Οι Monophonics έφεραν την ψυχεδέλεια

Από τις παράδοξα πολλές και όμορφες προτάσεις της χτεσινής βραδιάς, εγώ επέλεξα να δω τους Monophonics. Και μάλιστα τελευταία στιγμή. Αυτό είναι άλλωστε ένα από τα ωραία του να ζεις στα δυτικά της πόλης. Αν τρέχει κάτι ενδιαφέρον στη Μονή Λαζαριστών, δεν το πολυσκέφτεσαι, πετάγεσαι μια βόλτα και πολλές φορές αυτό που βρίσκεις σε συνταράσσει.

Την αμαρτία μου θα την ομολογήσω, τους Monophonics τους ήξερα μονάχα σαν όνομα μέχρι πριν κάποιους μήνες, όταν ανακοινώθηκε πως θα φτάσουν -ξανά- στην χώρα, και μάλιστα για τέσσερις εμφανίσεις, η πρώτη εκ των οποίων στα πλαίσια του φεστιβάλ της Μονής. Ψάχνοντας και ακούγοντας ανακάλυψα έναν ήχο σύνθετο και ορμητικό, γεμάτο χρώμα, που θύμιζε ακούσματα άλλης εποχής. Πρόκειται άλλωστε για τους αποκαλούμενους σύγχρονους πρεσβευτές της Heavy Funk και της Psychedelic Soul, που ορμώμενοι από την Καλιφόρνια, βάλλονται να μεταφέρουν το κοινό τους στο Σαν Φρανσίσκο των 60s και 70s.

Μονάχα παρακολουθώντας κάποια μαγνητοσκοπημένα live καταλαβαίνεις πως πρόκειται για ένα από τα κορυφαία live bands, με απίστευτη δυναμική και παρουσία στις εμφανίσεις τους. Και τα κομμάτια τους ένα προς ένα, Promises, Foolish Love, They don’t understand, Lying Eyes και η διασκευή του γνωστού Bang Bang της Νάνσι Σινάτρα που τούς κέρδισε ακόμη περισσότερους οπαδούς. Η ιδέα να τους δω ζωντανά λοιπόν δεν έφευγε από το νου και -πάλι καλά- υπερίσχυσε.

Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται σιγά σιγά, από τις 20.00 που άνοιξαν οι πύλες, στον περίβολο της σκηνής, μέχρι να ξεκινήσει το opening act, σε μια ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς, αυτή των Gangsters of Love. Μια νεαρή μπάντα με βάση τη Θεσσαλονίκη, με αγνό ενθουσιασμό και μια frontwoman με καθηλωτική φωνή, ισάξια των 70’s grooves και blues που ερμήνευσε, ξεσήκωσαν ακόμα και τους τελευταίους από τις κερκίδες να κατέβουν μπροστά στη σκηνή.

Παρόλα αυτά, δεν σε προετοίμαζε για το ξέσπασμα που θα ακολουθούσε. Τα μέλη του κοινού που τους είχαν ξαναδεί ίσως. Γι’αυτό άλλωστε είχαν επιστρέψει φανατικά, φωνάζοντας “Σας αγαπάμε” σε ελληνικά και αγγλικά μόλις εμφανίστηκε η μπάντα. Ο Kelly Finnigan πήρε τη θέση του στα πλήκτρα στο κέντρο της σκηνής, και παρά το αρχικό μικρό πρόβλημα του μικροφώνου, χαιρέτισε το κοινό με το Hard Times. Κι αυτό που ακολούθησε μπορεί να περιγραφεί -απ’τον ίδιο ακόμα- σαν ένα μεγάλο γράμμα αγάπης στην Ελλάδα.

Το πόσο δυνατή σχέση έχουν αναπτύξει οι Monophonics με το μουσικό κοινό της χώρας αποδείχτηκε αυτή τη βραδιά, αν όχι από τον μπροστάρη, που έδωσε το είναι του στη σκηνή, με τον ιδρώτα να στάζει πάνω στα πλήκτρα χωρίς εκείνος να νοιάζεται ή να σταματάει έστω για μια στιγμή, αν όχι από το γεγονός ότι το νέο τους αποκλειστικό στην περιοδεία EP έχει τον κιθαρίστα τους να παίζει το μπουζούκι (“We call it the Greek version” αστειεύεται ο Kelly), τότε από τις τουλάχιστον δέκα καταθέσεις αγάπης που κάνει στην χώρα και την πόλη καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας. Το ελληνικό κοινό είναι ξεχωριστό, μας λέει, κι όπου κι αν πάμε στον κόσμο το σκεφτόμαστε, το αγαπάμε, και δεν μπορώ να περιγράψω πόσο χαιρόμαστε που είμαστε και πάλι εδώ.

Κι έτσι σε βυθίζουν σε μια δίωρη ψυχεδέλεια, γεμάτη καθηλωτικά χάλκινα, με τρομπέτα από τον Ryan Scott, τρομπόνι από τον Ben Greenslade-Stanton, ντραμς από τον Austin Bohlman, μπάσο από τον Max Ramey, συνταρακτικά σόλο κιθάρας από τον Ian McDonald, και φυσικά την δυναμική, μαθημένη, κι όμως ακατέργαστα παρορμητική φωνή του Kelly Finnigan να οδηγεί το κοινό να τραγουδήσει μαζί του. Να συνδέεται μαζί του, λέγοντας πως, όπως κι αυτή η μπάντα έχει αφήσει πίσω στην Καλιφόρνια αγαπημένα πρόσωπα που της λείπουν, ίσως έχεις κι εσύ κάποιον μακριά, που έχει καταφύγει σε άλλη χώρα, σε αναζήτηση του ονείρου του ή μιας καλύτερης τύχης (Τι πιο επίκαιρο στην Ελλάδα;). Μια παρέα φωνάζει καταφατικά και εκεί ξεκινά το Find my way back home.

Η βραδιά εκτυλίσσεται πιο γρήγορα από όσο θέλεις ή περίμενες και ο Kelly σου εκμυστηρεύεται την ταυτότητά τους. Είναι οι “αγγελιοφόροι”. Αγγελιοφόροι της μουσικής και συνεπώς αγγελιοφόροι της αγάπης. Δεν χρειάζεται να ακούσεις το La La La Love Me για να το πιστέψεις. Φυσικά το ακούς, και το τραγουδάς, και έπειτα σιγομουρμουρίζεις την ακουστική εκτέλεση του California Dreamin’ που έχουν ετοιμάσει για να ακούσουμε πρώτοι εμείς. Σε κάποια φάση χάνεσαι στη μουσική που σε συνεπαίρνει και δεν σε πολυνοιάζει ούτε να αποτυπώσεις αυτό που ζεις, ούτε ο κόσμος που σε βλέπει.

Μετά το encore που εύχεσαι να κρατούσε άλλες δύο ώρες, η μπάντα σε καλεί να της πεις ένα γεια. Όχι αποχαιρετηστήριο, αλλά γνωριμίας. Κατεβαίνει στο σταντ με τα εμπορεύματα και επί σχεδόν μία ώρα χαιρετά κόσμο, υπογράφει εισιτήρια, αφίσες, βινύλια, βγαίνει φωτογραφίες και πάνω από όλα μιλάει με το κοινό. Η παρέα που φώναξε στην αρχή του Find my way back home έρχεται και θέλει να μοιραστεί την ιστορία της. Οι φίλοι έχουν διασκορπιστεί στο εξωτερικό όμως έχουν δώσει συμφωνία όποτε επιστρέφουν οι Monophonics να επιστρέφουν κι εκείνοι όλοι μαζί για να τους ακούσουν. O Kelly συγκινείται. Όταν αργότερα με τη σειρά μου του λέω πως αυτό που ζήσαμε ήταν απίστευτα δυνατό, απαντά “Εσείς είστε απίστευτα δυνατοί. Εγώ ευχαριστώ εσάς.”

Τα πόδια ακόμα πονάνε, οι παλάμες τσούζουν και αν η επόμενη επίσκεψη των Monophonics στην πόλη δεν με βρει και πάλι στην πρώτη σειρά θα βρω κι εγώ μια συμφωνία να κάνω. Ίσως να τους βρω εγώ.

*Ένα μεγάλο ευχαριστώ και συγχαρητήρια πρέπει να δοθούν στους Upnloud που έφεραν ξανά την μπάντα στην Θεσσαλονίκη, καθώς και για την καλή κατά γενική ομολογία οργάνωση του event. Μια ομάδα που τον τελευταίο χρόνο φέρνει μοναδικές ιστορίες στην πόλη που δεν ήξερε καν ότι της έλειπαν.