Ποιος κυβερνά τον τελευταίο καιρό αυτή την πόλη;
Κριτική για όσα γίνονται στην πόλη τελευταία.
Η παράταξη του δημοτικού συμβουλίου Μένουμε Θεσσαλονίκη διατυπώνει μερικά εύγλωττα ερωτηματικά για το τι συμβαίνει σήμερα στην πόλη.
Ποιος κυβερνά τον τελευταίο καιρό αυτή την πόλη; O Δήμαρχος; Φαίνεται ότι το τελευταίο διάστημα χάνει με γεωμετρική πρόοδο τα «στηρίγματα» με τα οποία μπόρεσε να αναλάβει τη διοίκηση του Δήμου δύο φορές. Αποτέλεσμα; Αφενός έχει χάσει το γνώριμο «τσαμπουκά» του, δεν εμπνέει, και αφετέρου απολογείται σε κάθε ευκαιρία για σειρά επιλογών του, δηλώσεών του ή πολιτικών του οι οποίες όλο το προηγούμενο διάστημα δεν βελτίωσαν ούτε άλλαξαν την πόλη.
Οι συσχετισμοί; Κομμάτι της νέας πραγματικότητας για το Δήμο Θεσσαλονίκης αποτελεί το γεγονός πως η διοικούσα παράταξη έχει διαρραγεί σε πολλά κομμάτια. Αρκετοί «ξεπηδούν» από μία διοικητική παράταξη που «βουλιάζει». Άλλοι προκαλούν μία έντονη, θεαματική και αρνητική αξιολόγηση για τα έργα και τις μέρες της διοίκησης. Προσπαθώντας να «καθαριστούν» πολιτικά ενόψει νέων συσχετισμών και των επικείμενων εκλογών. Κάποιοι προσδένονται «τυφλά» και «υπάκουα» σε υπερεθνικά κέντρα εξουσίας και κυκλώματα, ώστε να διασφαλίσουν την πολιτική τους μακροημέρευση σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο. Η αντιπολίτευση; Εντύπωση μας προκαλεί η στάση της αντιπολίτευσης το τελευταίο διάστημα. Ο μέχρι πρότινος απών Μάκης Στεργίου, αποτελεί πλέον τον «πολιορκητικό κριό» της Πρωτοβουλίας και με κάθε τρόπο εκθειάζει τις επιλογές του Δημάρχου. Η παράταξη του Συ.Ριζ.Α. απολαμβάνοντας τις προνομιακές της επαφές με την κεντρική εξουσία, ασκεί συμπολίτευση στο Δήμαρχο σε όλα τα κομβικά ζητήματα. Η παράταξη «Εντάξει», πότε με την διακριτική παρουσία της και κυρίως με την «μερική» απουσία της, επιτρέπει στο Δήμαρχο να εγκρίνει με λειψή πλειοψηφία επιζήμιες για τους δημότες συμφωνίες, τη μια (Δάνειο Ε.Τ.Επ.) μετά την άλλη (μνημόνιο συνεργασίας με την Παγκόσμια Τράπεζα). Ενώ ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής κοντεύει να «μείνει»… από απουσίες. Τα ευαγή ιδρύματα και τα συμφέροντα; Το διοικητικό κενό φαίνεται να καλύπτεται από ένα δαιδαλώδες πλέγμα συμφερόντων, οργανισμών και ιδρυμάτων. Το ίδρυμα Ροκφέλερ, η Παγκόσμια Τράπεζα και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων με το άλλοθι της «αστικής ανθεκτικότητας» προετοιμάζουν το μετασχηματισμό της Θεσσαλονίκης προς μια αγοραία, αντιοικολογική και αντικοινωνική κατεύθυνση. Ο Ο.Η.Ε. και οι Μ.Κ.Ο. όλων των ειδών συντονίζουν τα κανάλια της κοινωνικής και «προσφυγικής» οικονομίας. Τα προξενεία και άλλοι οργανισμοί συνδιαμορφώνουν την πολιτιστική ατζέντα της πόλης. Τα εργολαβικά κέντρα προετοιμάζονται εν όψει των «προεκλογικών» έργων μακέτας, και το τουριστικό λόμπι απολαμβάνει «δωρεάν» τα οφέλη της μονοκαλλιέργειας του τουρισμού. Οι πολίτες; Στο τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο το θέμα του ΟΑΣΘ που «πάγωσε» τις δραστηριότητες της πόλης τους, μόλις που σχολιάστηκε. Με τη διοίκηση να πετά λευκή πετσέτα, ξανά, μπροστά στις ορέξεις της κυβέρνησης. Η διοίκηση ενέκρινε ένα σχέδιο για τη Θεσσαλονίκη μέχρι το… 2030 χωρίς να ρωτήσει κανέναν! Τι κι αν έως τότε μεσολαβούν κάμποσες εκλογικές διαδικασίες και, κυρίως, οι απρόβλεπτες συνέπειες της παρατεταμένης οικονομικής ύφεσης και δυσπραγίας; Τι κι αν η διοικούσα παράταξη εκλέχτηκε υποκριτικά υποσχόμενη πως θα θεσπίσει συμμετοχικές διαδικασίες και την ενίσχυση των κινημάτων και των αιτημάτων τους; Η διοίκηση ενέκρινε ένα νέο επιχειρησιακό σχέδιο και παρέδωσε το σχεδιασμό της παραλίας στην Παγκόσμια Τράπεζα, για να τη μετατρέψει γοργά σε εμπορικό πάρκο αναψυχής. Τι κι αν όλες κι όλοι μας απολαμβάνουμε την παραλία μας, το μεγάλο μας αστικό και παράκτιο πάρκο ελεύθερα και ανεμπόδιστα έως και σήμερα; Τι κι αν το επιχειρησιακό σχέδιο αποτελείται από 400 σελίδες, και μόνο ο συντάκτης του πιθανά να το είχε διαβάσει! Η διοίκηση υποστηρίζει πως υπέγραψε μνημόνιο συνεργασίας με την Παγκόσμια Τράπεζα για να εκπονήσει σχέδιο συντονισμού, για μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Τι κι αν ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχει ως ελάχιστη υποχρέωση να διασφαλίσει την προστασία των δημοτών σε μια απευκταία κατάσταση έκτακτης ανάγκης; Η διοίκηση υπέγραψε μνημόνιο συνεργασίας με την «Πλατφόρμα Δημιουργίας». Τι κι αν ουδείς γνωρίζει τι έργο παράγει η «Πλατφόρμα Δημιουργίας», τι έργο για τους δημότες θα κάνει και κυρίως από πού θα λάβει χρηματοδότηση… Συμπέρασμα: Οι προτεραιότητες του 5% εξασφαλίζονται μέσα από ένα σύμπλεγμα εξουσίας, οργανισμών και συμφερόντων. Δρουν πέρα από τα πρόσωπα, τα αναλώνουν και ενίοτε ενεργούν αυτόνομα. Το 5% διοικεί την πόλη. Κι αυτό είναι άδικο. Μένει στη Θεσσαλονίκη ένα σιωπηρό 95%. Μένει να κινητοποιηθεί και να ακουστεί.
