Πίσω από τη βιτρίνα
Πλάι στο λαμπερό κόσμο των μακετών και των υποσχέσεων της ανάπτυξης βρίσκεται η σκοτεινή αποθήκη της πόλης
Εικόνες: Ευθύμης Βλάχος
Τη βραδιά που φεύγαμε από το FIX, μετά την εντυπωσιακή παρουσίαση της μελλοντικής ανάπλασης του ιστορικού βιομηχανικού συγκροτήματος, βρέθηκα στον ακριβώς επάνω δρόμο από το Ελντοράντο της 26ης Οκτωβρίου, που θα μεταμορφωθεί σε λίγα χρόνια με την αποπεράτωση του έργου αλλά και του HUB26 καθώς και την πλήρη χρήση του κτιρίου της Περιφέρειας.
Στις παλιές, άλλοτε ένδοξες οδούς Νικηφόρου Ουρανού και Γεωργίου Ανδρέου. Εκεί που άκμασαν μεγάλες εταιρίες, μεταφορικές, ο ιστορικός πια πολυχώρος Μύλος και η Βίλκα που επίσης φιλοξένησε για χρόνια δράσεις πολιτισμού και εστίασης.
Η εικόνα της περιοχής είναι εικόνα εφιαλτική. Στα υποφωτισμένα στενά και τις παρόδους τους η ζωή έχει αποχωρήσει από χρόνια. Η περιστασιακή χρήση του Μύλου δεν μπορεί να ξορκίσει τη σκοτεινιά, κυριολεκτική και μεταφορική που έχει εγκατασταθεί σε ένα τοπίο βγαλμένο από δυστοπική ταινία.
Η μεταφορά στην απόληξη τους όλων των πορνείων της Θεσσαλονίκης που συγκεντρώθηκαν εδώ σε υφιστάμενα ή νεοανεγειρόμενα λυόμενα κτίρια, με ότι αυτό συνεπάγεται αποτελεί το κύριο μενού.
Φώτα από νέον που αναβοσβήνουν μπροστά σου ενημερώνοντας σε για Bad Girls, για Angels, τσίγκινες ταμπέλες στο συρματόπλεγμα της σιδηροδρομικής γραμμής που δεν περνά πια διαφημίζει SEX.
Άνθρωποι πρόθυμοι να πληρώσουν για έρωτα κάθε ηλικίας και γυναίκες που αναγκάζονται λόγω συνθήκης να το προσφέρουν, επίσης κάθε ηλικίας και νταβατζήδες που πάνε και έρχονται.
Παράλληλα, χαλάσματα, παρκαρισμένες νταλίκες με βαλκάνιους οδηγούς που κοιμούνται εντός τους, κλεμμένα αυτοκίνητα που τα έχουν εγκαταλείψει λεηλατημένα, κυνηγητό περίεργων τύπων και περιπολίες κακοποιών με αυτοκίνητα που έχουν σκούρα τζάμια.
Καθώς πλησιάζεις προς το Μύλο τα πράγματα παραμένουν το ίδιο απελπιστικά. Το βιοκλιματικό κτίριο της Περιφέρειας μπορεί να έχει ολοκληρωθεί η θεά του όμως είναι απόλυτα απογοητευτική.
Ανοίκιαστα και σκονισμένα όλα τα καταστήματα στο ισόγειο του, με ταμπέλες μεσιτών να βρίσκονται στα τζάμια τους, ερημιά και στο τούνελ που οδηγεί στο μπροστινό του μέρος.
Ερμητικά κλειστοί οι χώροι του Μύλου και της Βίλκα και ανοίκιαστα τα περισσότερα βιοτεχνικά κτίρια, ένα από τα οποία φιλοξενούσε παλιά το μουσείο Κινηματογράφου.
Η Αποκάλυψη όμως είναι ακριβώς στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου The Met που το βράδυ που περάσαμε διέμενε ο Πρωθυπουργός της χώρας και πλάι στο νυχτερινό κέντρο Πύλη Αξιού.
Μια ομάδα περίπου 20 τοξικοεξαρτημένων ανθρώπων, σε άθλια κατάσταση, περνούν εδώ τις μέρες, αλλά κυρίως τις νύχτες τους στο πεζοδρόμιο. Με συμπλοκές, διαμάχες και μικροτραυματισμούς μπροστά στα μάτια των διερχόμενων που βλέπουν τη διακίνηση και τη χρήση να είναι σε ημερήσια διάταξη και τους ανθρώπους αυτούς να καταρρέουν μέσα στο δρόμο.
Πλάι στο λαμπερό κόσμο των μακετών και των υποσχέσεων της ανάπτυξης βρίσκεται η σκοτεινή αποθήκη της πόλης. Προφανώς όλα αυτά που θα δείτε εδώ και η πόλη επιμένει να αγνοεί την ύπαρξη τους στην άκρη της θα εξαφανιστούν με ένα γενναίο gentrification, μέχρι τότε όμως θα μας υπενθυμίζουν την αθέατη πλευρά του λαμπερού δήμου Θεσσαλονίκης.
