Όταν η πόλη δεξιωνόταν

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια πόλη. Τη λέγανε Θεσσαλονίκη. Είχε μια τύχη και μια ατυχία. Η τύχη της ήταν πως ήταν συμπρωτεύουσα. Η ατυχία της ήταν πως ήταν συμπρωτεύουσα. Αυτό έχει τα καλά και τα κακά του. Το να είσαι δεύτερος έχει πάντα την γοητεία να παλεύεις για την πρωτιά και την γκρίνια όσων σου λείπουν. Η πόλη αυτή έχασε στον πόλεμο την αστική της τάξη, τους Εβραίους, και δυσκολεύτηκε να αποκτήσει νέα. Καμιά δεκαριά οικογένειες κράτησαν τα προσχήματα και έχτισαν στη δεκαετία του 60 το social life της. Αν πρέπει να αναφερθούν ονόματα, τα sos εδώ είναι Φλόκα, Γρηγοριάδου, Παπαδάτου, Μοσκώφ, Σιάγα και μερικοί ακόμη που δεν έλειπαν ποτέ από τη στήλη του θρυλικού  κοσμικογράφου Στέλλιου Σκουτέρη στον Ελληνικό Βορρά. Οι κυρίες ράβονταν  στις αδερφές Αγγελική και Ματούλα Κατράνη που απασχολούσαν μέχρι και 50 μοδίστρες στα χρόνια του εξήντα για να προλαβαίνουν τις κυρίες της πόλης. Επίσης φορούσαν ρούχα του εκκεντρικού Σερό Αμπραχαμιάν, και δημιουργίες του Φλόκα και νυφικά του οίκου Παξιμαδά.

Τόποι συνάντησης τα κέντρα Πικαντίλι, Λουξεμβούργο, Ρομάντικα, Παλάς, Ρέμβη, με ορχήστρες από την πόλη ή μετακλήσεις σαν του Γεράσιμου Λαβράνου και του Τόνι Πινέλι, διαμαρτυρίες στην εκδότρια Τέσα Λεβαντή αν κάποιος έλειπε από τα κοσμικά, λαμπερές δεξιώσεις όπου μαγείρευε η κυρία Μάγδα, μεγάλες μοδίστρες που έραβαν φορέματα μήνες πριν, χορούς αξέχαστους όπως των ‘’Ανεμώνων’’, του ‘’Χρυσού Τριφυλλιού’’,  του ‘’Αχυρώνα’’, πίστες όπου στροβιλίζονταν ζευγάρια και στυλ. ‘’Ήταν μια γενιά αριστοκρατών με τα όλα της. Το πιάνο, τα γαλλικά, τις γκουβερνάντες. Όταν σου ζητούσε η κυρία Φλόκα, πρόεδρος του ‘’Ασύλου του παιδιού’’, να τη βοηθήσεις στο χορό δεν μπορούσες να πεις όχι’’ θυμάται σήμερα ο Λευτέρης Κογκαλίδης, δημοσιογράφος που έζησε τις χρυσές εποχές της πόλης.

Η μετάβαση

Τα 70ς και η μεταπολίτευση βρίσκουν τη Θεσσαλονίκη να αλλάζει. Πολλά παλιά τζάκια κατέρρευσαν, τα ήθη χαλάρωσαν, στα κλειστά σπίτια μπήκε και άλλος κόσμος, ιδιαίτερα αφίξεις από την Αθήνα. Το όνομα Φωτιάδης στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη αναλαμβάνει να μας συστήσει τα καλύτερα πάρτι και τους φερέλπιδες νέους της εποχής. Μια νέα σειρά μαγαζιών, πιο κοντά στο κλαμπ κάνουν την εμφάνιση τους, τα παλιά ένδοξα κέντρα κλείνουν σιγά σιγά και στα νέα δεν πηγαίνουν οι παλιοί, παρά μόνο τα παιδιά τους. Εκείνοι σιγά σιγά αποσύρονται στους κήπους των επαύλεων του Πανοράματος και του Ωραιοκάστρου και αρχίζουν να σνομπάρουν την νέα τάξη που έρχεται και το pret a porter που παραγκωνίζει τις μεγάλες ράφτρες. Στα 90ς το χρηματιστήριο, το νέο χρήμα, αλλά και ο ερχομός του Close Up, του πρώτου ουσιαστικά περιοδικού life style της πόλης, είναι οι αιτίες που πυροδοτούν την έκρηξη της κοσμικής ζωής και πάλι. Ιέρεια εδώ της και χρονικογράφος της εποχής η Γιάννα Δημηνά. Μόνο που τώρα η κοσμική ζωή είναι στα χέρια άλλων πρωταγωνιστών. ‘’Ξαφνικά στις φωτογραφίες αρχίσαμε να βλέπουμε μόνο πρόσωπα που δεν ξέρουν ούτε να κρατήσουν το μαχαιροπίρουνο. Οι παλιές κυρίες λένε δεν πάμε στα καλέσματα για να μη βλέπουμε τα κουρέλια που φοράνε ορισμένες και τα πληρώνουν και μια περιουσία. Κάποτε ήξερες με ποια σειρά μπαίνουν τα ονόματα, τώρα τίποτε’’, λέει με παράπονο παλαίμαχος θαμώνας μεγάλων κοσμικών event που έζησε ως πρωταγωνιστής ακόμα και τον μυθικό χορό των ντεμπιντάντ που έγινε μόνο μία φορά στην πόλη και συζητήθηκε για χρόνια. Καλώς ή κακώς τα πράγματα άλλαξαν.

Μια νέα δυναμική γενιά λαμπερών προσώπων μονοπωλούν πια το φακό των παπαράτσι, που επίσης αυξήθηκαν πολύ στην πόλη. Κάθε μήνα, το Gala, το κοσμικό ένθετο του Close Up, κάνει θραύση και όλοι περιμένουν με αγωνία να δουν το φόρεμα, το γάμο ή τη βάφτιση, φτάνοντας πολλές φορές σε όρια απίστευτων πιέσεων για να το πετύχουν. Η συνταγή της επιτυχίας είναι περίπου για όλους η ίδια. Εντυπωσιακές και διαρκείς παρουσίες, επίδειξη πλούτου, κοινωνικό έργο.

Η συνταγή της επιτυχίας προέβλεπε τότε γεύμα απαραιτήτως στα Interni, Shark, Mishou-Mishou, Όμιλο. Καφέ στα Tres Maria, Melia. Σπίτι στη Σάνη ή την Ελάνη της Χαλκιδικής το καλοκαίρι, τον Άγιο Αθανάσιο για το χειμώνα, το Πανόραμα ή την παλιά παραλία για την πόλη. Δεξίωση γάμου απαραιτήτως στον Ιππικό όμιλο Δέδα, ενώ η τελετή καλό θα είναι να γίνει στην Μητρόπολη ή την Αγία Σοφία, ενώ τα παιδιά βαφτίζονται στο εκκλησάκι του Ανατόλια. Πριν τα πάρτι τις κυρίες βάφει πάντα η Μαρία Παγωνάκη, τις χτενίζει το κομμωτήριο του Yanni, ενώ όταν επιστρέφει από τη Νέα Υόρκη ο Βασίλης Κοκκινίδης, κομμωτής, στο ατελιέ του γινόταν προσκύνημα για ένα κούρεμα. Φωτογραφίζει το δίδυμο Παππού-Ευαγγελίδη, ο Πάνος Κονιός και η Χριστίνα Μπρούσαλη. Ντεκόρ στα πάρτι απαραιτήτως από τη Floris, catering από την Κονιόρδου και πλαστικές πάντα από τα χέρια του Ζήση Μπουκουβάλα. Ό,τι δεν έβρισκαν στον Καρούζο, τον Γαβαλά και τη Zoe, κατεβαίνουν στην Αθήνα στο Linea Piu και φυσικά στο Μιλάνο και το Παρίσι.

Το καλύτερο event για το καλοκαίρι ήταν πάντα το White Party των οικιστών της Σάνη. Ο χειμώνας περνά με τον χορό των Ρόδων, της Αμυγδαλιάς, της Στοργής, της ΕΛΕΠΑΠ τα Χριστούγεννα, την επίδειξη της Escada, τα σόου των τοπικών δημιουργών Νάσος, Σιμεόνι, Άντρια, Νικόλας, Κωνσταντίνος και σπανιότερα το ball masque της τοπικής Καλλιπατείρας με αφίξεις Αθηναίων κυριών και το ετήσιο γκαλά των Θερμαίδων. Επίσης πάντα ευκαιρία για συνάντηση είναι τα wine, smoke and dine του Hyatt.

Το ταξίδι στην κοσμική ζωή της πόλης τελειώνει κάπου εδώ. Στη συνέχεια ήρθε η κρίση και τα υπόλοιπα είναι λίγο ως πολύ γνωστά. Αυλαία.