Όταν οι δρόμοι της πόλης καταγράφουν την γκρίζα πραγματικότητα που ζούμε

Είναι «γκρίζος» ο ουρανός της Θεσσαλονίκης τις τελευταίες ημέρες. Ψάχνεις διέξοδο για να ξεφύγεις από την καθημερινότητα και πέφτεις -κυριολεκτικά- πάνω της.

Η Θεσσαλονίκη καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά.

Οι συγκλονιστικές εικόνες στο σημείο της άγριας δολοφονίας του Άλκη. Τα δυνατά μηνύματα στις αυλές σχολείων της πόλης στη μνήμη του 19χρονου.

Το απόγευμα του Σαββάτου στον Εύοσμο ένα δυναμικό συλλαλητήριο στον απόηχο των επιθέσεων με ακροδεξιό «άρωμα» στα σχολεία της περιοχής.

Ένα ηχηρό «ΦΤΑΝΕΙ».

Μια οργή για το γεγονός ότι θα πρέπει να αισθανόμαστε ανασφαλείς μέσα στην ίδια μας την πόλη εάν είμαστε διαφορετικού χρώματος, φυλής, οπαδικών πεποιθήσεων.

Με αυτές τις σκέψεις το πρωί της Δευτέρας περπατούσα στην Αριστοτέλους για να φτάσω στο γραφείο.

Και έβλεπα ότι οι τοίχοι της καταγράφουν την επικαιρότητα της πόλης.

Πώς γίναμε έτσι; Έχει και άλλο σκοτάδι παρακάτω ή θα βρούμε το φως;

Ο 19χρονος Άλκης, η 24χρονη Γεωργία έχουν γίνει σύμβολα.

Οι εκφράσεις «Μη με χτυπάτε άλλο» και «Εγώ σε πιστεύω» έχουν αποκτήσει και αυτές το δικό τους συμβολικό χαρακτήρα.

Μια αγκαλιά μάνας θα μείνει άδεια. Ούτε ευχολόγια, ούτε νέοι πιο αυστηροί νόμοι, ούτε φιλικά παιχνίδια θα φέρουν το παιδί της πίσω.

Μια ψυχή θα παραμένει βιασμένη αναζητώντας τη δικαιοσύνη και τη λύτρωση της.

Τι μας περιμένει άραγε παρακάτω; Τα χαμόγελα πίσω από τις μάσκες σφιγμένα. Σαν τις καρδιές μας.

«Το φόβο τον κάμανε όργανο. Σκέψου, ποιος μας φοβίζει;» (Ο γυρισμός του Τειρεσία, σ. 30)