Πώς ένας μουσικός οδηγείται στην εναλλακτική «σκηνή» του δρόμου

Από τα ρεμπέτικα κάτω από το Λευκό Πύργο, στη τζαζ και το ξένο ρεπερτόριο που ξετυλίγεται στον πεζόδρομο της Νέας Παραλίας, η Θεσσαλονίκη είναι περιτριγυρισμένη από μελωδικά ακούσματα που ηχούν στους δρόμους όλης της πόλης, από τα όργανα και τις φωνές μουσικών.

Μια βόλτα κατά μήκος της παραλιακής, αρκεί για να απολαύσεις ποικίλα είδη μουσικής και να συναντήσεις καλλιτέχνες διαφορετικών στυλ, που επέλεξαν να ξεφύγουν από τα όρια της σκηνής και του πάλκου και να μεταδώσουν το πάθος τους στους περαστικούς των κεντρικών σημείων της Θεσσαλονίκης. Πολλές φορές, μάλιστα, οι μουσικοί του δρόμου είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θα ανταμώσουμε τα βράδια σε μαγαζιά της πόλης.

Πώς, όμως, ένας μουσικός οδηγείται στην εναλλακτική «σκηνή» του δρόμου; Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα έρχονται να δώσουν οι καλλιτέχνες που πέτυχα επί το έργον, περπατώντας ένα ηλιόλουστο μεσημέρι από το Μέγαρο Μουσικής ως την Αριστοτέλους.

Οι επαγγελματίες μουσικοί, κατά κανόνα, στρέφονται προς αυτήν την κατεύθυνση, μη ευχαριστημένοι από την αντιμετώπιση των εργοδοτών τους. Ο Σπύρος, μέλος του μουσικού σχήματος «Γιαγκίνηδες», εντάσσει τις πιέσεις που ασκούνται από το εργασιακό τους περιβάλλον σχετικά με την επιλογή του ρεπερτορίου, σε συνδυασμό με τους χαμηλούς μισθούς, ως έναυσμα για την αναζήτηση μιας διαφορετικής επαγγελματικής διεξόδου.

Από την άλλη, οι ερασιτέχνες καταλήγουν, ως επί το πλείστον, για διαφορετικούς λόγους στο δρόμο. Η Δήμητρα βγαίνει με την κιθάρα της σε διάφορα σημεία του κέντρου τα τελευταία τρία χρόνια. Παιδικό της όνειρο, το οποίο πραγματοποίησε ως μαθήτρια λυκείου, εμπνευσμένη από την Alice Phoebe Lou και τα street performance της. «Είναι από τα πράγματα που με κάνουν να νιώθω πάντα πιο δυναμική και σίγουρη για μένα», αναφέρει.

Μπορεί ο κάθε καλλιτέχνης να ακολουθεί τη μουσική υπαίθρια διαδρομή για διαφορετικό σκοπό, ωστόσο το αίσθημα που βιώνουν όλοι είναι το ίδιο.

Η συναναστροφή με το κοινό είναι ένα σημαντικό κομμάτι. Άλλωστε, οι θεατές είναι άφθονοι. Από τους περαστικούς που θα τύχει να βρεθούν εκείνη τη στιγμή, τον κόσμο που κάθεται κοντά ή τα άτομα που έρχονται αποκλειστικά για τους μουσικούς, τα κομμάτια που παίζουν, περνούν στα αφτιά εκατοντάδων ανθρώπων, καθημερινά.

Από εκεί και πέρα, σίγουρα η θετική ανταπόκριση που δέχονται από το κοινό, τους δίνει κίνητρο για να συνεχίσουν. Ένα στιγμιαίο χαμόγελο ή ο κόσμος που θα ενδιαφερθεί και θα τους προσεγγίσει ύστερα από το live, αρκούν για να ομορφύνουν την ημέρα τους.

Πίσω, όμως, από τις μελωδίες κρύβονται και δυσκολίες. Καταρχάς, εξωτερικοί παράγοντες, όπως οι άσχημες καιρικές συνθήκες, μπορούν να εμποδίσουν τους μουσικούς, σε πρακτικό επίπεδο, να παίξουν σε εξωτερικό χώρο.

Στη λίστα των προβλημάτων έρχονται να προστεθούν καταγγελίες από άτομα που ενοχλήθηκαν, ακόμα και παρεμβάσεις της αστυνομίας για διατάραξη κοινής ησυχίας. Καθώς, η έκθεση τους στον κόσμο είναι απεριόριστη, δεν γίνεται, επίσης, να μην λείπουν χυδαία και αποδοκιμαστικά σχόλια.

Και καθώς, στο δρόμο δεν υπάρχει η προστασία μιας στέγης, συχνά παρατηρούνται περιστατικά κλοπής χρημάτων μέσα από τις θήκες των οργάνων. Μπορεί το παραπάνω γεγονός να μην αποτελεί άξιο σημασίας για τους ερασιτέχνες καλλιτέχνες, όπως οι ίδιοι λένε, παρόλα αυτά είναι πρόβλημα για εκείνους που βιοπορίζονται μέσα από το δρόμο.

Το μόνο σίγουρο είναι πως οι καλλιτέχνες δεν θα άλλαζαν την αυτοσχέδια σκηνή τους. Για εκείνους, η μουσική που ηχείται διάσπαρτα σε όλη την πόλη, συμβολίζει την ελευθερία. Είναι ένας τρόπος για να εκφράσουν την ανεξαρτησία τους. Οι μουσικοί δεν χρειάζεται να συμβιβαστούν στον τρόπο με τον οποίο θα ερμηνεύσουν την τέχνη τους, καθώς υπάρχει απόλυτη ευελιξία στην επιλογή ρεπερτορίου αλλά και στο ωράριο.

Και μπορεί για όλους εμάς, ένα τραγούδι που θα ακούσουμε βιαστικά, την ώρα της βόλτας, να μας χαρίζει μια στιγμιαία ευχαρίστηση, ωστόσο για τους ίδιους τους μουσικούς, η σημασία του δρόμου είναι σπουδαιότερη, καθρεφτίζοντας το δυναμισμό, την αυτοπεποίθηση και τον αυτοέλεγχο.