Ο πιο ψαγμένος οπαδός του Λουκιανού είναι Θεσσαλονικιός
Ένας Θεσσαλονικιός μουσικός βρέθηκε στη μετονομασία της πλαζ Βουλιαγμένης σε «Λουκιανός Κηλαηδόνης». Με την αξία του.
Ο Χρήστος Παπαδόπουλος είναι ένας μουσικός από τη Θεσσαλονίκη που δεν έχει κλείσει ακόμα τα 30, αλλά ανάμεσα σε όλα τα άλλα, θα λέει πως έχει ζήσει κι αυτό: ανέβηκε στη σκηνή το βράδυ που η πλαζ της Βουλιαγμένης μετονομάστηκε επίσημα σε πλαζ «Λουκιανός Κηλαηδόνης» και έπαιξε ζωντανά το κομμάτι που έγραψε ως έναν μικρό ύμνο στο τεράστιο μουσικό κεφάλαιο που μας άφησε νωρίς.
Το τραγούδι με τίτλο «Σ’ ευχαριστώ, Λουκιανέ» έγινε το μουσικό σήμα αρχής της σειράς εκπομπών της ΕΡΤ «Με τον Λουκιανό», και μάλιστα ο Χρήστος πρόλαβε να γνωρίσει τον Κηλαηδόνη και να κρατήσει έκτοτε σαν φυλαχτό τον καλό λόγο του. «Είσαι ψαγμένος λουκιανιστής», ήταν η ατάκα που του είπε.
Σήμερα, ο Χρήστος Παπαδόπουλος γράφει στην Parallaxi όσα έζησε πρόσφατα σε μια συγκινητική βραδιά στην Αθήνα:
Πρέπει να ήμουν γύρω στα 12 όταν πρωτοάκουσα το «Κολλήγα γιος». Δεν ήξερα ποια ήταν αυτή η φωνή που άκουγα, ούτε τι σημαίνει κολλήγας, ούτε ποιος έγραψε αυτά τα ιδιαίτερα λόγια. Οι γονείς μου μού άνοιξαν ένα δρόμο με τα «Μικροαστικά», του Λουκιανού Κηλαηδόνη και του Γιάννη Νεγρεπόντη, που μου διαμόρφωσε τη μετέπειτα ζωή.
Στο γυμνάσιο και στο λύκειο πλέον ήξερα για τα «Κακά παιδιά», για τη «Μέρα μιας Μαίρης», για το ποιος τα έμπλεξε με ποια και για το πώς μπορεί κανείς να μπει στην επάνω τάξη. Ο Λουκιανός είχε γίνει ο αγαπημένος μου ήρωας και το jazz κλαρινέτο ο ήχος που θα ήθελα κι εγώ να «ακούγομαι» κάπως έτσι. Όταν ξεκινήσαμε με την παρέα να φτιάχνουμε τα πρώτα επαγγελματικά μας προγράμματα για τα μαγαζιά, τα τραγούδια του Λουκιανού είχαν πολύ σημαντικό χώρο σε αυτά. Τα τραγουδούσα με πολύ αγάπη σαν να ήταν δικά μου τραγούδια, όπως έλεγε συνήθως και ο κόσμος που μας άκουγε.
Ανήμερα Χριστούγεννα του 2012, χρονιά που έχασα τον συνονόματο παππού μου, σε ένα μοναχικό και βαρύ πρωϊνό, τα τραγούδια του Λουκιανού με έβγαλαν από την μελαγχολία και μου ξαναέδωσαν το σημαντικότερο κίνητρο για ζωή, τη δημιουργία.
Τότε έγραψα μέσα σε μια ώρα το «Σ’ ευχαριστώ, Λουκιανέ», μπορώ να πω χωρίς να καταλάβω καν πώς. Πέρασαν 4 χρόνια όταν αποφάσισα να ξεπεράσω την ντροπή μου και να το στείλω στον ίδιο το Λουκιανό να το ακούσει και τελικά να με πάρει τηλέφωνο για να μου πει ότι του άρεσε πολύ και φαίνεται ότι είμαι λέει «ψαγμένος λουκιανιστής». Είχα και την μεγάλη χαρά να τον γνωρίσω και από κοντά στο σπίτι του στο Μεταξουργείο και να μοιραστούμε κάποιες κουβέντες.
Ένιωσα ιδιαίτερη τιμή όταν με κάλεσε η οικογένειά του να είμαι κι εγώ μέλος της βραδιάς, που η πλαζ στη Βουλιαγμένη θα έπαιρνε το όνομά του. Μια από τις ιστορικότερες στιγμές του ελληνικού τραγουδιού θα ξαναζωντάνευε μπροστά μου και θα έπαιρνα κι εγώ ενεργό μέρος. Όλα στις πρόβες κυλούσαν τόσο όμορφα και νοσταλγικά. Το κλίμα γενικά στην ομάδα και ιδιαίτερα από τα μέλη της οικογένειας Κηλαηδόνη ήταν σαν να ήμασταν όλοι μέρος της οικογένειάς τους. Ο μαέστρος ο Βασίλης ο Γκίνος, ο Δώρος Δημοσθένους που πρωτογνώρισα και εκτίμησα πολύ στο «Μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά», ο Μελέτης, ο Βαγγέλης, ο Μάνος, η Μαρία, η Γιασεμή και ο Γιάννης, η κυρία Άννα. Όλοι.
Έφτασε η Παρασκευή. Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στην πλαζ της Βουλιαγμένης. Από έξω ήδη είχε μπει το όνομα «Λουκιανός Κηλαηδόνης» με γαλάζια γράμματα. Ένιωσα πραγματικά δέος. Είναι το συναίσθημα του παιδιού που ανοίγει το παιδικό του βιβλίο, με τον «Μικρό Ήρωα» ας πούμε και με μαγικό τρόπο βουλιάζει μέσα στις σελίδες του βιβλίου και γίνεται μέρος της πλοκής. Είχα πολύ άγχος και ταυτόχρονα ένα μόνιμο χαμόγελο. Ρωτούσα να μάθω ιστορίες για τον Λουκιανό είτε από τα μέλη της οικογένειας είτε από τους συναδέλφους μουσικούς , που κάποιοι είχαν συνεργαστεί αρκετά χρόνια μαζί του. Όλα κύλησαν τόσο όμορφα.
Ο κόσμος τραγουδούσε και συμμετείχε ενεργά με τις αντιδράσεις του, όπως η κλασική κραυγή στο «Ένα γουρούνι λιγότερο» του Ξενοφώντα ή με τις φωνές και το χορό του στον «Ύμνο των μαύρων σκυλιών».
Μια ακόμα ιδιαίτερη στιγμή για εμένα ήταν όταν τραγούδησε ο Φοίβος Δεληβοριάς, ένας δημιουργός που τον εκτιμώ πολύ και τον θεωρώ συνεχιστή του Λουκιανού σε αρκετά πράγματα, το «Για ένα κλαρίνο» και με παρουσίασε στο κοινό, που μου ανταπέδωσε θερμό χειροκρότημα.
Στο τέλος φύγαμε όλοι γεμάτοι και χαμογελαστοί με την νοητή παρέα του καουμπόι που έφυγε αλλά δεν μας άφησε ποτέ. Θα’ ναι κάπου σ’ ένα βαθύ μπουντρούμι, μ’ ένα μπουκάλι ρούμι σίγουρα…
*Ο Χρήστος Παπαδόπουλος είναι μουσικός από τη Θεσσαλονίκη. Το τραγούδι που έγραψε για τον Κηλαηδόνη, με τίτλο “Σ’ ευχαριστώ Λουκιανέ” ήταν στους τίτλους της σειράς των εκπομπών της Ε.Ρ.Τ. με τίτλο “Με τον Λουκιανό”. Μπορείτε να γνωρίσετε περισσότερα για τον Χρήστο Παπαδόπουλο ΕΔΩ και ΕΔΩ.
