Ονειρεύομαι να γίνω πλατεία…

του Χρήστου Ελευθεριάδη

Λίγο πάνω από τη Ροτόντα, λίγο κάτω από την Αγ. Δημητρίου, λίγο πιο πέρα από τα Πανεπιστήμια και λίγο παραδίπλα από τη Γούναρη βρίσκεται μια διασταύρωση. Τρεις οδοί τέμνονται. Μανωλάκη Κυριακού, Κωνσταντίνου Μελενίκου και Ολύμπου. Σχηματίζεται λοιπόν ένα τρίγωνο το οποίο είναι ασφαλτοστρωμένο και εκτελεί χρέη χώρου εναπόθεσης οχημάτων.

Το τρίγωνο αυτό παρέμεινε κενό, πιθανότατα εξαιτίας της λαϊκής που υπήρχε στην περιοχή πριν από κάποια χρόνια. Βόλευε για να σταθμεύουν οι έμποροι και οι παραγωγοί την ημέρα λειτουργίας. Το 2006 η λαϊκή αυτή καταργήθηκε και έγινε εκτεταμένη ανάπλαση στην περιοχή γύρω από το μνημείο της Ροτόντας. Η διασταύρωση αυτή έμεινε εκτός ανάπλασης μια και δεν προβλέφθηκε στη μελέτη.

Σήμερα η διασταύρωση αυτή έχει αφεθεί στην τύχη ή πιο σωστά στην κακοτυχία της. Κανείς δεν έχει αποφασίσει το τι θα γίνει στο σημείο, μια και δεν είναι δρόμος, δεν είναι πεζοδρόμιο, δεν είναι πλατεία, δεν είναι χώρος στάθμευσης. Δεν είναι τίποτα. Ούτε οι πεζοί κινούνται άνετα, ούτε τα αυτοκίνητα, ούτε οι κάτοικοι χαίρονται ούτε, ούτε οι καταστηματάρχες. Είναι η διασταύρωση λειψών αποφάσεων γωνία με αποσπασματικό σχεδιασμό.

Σχεδόν μια δεκαετία μετά την κατάργηση της λαϊκής και την ολοκλήρωση της ανάπλασης της περιοχής της Ροτόντα κάποιος (σ.σ. ο δήμος Θεσσαλονίκης δια των εκπροσώπων του) οφείλει να πλησιάσει στην περιοχή, να κοιτάξει το πρόβλημα κατάματα και να δώσει λύση. Η δημιουργία μιας μικρής και συμβολικής πλατείας θα αποτελούσε μια διέξοδο. Τα υπόλοιπα στους ειδικούς και στους αιρετούς…