Παρέμβαση του προέδρου του ΤΕΕ με αφορμή τις αντιδράσεις στα διάφορα σχέδια αναπλάσεων στη Θεσσαλονίκη

Επιεικώς διφορούμενος είναι ο… “χρησμός” που εξέπεμψαν φέτος οι Δελφοί – όχι το Μαντείο, αλλά το Φόρουμ- για την ελληνική οικονομία γράφει ο Πάρις Μπίλλιας στο editorial του ΤΕΕ/ΤΚΜ κάνοντας αναφορά μεταξύ άλλων στις αντιδράσεις που προκάλεσαν διάφορα σχέδια αναπλάσεων στη Θεσσαλονίκη.

Αναλυτικά το κείμενο:

Επιεικώς διφορούμενος είναι ο… “χρησμός” που εξέπεμψαν φέτος οι Δελφοί – όχι το Μαντείο, αλλά το Φόρουμ- για την ελληνική οικονομία.

Η μεν κυβερνητική οπτική αισιόδοξη, η δε αντιπολιτευόμενη οπτική ανατρεπτική (των ισχυόντων) και κάπου ανάμεσα η επενδυτική… πελαγωμένη. Βλέπετε, παρά τη γενικώς εκφραζόμενη θετική διάθεση όλων έναντι των επενδύσεων, παραμένει ζώσα η διαχρονική παθογένεια της ελληνικής “αγοράς” και της Δημόσιας Διοίκησης που μοιάζει να εφευρίσκει διαρκώς τρόπους για να εμποδίσει την εξέλιξη σημαντικών επενδυτικών δραστηριοτήτων.

Άλλοτε κάποιο Δασαρχείο, άλλοτε το ΚΑΣ, άλλοτε κάποια ιδεοληπτικώς κινούμενη δημοτική αρχή και ενίοτε εξίσου ιδεοληπτικώς κινούμενοι ή παραπληροφορημένοι περίοικοι που προσφεύγουν στο ΣτΕ (όχι πάντα με σκεπτικό δικαίωσης, αλλά κωλυσιεργίας) και άλλοτε η ίδια η κεντρική εξουσία στο πλαίσιο της προάσπισης των ιδεολογικών της καταβολών, δημιουργούν ένα περιβάλλον μάλλον ασφυκτικό για ένα τολμηρό επιχειρείν. Εύλογα, τα επενδυτικά σχέδια που τελικώς προτάσσονται είναι εκείνα με το χαμηλότερο ρίσκο και την κατά το δυνατόν βραχυπρόθεσμη απόδοση.

Το έχουμε δει το “έργο” και στη Θεσσαλονίκη με το σήριαλ καθυστερήσεων του Μετρό, το έχουμε δει στο Ελληνικό της Αθήνας, το έχουμε και το βλέπουμε σε διάφορες περιπτώσεις ανά την Ελλάδα.

Προφανώς και δεν είναι λύση να άρουμε όλα τα νομοθετικά “εργαλεία” προστασίας του κοινωνικού συνόλου, ούτε να καταργήσουμε αρχές και υπηρεσίες που πρέπει να υφίστανται για να εξασφαλίζουν τον βιώσιμο χαρακτήρα που πρέπει να συνοδεύει κάθε οικονομική δραστηριότητα.

Αυτό που οφείλουμε να πράξουμε, ως Κράτος με συνέχεια, ως πολιτικό σύστημα, ως πολίτες που θέλουμε να δούμε τον τόπο να προοδεύει, είναι να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας και να αναζητήσουμε τις αντικειμενικές ισορροπίες, μεταξύ χρήσης και κατάχρησης θεσμικών “εργαλείων” που συνοδεύουν σε διοικητικό επίπεδο τους -ούτως ή άλλως – δυσχερείς οικονομικούς όρους άσκησης του επιχειρείν και συνδιαμορφώνουν το τελικό ψηφιδωτό αυτού που ονομάζουμε “επενδυτικό περιβάλλον”.