήποι της… Θεσσαλονίκης: Μπαλκόνια γεμάτα πράσινο και μεράκι

Σχεδόν σε κάθε ελληνική πολυκατοικία, τα νοικοκυριά έχουν έναν ολόδικό τους χώρο συνάθροισης, ξεκούρασης ή απλώς… στοίβαξης προσωπικών αντικειμένων, αρκετά μέτρα πάνω από τη γη. Αναφερόμαστε, φυσικά, στα μπαλκόνια των διαμερισμάτων, που προσφέρουν μικρές ανάσες εξωστρέφειας σε ασφυκτικά δομημένες πόλεις.

Ομολογουμένως, οι περισσότεροι δεν θα ασχοληθούμε και πολύ με τα μπαλκόνια μας. Ένα σετ καρέκλες με τραπεζάκι, κάνα φωτάκι, άντε και μία δύο γλάστρες και τέλος.

Όμως, για κάποιους το μπαλκόνι είναι μια μοναδική ευκαιρία για έναν αυτοσχέδιο καταπράσινο παράδεισο. Σε αυτούς στόχευσε ο διαγωνισμός «Πράσινο Μπαλκόνι», που διοργάνωσε ο Δήμος Θεσσαλονίκης με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, τον περασμένο Ιούνιο.

«Θέλουμε να κάνουμε τους πολίτες συμμέτοχους στην αύξηση του πρασίνου, να τους εξοικειώσουμε με το πράσινο», δηλώνει ο αντιδήμαρχος Πρασίνου, Βασίλης Διαμαντάκης.

Μας ενημερώνει ότι στο διαγωνισμό συμμετείχαν 210 διαφορετικά μπαλκόνια και ψήφισαν ηλεκτρονικά συνολικά 7.500 άτομα. «Ο διαγωνισμός αυτός έγινε για πρώτη φορά στο Δήμο μας και πήγε πολύ καλά. Του χρόνου αναμένουμε ακόμα μεγαλύτερη δραστηριότητα. Ίσως αυξήσουμε και τα μπαλκόνια που θα περνάνε στον τελικό από 15 σε 30. Θα δούμε», αναφέρει.

Εμείς μιλήσαμε με κάποιους από τους συμμετέχοντες του διαγωνισμού, θέλοντας να μάθουμε τι χρειάζεται για να φτιάξει κανείς το δικό του πράσινο μπαλκόνι.

Ένα σαλονάκι στο μπαλκόνι

«Μου αρέσει να καταγίνομαι με όμορφα πράγματα», μας λέει ο Τάσος Τζιβής, που κέρδισε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό. Θυμάται πως, όταν πρωτοβγήκε στο μπαλκόνι του σπιτιού που νοικιάζει, αντίκρισε έναν χώρο απεριποίητο και αδιαμόρφωτο.

Δεν ήθελε και πολύ για να… βάλει το χεράκι του. Με τη βοήθεια της συντρόφου του, τοποθέτησε μια πέργκολα με αναρριχώμενα φυτά και χρησιμοποίησε παλέτες και καρούλια καλωδίων για να φτιάξει καναπέδες, τραπέζι και ζαρντινιέρες. «Με λίγα μαξιλάρια στα κατάλληλα χρώματα, έφτιαξα ένα όμορφο υπαίθριο σαλονάκι», μας λέει.

Η διαδικασία απαιτούσε κόπο και πολλές ώρες δουλειάς. Ειδικά οι παλέτες ήθελαν συναρμολόγηση από το μηδέν, για να γίνουν καναπέδες. Όμως, εκείνος δεν το είδε σαν κόπο. Το είδε σαν μια δημιουργική διαδικασία. «Οι φίλοι μου, βλέποντας το τελικό αποτέλεσμα, μου ζήτησαν να κάνω κάτι αντίστοιχο και στα δικά τους μπαλκόνια! Ελπίζω κάπως να τους έδωσα το παράδειγμα», δηλώνει.

Ενημερωνόμαστε ότι ο Τάσος είναι ο πιο νέος από όλους τους συμμετέχοντες. Μήπως το D.I.Y. προσελκύει περισσότερο τις ηλικίες των -ήντα και όχι τη νέα γενιά;

«Δεν ξέρω αν οι νέοι βαριούνται ή αδιαφορούν. Ίσως απλώς δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν με κάτι που απαιτεί χρόνο και μεράκι. Οι ρυθμοί σήμερα είναι τρελοί και είναι αναμενόμενο το λίγο χρόνο μας να θέλουμε να τον περνάμε κάπου έξω. Εγώ καθόμουν τα Σαββατοκύριακα και έφτιαχνα το μπαλκόνι. Θυμάμαι, όταν έκανα τις εργασίες, με βλέπαν οι γείτονες και μου φωνάζαν: “Βρε αγόρι μου, πάλι εδώ;! Όλοι οι συνομήλικοί σου είναι έξω σήμερα!”», σχολιάζει.

Προσθέτει ότι η νεαρή του ηλικία ίσως έπαιξε ρόλο στο να κερδίσει το πρώτο βραβείο: «Σε πρώτη φάση, στείλαμε δύο φωτογραφίες από το μπαλκόνι μας, για να συμμετάσχουμε στο διαγωνισμό. Έπειτα, μία τριμελής επιτροπή μάς επισκέφθηκε, για να επιτηρήσει το χώρο μας και να δει αν θα μας περάσει στον τελικό. Εκεί πλέον την τελική κατάταξη την αποφάσισε το κοινό, με ηλεκτρονική ψηφοφορία. Ως νέος, μάλλον βοηθήθηκα από τις γνωριμίες μου και από την εξοικείωση των φίλων μου με την τεχνολογία, ώστε να βγω πρώτος».

Ξυλεία, φυτά, χώμα, γλάστρες, μπογιές… Σαν πολυδάπανη να ακούγεται η μεταμόρφωση ενός μπαλκονιού σε μικρό παράδεισο. Όμως, ο Τάσος δεν το μετανιώνει στιγμή: «Προφανώς έχουν ένα κόστος όλα αυτά, αλλά είναι αμελητέο μπροστά στο τεράστιο κόστος της καθημερινής μας διαβίωσης. Εδώ έχουμε ένα κόστος που σου δίνει ομορφιά, ποιότητα, ξεχωριστές στιγμές. Μια απόφαση είναι, αρκεί να έχεις το “μικρόβιο”».

Μια βεράντα… καλλιτεχνική

Η ζωγράφος Ειρήνη Βασάρα μεγάλωσε στο Βελβεντό Κοζάνης. «Μέσα στη φύση και στα άλογα», λέει με νοσταλγία. «Όλα αυτά επηρέασαν την αισθητική μου και την αγάπη μου για το πράσινο».

Σήμερα, η βεράντα της φιλοξενεί 80 πιθάρια με φυτά κάθε είδους, από κάκτους μέχρι γιούκα και μπόλικα εποχιακά. Πολλά από αυτά φυτεύτηκαν πάνω από 30 χρόνια πίσω και τα προσέχει σαν τα μάτια της.

Με το καταπράσινο μπαλκόνι της, η κ. Ειρήνη δεν κερδίζει μόνο σε δροσιά και σε οξυγόνο, κερδίζει και σε ομορφιά. «Λόγω και επαγγέλματος, μου αρέσει η καλλιτεχνία και η ωραία αισθητική. Θα έλεγα ότι έχω μια βεράντα… καλλιτεχνική!».

Χαρακτηρίζει τη συμμετοχή της στο διαγωνισμό μια υπέροχη διαδικασία, που τη βοήθησε να μοιραστεί το μεράκι της με γνωστούς και φίλους. «Αν όσα άτομα με ψήφισαν μπουν στη διαδικασία να πάρουν έστω ένα γλαστράκι, είναι κέρδος για όλους μας», τονίζει. «Για αυτό συμμετείχα, ούτε για να δειχτώ ούτε τίποτα. Είμαι απλώς μία νοικοκυρά με ένα τέλειο μπαλκόνι!».

Όπως ο Τάσος, έτσι και η κ. Ειρήνη θεωρεί αμελητέο κόπο τη φροντίδα τόσων φυτών, μπροστά στα οφέλη που της παρέχουν. «Δεν το θεωρώ κόπο όλο αυτό. Το θεωρώ χαρά, ενδιαφέρον και αγάπη», μας λέει και χαμογελάει.

Αναφορικά με το κόστος, παραδέχεται ότι μπορεί να εκτοξευτεί, αν κάποιος αποφασίσει να φτιάξει μπαλκόνι… υπερπαραγωγή. «Ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει ο Δήμος με κάποια δωροεπιταγή για αγορά φυτών. Θα είναι πολύ σημαντικά τα οφέλη για όλους μας», προτείνει.

Το ειδικό βραβείο για το μικρο Θάνο

Όπως γράψαμε, ο Τάσος είναι ο νεότερος συμμετέχοντας στο διαγωνισμό. Όμως, αυτό ισχύει μόνο τυπικά. Πίσω από μία άλλη συμμετοχή κρύβεται η επιθυμία ενός παιδιού να αλλάξει την πόλη του, ξεκινώντας από το μπαλκόνι του σπιτιού του.

Ο λόγος για τον 8χρονο Θάνο Αγγελόπουλο, που έλαβε μέρος στο διαγωνισμό μέσω των γονιών του. Μια μέρα περπατούσε με τους γονείς του στο δρόμο και κάπου πέτυχε την αφίσα του «Πράσινου Μπαλκονιού». Αμέσως τους ζήτησε να πάρει μέρος.

«Και πριν το διαγωνισμό, βάζαμε λουλούδια εποχιακά στο μπαλκόνι. Μας άρεσε το πράσινο. Αλλά με την επιθυμία του για το διαγωνισμό, το αγόρι μας μας έδωσε κίνητρο να φτιάξουμε κάτι ακόμα καλύτερο. Πήγε αγόρασε φυτά με τη μητέρα του, έβαψε ένα τραπεζάκι που έχουμε στο μπαλκόνι και έστειλε μόνος του τις φωτογραφίες στο Δήμο, με τη δική μας καθοδήγηση», λέει ο πατέρας του, Μιχάλης Αγγελόπουλος. «Εγώ απλώς ενημέρωσα την επιτροπή ότι η ιδέα ήταν δική του».

Η επιτροπή πράγματι γνώρισε το Θάνο και θέσπισε ειδικό βραβείο αποκλειστικά για εκείνον. «Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη αυτή η κίνηση του Δήμου. Ο μικρός χάρηκε πολύ και ήδη θέλει να συμμετάσχει και του χρόνου», προσθέτει ο κ. Αγγελόπουλος.

Από μικρή ηλικία, οι γονείς του Θάνου προσπάθησαν να του καλλιεργήσουν την αγάπη για τη φύση και τα ζώα. Τώρα πια το ίδιο προσπαθεί να κάνει και εκείνος στους συνομηλίκους του. «Βλέπω με χαρά ότι κάποιοι συμμαθητές του του χαρίζουν γλαστράκια σε γενέθλια και γιορτές και αυτός τους το ανταποδίδει με τον ίδιο τρόπο», μοιράζεται ο πατέρας του.

Ρωτάμε τον κ. Αγγελόπουλο αν επηρεάζεται από το γεγονός ότι λίγοι είναι αυτοί που δείχνουν τέτοιο ζήλο για το περιβάλλον. «Μπα, δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύομαι. Αντιθέτως, νιώθω χαρά κάθε φορά που συναντά ανάλογες προσπάθειες με τις δικές μας, όσο σπάνιες και αν είναι. Υπάρχει ένα κλίμα ματαιότητας εκεί έξω. Ο κόσμος δεν προσπαθεί γιατί έχει πειστεί ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Εμείς, πάλι, προτιμάμε να ακούμε την καρδιά μας και, φτιάχνοντας το μικρό μας παράδεισο, να δείχνουμε ότι, ναι, κάποια πράγματα μπορούν να αλλάξουν μέσα από μικρές, καθημερινές πράξεις».