Ποιος θυμάται το Λουξεμβούργο;

Η περιοχή του Ποσειδωνίου μέχρι την δεκαετία του ’70 ήταν γνωστή ως Λουξεμβούργο. Το όνομα όφειλε στην διάσημη ομώνυμη ταβέρνα που λειτουργούσε εκεί που σκάει το κύμα, από την δεκαετία του ’30. Πολύ πριν την επιχωμάτωση της Παραλίας και την εξαφάνιση των πλαζ, των κέντρων αναψυχής και πολλών από τα υπέροχα παραθαλάσσια αρχοντικά.

Το εξοχικό κέντρο βρισκόταν στο χώρο ενός εγκαταλειμμένου μοναστηριού καθολικών και συγκέντρωνε όλους τους αστούς και κοσμικούς της πόλης. Λειτούργησε από το 1931 µέχρι το 1958 αρχικά από τον ιδρυτή του Αθανάσιο Ροκάκη και στη συνέχεια από το γιο του, Γεώργιο Ροκάκη. Μετά εντάχθηκε στις επιχειρήσεις Κούµπου, μέχρι το 1966, οπότε και έκλεισε. Τότε στην περιοχή υπήρχαν ταρσανάδες και εκεί ακριβώς δίπλα έβγαιναν τα τραπεζάκια έξω δίπλα στο κύμα. Λειτουργούσε µεσηµέρι-βράδυ και διέθετε δυναµικότητα 800 καθίσµατα.

Εκεί έπαιζαν οι τοπικές ορχήστρες Πάρµεν, του Μαύρου, του Σπάθη και του Καρανίκα αλλά και ιταλικές ορχήστρες όπως η «Ι Demoni», το 1963, και ο Ιταλός τραγουδιστής Σέρτζιο Ενρίγκο με το δημοφιλές τραγούδι «Io che amo solo te». Εκεί η περίφηµη Γαλλίδα στριπτιζέζ Ρίτα Κάντιλακ, παρουσίασε ένα πρωτόγνωρο για τους Θεσσαλονικείς πρόγραµµα. Εκεί πρωτοτραγούδησε η Νάνα Μούσχουρη με τον Μάνο Χατζιδάκι να την συνοδεύει στο πιάνο, εκεί έκανε τα πρώτα του σκετσάκια ο Χάρι Κλυν, εκεί τραγούδησε ο Στέλιος Καζαντζίδης και συχνά εµφανιζόταν ο κοµφερασιέ Γιώργος Οικονοµίδης επικεφαλής µουσικών συγκροτηµάτων.

Ένα περιστατικό ενδεικτικό της έντονης διασκέδασης όπως περιγράφεται στο βιβλίο του Στράτου Σιμιτζή, “Κάποτε στη Θεσσαλονίκη”, είναι και το παρακάτω: “Καπνέµποροι που γλεντούσαν στο “Λουξεµβούργο”, µια ηµέρα όταν ήρθαν στο “τσακίρ κέφι” φόρτωσαν το πιάνο σε καΐκι, πήραν και την ορχήστρα και συνέχισαν το γλέντι τους εν πλω.

Όταν το κέφι έφθασε στο κατακόρυφο πέταξαν το πιάνο στη θάλασσα. Την επόµενη έστειλαν στη διεύθυνση του Λουξεµβρούργου ένα καινούργιο πιάνο. Ένας αστικός μύθος συνδέει το Λουξεμβούργο με την υπόθεση της δολοφονίας του Τζορτζ Πολκ αναφέροντας ότι ο αμερικανός δημοσιογράφος έφαγε εκεί το τελευταίο του γεύμα πριν απαχθεί και ανασυρθεί πνιγμένος και δεμένος χειροπόδαρα από τον Θερμαϊκό.

Στη θέση του παραθαλάσσιου κέντρου, στην αρχή της οδού Πιττακού, ορθώνεται τώρα μια κάκιστης αισθητικής οκταώροφη οικοδομή, με προβλήματα ιδιοκτησίας που κατέληξαν στην εγκατάλειψη της μισής οικοδομής, που είναι εδώ και δεκαετίες ακατοίκητη. Στο επανώθυρο της κεντρικής εισόδου φέρει μια επιγραφή με το όνομα Λουξεμβούργο για να θυμίζει εκείνες τις άλλες εποχές, αλλά πλέον μόνο απορίες εγείρει η επιγραφή, αφού κανείς από τους νεότερους δεν θυμάται πια ότι στο σημείο εκείνο ο κόσμος διασκέδαζε μπροστά στο κύμα.

Από τις πιο σπουδαίες σταθερές ορχήστρες του η Πάρμεν, του Παρμενίωνα Αντωνιάδη. Μια πολυτάλαντη προσωπικότητα που έστησε πριν τον πόλεμο μια σπουδαία ορχήστρα που έπαιζε συχνά στο Λουξεμβούργο αλλά και στο Μιραμάρε και στο Πτι-Παλέ. Ο ίδιος ο Παρμενίων έπαιζε σαξόφωνο, ο Διδήλης Λαγόπουλος βιολί, ο Πολ Κεφάτος ντραμς και στο τραγούδι ήταν η Μέρη Πάρμεν.

Το Λουξεμβούργο με την προσθήκη νέου κτίσματος, όπως λειτουργούσε λίγα χρόνια πριν κατεδαφιστεί.

Καί μιά φωτογραφία από τό εσωτερικό τού ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟΥ. Το συγκρότημα ROYALS σε έναν παιδικό χορό τον Μάρτιο του 1970.

*Πηγές: “Κάποτε στη Θεσσαλονίκη” του Στράτου Σιμιτζή, εκδ. University Studio Press “H Μνήμη της πόλης” του Χρίστου Ζαφείρη, εκδ. Γνώση