Οι ξεχασμένοι άνθρωποι πίσω από τις λαμαρίνες της Βενιζέλου
Οι δυσκολίες που πέρασαν οι καταστηματάρχες αυτά τα χρόνια και οι σκέψεις τους για το μέλλον.
Για το δράμα των “μετρόπληκτων” καταστηματαρχών στην Εγνατία και την περιοχή της Βενιζέλου έχουν γραφτεί πολλά τα τελευταία χρόνια.
Η οδός Βενιζέλου και οι επιχειρηματίες της έχουν ταλαιπωρηθεί όσο κανείς με την ιστορία του μετρό. Πολλοί, ίσως νεότεροι, δεν γνωρίζουν καν την εικόνα της καθώς οι λαμαρίνες έχουν γίνει μόνιμη εγκατάσταση και έχουν υποβαθμίσει έντονα την περιοχή, που άλλοτε έσφυζε από ζωή καθώς εκεί βρίσκεται το Καραβάν Σαράι, που το 1958 ενοικιάστηκε στο δήμο Θεσσαλονίκης για να εγκατασταθεί εκεί το δημαρχείο της πόλης όπου και παρέμεινε για 51 χρόνια, το Αλκαζάρ και η αγορά ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένη.
Χθες (3/11) δόθηκε σε κυκλοφορία το τμήμα της οδού Βενιζέλου πάνω από την Εγνατία και κάπως έτσι φανερώθηκε τι έχει απομείνει πίσω από τις λαμαρίνες. Μαγαζιά με κατεβασμένα ρολά και λουκέτα, άδειες βιτρίνες, σκονισμένες τζαμαρίες και κολλημένα «ενοικιάζεται» σε δεκάδες καταστήματα. Βέβαια υπάρχουν και κάποια λίγα καταστήματα που κρατούν ακόμα δυνάμεις με την «πελατεία» χρόνων που έχουν χτίσει και ακόμα δεν έχουν κλείσει.
Μπορεί το συγκεκριμένο κομμάτι να παρέμεινε κλειστό από τον Ιούλιο του 2021 λόγω των εργασιών κατασκευής του Σταθμού Βενιζέλου του Μετρό, όμως δεν ήταν η πρώτη φορά που οι επιχειρηματίες και οι κάτοικοι έμειναν αποκομμένοι από το υπόλοιπο κέντρο. Η ιστορία με το «κλείσιμο» της Βενιζέλου ξεκινάει το 2007, όταν άρχισε να κατασκευάζεται ο σταθμός Βενιζέλου. Έκτοτε πολλές φορές κομμάτια της οδού έκλεισαν και άνοιξαν προκαλώντας μεγάλα οικονομικά προβλήματα στους επιχειρηματίες καθώς και κυκλοφοριακό κομφούζιο στην πόλη.
Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως σε παλαιότερα ρεπορτάζ του 2007 και του 2008, οι άνθρωποι της περιοχής τόνιζαν τα ίδια προβλήματα με σήμερα. Βέβαια τα ζητήματα αυτά τα χρόνια που πέρασαν γιγαντώθηκαν και σε συνδυασμό και με άλλες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που προέκυψαν εξάντλησαν πλήρως την αγορά.
Ο κ. Γαιτανίδης, ιδιοκτήτης κοσμηματοπωλείου τονίζει πως η περατζάδα όλο αυτό το διάστημα ήταν ανύπαρκτη, ενώ στον δρόμο επικρατούσε ένα χάος με τα αμάξια να παρκάρουν όπου βρουν με αποτέλεσμα να έχει εξαφανιστεί εντελώς το πέρασμα. Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει:
«Το κομμάτι από την Ιουστινιανού μέχρι την Εγνατία ήταν ένα άναρχο μέρος. Τα αμάξια πάρκαραν δεξιά και αριστερά. Κατέβαιναν τον δρόμο προς τα κάτω. Εγώ για να περάσω στον απέναντι δρόμο έπρεπε να προσπεράσω τρεις σειρές παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ο τζίρος στην επιχείρηση μου έπεσε τουλάχιστον κάτω κατά 50% όλο αυτό το διάστημα.
Ελπίζουμε τώρα που άνοιξε ο δρόμος να βελτιωθεί η κατάσταση. Ήδη φαίνεται πως καθάρισε το μέρος. Μάλλον θα πάμε καλύτερα. Θέλουμε να τονωθεί η κίνηση, να ξαναγίνει η γειτονιά όπως ήταν παλαιότερα»
Για τα χρόνια που πέρασαν και τις δυσκολίες που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν μίλησε και η Κλεονίκη, υπάλληλος σε γκαλερί εξηγώντας πως τα πράγματα ήταν ζόρικα, η κίνηση από τότε που μπήκαν οι λαμαρίνες περιορισμένη, ενώ ο τζίρος κατά προσέγγιση έπεσε 30 με 35%. Η ίδια αναφέρει ότι:
«Ερχόταν κόσμος και έφευγε διότι δεν μπορούσε να μας προσεγγίσει. Η κίνηση ήταν περιορισμένη. Επίσης δύσκολα ήταν τις βραδινές ώρες, γιατί ήμασταν αποκομμένοι από το υπόλοιπο κέντρο. Εννοείται το αγοραστικό κοινό ήταν πολύ μικρότερο σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό μοιραία είχε ως αποτέλεσμα να κλείσουν πάρα πολλά καταστήματα από την Εγνατία και πάνω. Η περατζάδα που υπήρχε παλιά όλο αυτό το διάστημα χάθηκε εντελώς.
Θέλω να πιστεύω πως τώρα που άνοιξε ο δρόμος τα πράγματα θα πάνε λίγο καλύτερα. Αν και τώρα το άνοιγμα συμπίπτει με την ενεργειακή κρίση, οπότε δεν ξέρω αν θα έχουμε τα αποτελέσματα που περιμένουμε»
Σε κάθε περίπτωση πέρα από την «ανάσα» που δίνεται στην κυκλοφορία των οχημάτων στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, επιστρέφουν ξανά τα χαμόγελα και στους καταστηματάρχες της περιοχής που ζούσαν όλο αυτό το διάστημα υπό καθεστώς ομηρίας.
«Ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα όλο αυτόν τον καιρό που ο δρόμος ήταν κλειστός. Σήμερα χαρήκαμε πάρα πολύ που άνοιξε. Ελπίζουμε να βοηθήσει γιατί η ζημιά ήταν μεγάλη, τόσο καιρό δεν περνούσε κόσμος. Δουλεύαμε μόνο με προσωπική πελατεία. Πιστεύω τώρα η κατάσταση να αλλάξει και εάν το Μετρό γίνει σύντομα, θα ωφεληθεί όλη η περιοχή που είναι μια από τις καλύτερες», δηλώνει η κ. Παπουτσίδου, ιδιοκτήτρια καταστήματος με οπτικά.
Για την ψυχολογική ανάταση από την αφαίρεση των λαμαρινών μίλησε και η κ. Φωτεινή Νικηφόρου, ιδιοκτήτρια ζαχαροπλαστείου η οποία τόνισε πως «τα πράγματα όλο αυτό το διάστημα ήταν δύσκολα, η δουλειά έπεσε και πολλά καταστήματα έκλεισαν. Βέβαια όλα αυτά δεν έγιναν μόνο από το κλείσιμο του δρόμου αλλά συνδυαστικά με την οικονομική κρίση και όλα τα προβλήματα που έφερε μαζί της.
Με το άνοιγμα του δρόμου εύχομαι να πάνε όλα καλύτερα. Κατ’ αρχάς πέρα από το εμπορικό κομμάτι, τονώθηκε η ψυχολογία μας. Έφυγαν οι λαμαρίνες, βλέπουμε τον κόσμο να περνάει, τα αμάξια να κινούνται. Επίσης θα περάσει και το αστικό λεωφορείο από εδώ, όπως παλιά. Έτσι πιστεύω πως θα αυξηθεί ξανά η κίνηση από το σημείο. Ευελπιστούμε πως θα πάμε προς το καλύτερο. Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει γιατί την επόμενη μέρα μπορεί να γίνει κάτι άλλο που ενδεχομένως θα μας επηρεάσει.»
