Οι περιπέτειες μιας δασκάλας, της Αλίκης, κι ενός νεοκλασικού στην Αριστοτέλους

Λέξεις: Ρούλα Κυριακίδου

«Έχεις τρέλα με τη δουλειά σου» μου λένε συχνά…

«Δεν είναι δουλειά…» λέω εγώ… «είναι ζωή!».

Κι αν τη ζωή δεν τη ζήσεις χωρίς φόβο και κοιτώντας τα όνειρα σου στα μάτια… τί νόημα έχει; Αν στα παιδιά μας δείχνουμε χρόνια ολόκληρα ότι ο τρόπος επιβίωσης είναι η ευκολία, το βόλεμα και το… σκαπουλάρισμα, πώς τολμάμε αργότερα να τους ζητάμε ν’ ανοίξουν τα φτερά τους και να βρουν το δρόμο τους; Δύσκολο θα μου πείτε. Λεπτομέρειες. Ζούμε στην εποχή της κρίσης.

«Και ποιος εμποδίζει τη ΔΙΑ-κριση στα χρόνια της κρίσης;» θα ρωτήσω εγώ. (Το πνεύμα της αντιλογίας -που είχα πάντα έμφυτο – το κρατούν ζωντανό οι έφηβοι μαθητές μου).

Γιατί ο Γιάννης, ο Κώστας, η Μαρία – που είναι 8, 12, 17 χρονών σήμερα- πρέπει να μάθουν απλώς να επιβιώνουν κι όχι να ζουν; Γιατί να τους οδηγούμε να ψάχνουν το εύκολο κι όχι το καλύτερο; Προσοχή όμως: καλύτερο δε σημαίνει ανταγωνισμός, δε σημαίνει να είμαι καλύτερος από το διπλανό μου.

Καλύτερο σημαίνει να θέλω να γίνω το καλύτερό μου εγώ.

Ο καλύτερος Γιάννης, Κώστας ή Μαρία που μπορώ να είμαι! Έτσι είμαι πραγματικά περήφανος για τον εαυτό μου και καμιά κρίση δε με σταματά. Εξάλλου, είμαι τόσο μικρός, που – όταν φτάσω στην ηλικία να δημιουργήσω – η κρίση θα έχει περάσει κι εγώ δε θα μπορώ να εκπληρώσω το δυναμικό που έχω μέσα μου, γιατί τόσα χρόνια έχω μάθει απλώς να επιβιώνω…

Αυτές είναι οι ιδέες, οι αξίες, οι πεποιθήσεις, που θεμελίωσαν το σχολείο μας στην Tούμπα, και μας οδηγούν 21 χρόνια τώρα.

«Μη φοβηθείς ποτέ τη δουλειά και μην αφήσεις τους φόβους σου να σταθούν εμπόδιο στα όνειρά σου!» αυτό προσπαθούμε κάθε μέρα να κάνουμε πράξη ως άνθρωποι και ως δάσκαλοι, παίρνοντας ενέργεια απο τα παιδιά μας, που τα βοηθάμε να μάθουν αγγλικά –ναι- μα, πάνω απ’ όλα, να μάθουν να ψάχνουν τον κόσμο γύρω τους, ν’ ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και τις δυνατότητές τους και να βρίσκουν το δρόμο τους.

Κι εκεί που ελεγα μετά απο 30 χρόνια δασκαλίκι, «ώρα να κατεβάσεις ταχύτητα», μου έφερε η ζωή στο δρόμο μου μια παρέα νέων ανθρώπων… 30άρηδων.

Η Μαρία στην αρχή, ο Γιώργος σε λίγο κι ο ένας να φέρνει τον άλλο. Και γίναμε, χωρίς να το καταλάβουμε, ένα μελίσσι, μια κυψέλη ανθρώπων με διαφορές, διαφωνίες αλλά με κοινό πυρήνα τη θετική ενέργεια και διάθεση για δημιουργία. Η Μαρία, ο Γιώργος, ο Τζιμάκος, η Άννη, ο Άκης, η Λίνα, η Βάσω, η Άννα, η Δέσποινα στο τέλος… η Δασκάλα, ο καλλιτέχνης, ο κομπιουτεράς, οι φίλοι, οι μαθήτριες-δασκάλες.

Κι ήταν η ενέργειά τους και το πάθος τους μεταδοτικά. Κι έτσι, άρχισε να σχηματίζεται η ιδέα ενός σχολείου στο κέντρο της πόλης. Ενός σχολείου που θα προχωρήσει όσα δημιουργήσαμε τόσα χρόνια ένα βήμα παραπέρα, θα πάει κόντρα στην κρίση και θα στοχεύσει στη ΔΙΑ-κριση.

Έτσι, κάποια στιγμή, ήρθε και το κτίριο: νεοκλασικό, στην Αριστοτέλους, με το επιβλητικό του ύψος να σε προκαλεί να κοιτάξεις ψηλά, πιο ψηλά, κι ακόμα πιο ψηλά και να απαιτεί κάτι διαφορετικό, κάτι αντάξιο της ιστορίας του.

Ξεκινήσαμε λοιπόν να φτιάχνουμε ένα χώρο όπως τον οραματιστήκαμε.

ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΗΘΙΝΟ, στέγη για το δικό μας όνειρο και «φωλιά» για τα όνειρα των παιδιών μας. Ξεκινήσαμε με την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, γιατί αυτή η συνάντηση των γενεών και της δημιουργικότητας ήταν η δική μας «Χώρα των Θαυμάτων».

Μας ταίριαζε η Αλίκη: “Imagination is the only weapon against reality”…

Μα, μετά, πώς ν’αφήσεις απ’ έξω τη Mary Poppins;

“Open different doors, you may find a YOU there that you never knew was yours. Anything can happen”. “Άνοιξε πολλές, διαφορετικές πόρτες! Μπορεί να βρείς έναν εαυτό που δεν ήξερες καν ότι υπήρχε! Όλα μπορούν να συμβούν”.

Ή τον Peter Pan;

“All it takes is faith, trust and a little Pixie dust“. “Τα μόνα που χρειάζεσαι είναι πίστη, εμπιστοσύνη και λίγη αστερόσκονη…”

Η Αλίκη -μόνη της- ήταν λίγη, για να περικλείσει όλα αυτά που νιώθαμε, που θέλαμε να δείξουμε και να μοιραστούμε με τα παιδιά. Ήταν όμως η αρχή της περιπέτειας…

Έτσι λοιπόν, χτίσαμε, φτιάξαμε, αλλάξαμε, βάψαμε, ξαναβάψαμε, … Κολλήσαμε τραίνα κι αεροπλάνα στους τοίχους, για να μας οδηγούν στο ταξίδι μας.

Kολλήσαμε και λέξεις… Education και entertainment = EDU-TAINMENT.

Όπου entertainment, βέβαια, είναι για μας πολύ περισσότερο από τη διασκέδαση στη μάθηση: είναι πάνω απ’ όλα η χαρά της μάθησης.

Πέρασε ένα καλοκαίρι έντασης, κούρασης, τρελής ενέργειας και δημιουργίας. Και τελικά το αποτέλεσμα ήταν ένα τρελιάρικο σχολείο-καμβάς. Ένας καμβάς αρκετά γεμάτος για να δίνει το στίγμα μας, αλλά κι αρκετά άδειος για ν’ αφήνει χώρο ν’ απλωθούν και να δημιουργήσουν τα παιδιά μας. Ένα σχολείο που μας κάνει όλους περήφανους για όσα πετύχαμε μαζί, κι ένα σχολείο έτοιμο να στεγάσει ένα πρόγραμμα που μας κάνει ακόμα πιο περήφανους.

«You’ll never be bored when you try something new. There’s no limit to what you can do.»

Υγ: Ένα τεράστιο ευχαριστώ χρωστάμε στο Γιώργο Μπαρδάκα, τον  καλλιτέχνη μας. Χωρίς την έμπνευση του και τα άξια χέρια του το σχολείο μας δεν θα είχε αποκτήσει ψυχή.

Ρούλα Κυριακίδου

*KYRIAKIDOU DOWNTOWN, Σχολείο αγγλικής γλώσσας, Πλατεία Αριστοτέλους, 2310266876, https://kyriakidou.gr/