Oι βιτρίνες της πόλης που γεμίζουν τέχνη με σημεία επιρροής

Χειμώνα, άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο… Την εικοστή πρώτη μέρα κάθε μήνα θα έφερνε μικρά σκληρά κλαδιά από το δάσος της Πάργας για να φροντίσει τους κάστορες που φώλιαζαν στις γύρω πηγές. Θα έσκαβε με τα χέρια της ρυάκια και θα έκανε λαγούμια για τα μικρά ζωάκια με τα κοφτερά δόντια. Έτσι θα είχε το δικαίωμα ν’ αφήνει τα δάκρυά της να στάζουν στις ρίζες της βαλανιδιάς. Κι αλήθεια, τι θαυμαστή εικόνα ήταν αυτή, κάθε φορά που η Ηλιαχτίδα εκπλήρωνε τις υποχρεώσεις της στον καλό της! Το φως που έπεφτε στην βαλανιδιά γινόταν σαν ήλιος. Ένας ήλιος που φώτιζε όλο το δάσος κι έκανε τους χωρικούς να φοβούνται και ν’ αναπολούν τα χαμένα παιδιά. Ποτέ δεν ξαναμπήκαν στο μαγεμένο δάσος…. Χειμώνα, άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο η Ηλιαχτίδα είχε ορκιστεί να παραμένει σιωπηλή, να μην κοιμάται σε μαλακό στρώμα ή φύλλα, παρά μόνο να κοιμάται στο χώμα, να μην φοράει υποδήματα και να μην τρώει τα ζωντανά του δάσους… Βρέχεται, κρυώνει, πεινάει, ζεσταίνεται η Ηλιαχτίδα ζει σαν τα ξωτικά του δάσους. Αλλά, τι χαρά φωτίζει το πρόσωπό της κάθε φορά που πλησιάζει τον πρίγκιπά της και τον αγγίζει, του προσφέρει λουλούδια, τον ραίνει με τα δάκρυά της…!

Aπόσπασμα από το παραμύθι “Κόρες” του Κωνσταντίνου Σφήκα

Σημεία επιρροής Το μεγάλο καράβι με το όνομα Ελλάδα κλυδωνίζεται εδώ κι αρκετό καιρό στις δύσκολες εποχές που ζούμε: οικονομική κρίση, κοινωνικές ανισότητες, κατάπτωση των αρχών, απίσχναση της αισθητικής, επάλληλες πανδημίες κι ένα άδηλο μέλλον. Πάνω απ’ όλα όμως, αναγνωρίζουμε την ορατή πλέον, νίκη της ατομικότητας ενάντια στο «μαζί» και τη συλλογικότητα. Η Μαρίνα έρχεται από έναν άλλο κόσμο, ένα περιβάλλον δημιουργίας «μικρών ανθρώπων», καθότι ως κουκλοποιός πλαθουργεί ανθρώπους και ρόλους.

Η Ρωσία, η Αγία Πετρούπολη, οι σπουδές της, η οικογένειά της, οι εκθέσεις και τα βραβεία της στη Γερμανία, στην Τσεχία, στη Ρωσία και στην Ελλάδα δίνουν το στίγμα της και την καθορίζουν ως καλλιτέχνη, αλλά αφήνουν ανοιχτούς νέους δρόμους έκφρασης, όπως τα τωρινά της έργα. Η Μαρίνα τονίζει την «τσαλακωμένη», σημερινή εποχή με τα αιωρούμενα χέρια, τα άδεια χέρια, που δεν αγκαλιάζουν σώματα, που προσπερνούν τον άνθρωπο δίπλα μας, κοντά μας. Τα χέρια που αποφεύγουν την επαφή, το άγγιγμα, την αγκαλιά, το συναίσθημα, την ανθρωπιά μας.

Το περίβλημά μας ως άνθρωποι είναι ένας καθρέφτης, μια «ζωγραφιά» που βλέπουμε υποτίθεται καθαρά. Όταν ο καθρέφτης σπάσει ή τον σπάσουν οι άνθρωποι γύρω μας, βλέπουμε το μέσα μας, το είναι μας. Τα γλυπτά της Μαρίνας αντικατοπτρίζουν ΕΜΑΣ, με το κέλυφος μας, με τη γυαλάδα του χρυσού εαυτού που διαθέτουμε ή ενίοτε δημιουργούμε μέσα μας, αλλά και με την θαμπάδα και τα αγκάθια που επίσης συνυπάρχουν, στις ποικίλες, εναλλασσόμενες, εκφάνσεις της προσωπικότητάς μας. Τα γλυπτά της Μαρίνας είναι ένα ψυχογράφημα δικό μας, και κατ’ επέκταση της πόλης μας, της Θεσσαλονίκης. Κωνσταντίνος Σφήκας Ξεναγός