Η παρανοϊκή εμμονή της πλατείας Ελευθερίας

Λέξεις: Γιώργος Δημαρέλος

Θυμάστε όλοι πως ξεκίνησε η υπόθεση «Μετρό Θεσσαλονίκης»; Πριν τις δημοτικές εκλογές του 1986, η Νέα Δημοκρατία προσπαθώντας να βρει ένα αφήγημα πάνω στο οποίο θα βασίσει την εκστρατεία της για τη νίκη στη Θεσσαλονίκη, ρίχνει την ιδέα της κατασκευής του με τη χρηματοδότηση του FM100. Σύμφωνα με το «σχεδιασμό» της εποχής, αυτό θα ξεκινούσε και θα τελείωνε εντός των ορίων του Δήμου Θεσσαλονίκης (από Νέα Ελβετία έως Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό), παρακάμπτοντας καταρχάς τη μέγιστη σχεδιαστική αρχή, που λέει ότι δεν είναι δυνατόν να σχεδιάζεται ένα μετρό το οποίο να μην καλύπτει το αεροδρόμιο της πόλης. Έλα όμως που το αεροδρόμιο ήταν εκτός των ορίων του Δήμου Θεσσαλονίκης και αυτό χαλούσε την εκστρατεία που αφορούσε αποκλειστικά το Δήμο.

Γι αυτό άλλωστε, μέχρι και σήμερα, υπάρχει αυτή η τυφλή υπεράσπιση του οτιδήποτε αφορά στην ολοκλήρωση, με κάθε κόστος, του έργου στον αρχικό του σχεδιασμό, παρόλο που από τότε υπήρχαν φωνές που έλεγαν για το τι μέλλει γενέσθαι κάτω από την οδό Εγνατίας. Μ’ αυτά και μ’ αυτά έχουμε φτάσει στο 2022 και Μετρό δεν έχουμε δει ακόμα, ενώ με τα λεφτά που έχουν ήδη ξοδευτεί η Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να έχει το αρτιότερο σύστημα επιφανειακών ΜΜΜ σε όλο τον κόσμο.

Μπροστά σε μία τέτοια παράλογη εμμονή βρισκόμαστε και σήμερα με ένα άλλο έργο της πόλης, την πλατεία Ελευθερίας. Η εμμονή της κατασκευής του υπόγειου πάρκινγκ σε ένα μέρος όπου γνωρίζουμε αφενός τις τεχνικές δυσκολίες και γνωρίζουμε αφετέρου την ύπαρξη αρχαιολογικών ευρημάτων στο χώρο. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι παρά τις τεχνικές δυσκολίες ένα τέτοια έργο θα μπορούσε κάποια στιγμή στο μέλλον να ολοκληρωθεί. Το ερώτημα είναι για πότε στο μέλλον το υπολογίζουμε και αν αξίζει πραγματικά τόσο πολύ αυτή η υπομονή, μπροστά σε όλα τα υπόλοιπα που διακυβεύονται.

Για την υφιστάμενη Διοίκηση τα «υπόλοιπα που διακυβεύονται» δεν έχουν και τόσο αξία διότι δεν υπάρχει η δυνατότητα της αποτίμησης των πληγών που αφήνονται στο σώμα της πόλης. Είναι λίγο πιο σύνθετο το πρόβλημα της σύγκρισης. Από τη μία έχουμε ένα τεχνικό έργο το οποίο εφόσον κατασκευαστεί κάποια στιγμή θα αποσβεστεί διά της (πολύ) μακροχρόνιας μίσθωσης στον ιδιώτη επενδυτή. Σε αυτό είναι καλή η Διοίκηση, ξέρει καλά να τις ολοκληρώνει αυτές τις δουλειές. Από την άλλη όμως υπάρχει μία δυστοκία στο να υπολογιστεί, μετά τη Βενιζέλου, ποιο είναι το κόστος στην ιστορική μνήμη της πόλης να σταματάει ένα έργο το οποίο είχε ξεκινήσει, να γίνεται ξανά πάρκινγκ μέχρι να δούμε τι θα γίνει και να ντυθεί μετά ξανά με λαμαρίνες για αδιευκρίνιστο χρονικό διάστημα μέχρι να ολοκληρωθεί.

Και όλα αυτά για 250 υπόγειες θέσεις στάθμευσης. Τόσο αποτιμάει την όλη ιστορία η Διοίκηση του Δήμου. 250 θέσεις. Όταν 5 λεπτά από εκεί ρημάζει ένα πολυώροφο πάρκινγκ με 820 θέσεις στάθμευσης, που είναι ως επί το πλείστον άδειο.

*Ο Γιώργος Δημαρέλος είναι συγκοινωνιολόγος και πρώην αντιδήμαρχος Αστικής Ανθεκτικότητας  στο δήμο Θεσσαλονίκης.