Crash test στο νέο site του Δήμου Θεσσαλονίκης

SPRINGTIME IN THESSALONIKI ή πώς η περιήγηση στην επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης καθίσταται προβληματική

Του Γιάννη Γκροσδάνη

Κυκλοφόρησε πρόσφατα η ανανεωμένη σελίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης. Στόχος του Δήμου ήταν να αναμορφώσει το πληροφοριακό υλικό που αφορά τα θέματα διοίκησης και καθημερινότητας, την επικοινωνία με τον δημότη και παράλληλα να δημιουργήσει μια βάση τουριστικής προβολής της πόλης για τους Έλληνες και ξένους επισκέπτες. Η κίνηση μοιάζει θετική με μια πρώτη ματιά. Ο επισκέπτης της σελίδας ωστόσο θα συναντήσει σειρά περιγραφών και θεμάτων που προβληματίζουν. Δεν θα σταθώ στο ενημερωτικό κομμάτι που αφορά τον δημότη Θεσσαλονίκης. Αν και εκεί μπορεί να επισημανθεί ο αόριστος και ασαφής τίτλος ΘΕΛΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟ, ένας νέος σχεδιασμός που δυσκολεύει την περιήγηση του απλού ανυποψίαστου χρήστη που ψάχνει μια χρήσιμη πληροφορία (πχ πως μπορεί να εκδοθεί ένα πιστοποιητικό από το δημοτολόγιο) και θα χρειαστεί αρκετό χρόνο ώστε να φτάσει στην επιθυμητή πληροφορία ή στο πως θα επικοινωνήσει με την αντίστοιχη υπηρεσία ή την αντιδημαρχία. Ούτε στο κομμάτι που αφορά το καλεντάρι με τις εκδηλώσεις και τις δράσεις του Δήμου θα σταθώ αν και εκεί το στοίχημα είναι η διαρκής ανανέωση και ανατροφοδότηση της σελίδας με τα δελτία τύπου των δημοτικών δράσεων και εκδηλώσεων και η διάχυση αυτής της πληροφόρησης στα κοινωνικά δίκτυα.

Θα σταθώ όμως στο κομμάτι που αφορά την τουριστική προβολή της πόλης με τίτλο ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΤΗΝ ΠΟΛΗ, πρωτοβουλία που όπως φαίνεται ο Δήμος δεν επεξεργάστηκε με ιδιαίτερη προσοχή. Τα παραδείγματα που αναφέρω είναι καθαρά ενδεικτικά καθώς ο χώρος φιλοξενίας δεν θα έφτανε ώστε να απαριθμήσουμε όλες τις πιθανές ατέλειες του τελικού αποτελέσματος. Θέλω σε αυτό το σημείο να επισημάνω ότι η χρησιμότητα του δημοσίου διαλόγου πάνω σε θέματα όπως αυτό για το οποίο γράφτηκε το κείμενο δεν αποτελεί κατ’ ανάγκην κίνηση αμφισβήτησης και αντιπολίτευσης. Ούτε σώζει μια πρόχειρη κατάσταση ο ισχυρισμός ότι το περιεχόμενο προϋπήρχε στην παλαιότερη έκδοση της σελίδας του Δήμου και ότι η τωρινή νέα σελίδα βρίσκεται ακόμα σε πιλοτική φάση. Μάλλον χείριστη εντύπωση κομίζει ένα τέτοιο επιχείρημα για τον δεύτερο δήμο της χώρας σε σχέση με την χρόνια αμέλεια και αδιαφορία από ένα κακό υλικό που εκθέτει σε επίπεδο νέων μέσων και τεχνολογίας την πόλη και τους Θεσσαλονικείς. Και αν όντως μιλάμε για μια beta έκδοση τότε κακώς δεν έγινε καμία επιμέλεια στο περιεχόμενο. Ασφαλώς ο οποιοσδήποτε αναγνώστης ως άμεσα ενδιαφερόμενος και οπωσδήποτε εκείνος που ασχολείται με τα θέματα της τουριστικής προβολής και της ιστοριογραφίας της πόλης έχει κάθε λόγο να παρέμβει σε έναν δημόσιο διάλογο που στόχο θα έχει να βελτιώσει το τελικό αποτέλεσμα προς όφελος της ίδιας της πόλης.

ΜΕ ΠΛΟΥΣΙΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ;

Μια πρώτη περιήγηση στο περιβάλλον της νέας σελίδας φανερώνει ότι είναι κατασκευασμένη στην λογική ενός τουριστικού lifestyle καταλόγου με σκόρπια τσιτάτα από λογοτεχνικά βιβλία, κλισέ περιγραφές και επιμέρους πτυχές που αφορούν την διασκέδαση και το φαγητό. Να ένα πρώτο ενδεικτικό παράδειγμα σε ότι αφορά την κατηγορία ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ: «Αν νομίζετε ότι όλοι στη Θεσσαλονίκη κινούνται βιαστικά όλη μέρα, απλά περιμένετε μέχρι να πέσει η νύχτα. Μοιάζει σαν ο κάθε ένας στην πόλη να καταλήγει σε αγαπημένα καφέ καθ’οδόν για το σπίτι από τη δουλειά. Κι όλα αυτά πριν η μετά από κάποια συναυλία ή παράσταση σε ένα από τα αμέτρητα μουσικά στέκια, θεατρικές αίθουσες, μπάρ και clubs», γράφει με πολύ έμπνευση ο συντάκτης των κειμένων.

Και συνεχίζει με τον ίδιο θολό αλλά “εμπνευσμένο” οίστρο : «H Θεσσαλονίκη διαθέτει εξαιρετική νυχτερινή ζωή κατά τη διάρκεια εκείνων των μηνών, που οι αγαπημένοι και πασίγνωστοι Ελληνικοί προορισμοί βρίσκονται σε χειμέρια νάρκη .Εν τω μεταξύ, η πόλη φαίνεται στολισμένη με τόσα μπαρ και κλαμπ, ικανά να διασκεδάσει διπλάσιος πληθυσμός από τον πληθυσμό της πόλης και παρόλα αυτά όλα μοιάζουν γεμάτα σε σημείο υπερβολής». Σε επίπεδο παρατηρήσεων βλέπουμε χρήση λάθος ρημάτων (θα αρκούσε αντί του διαθέτει το ρήμα έχει), φλυάρες και κενές περιγραφές (στολισμένη η πόλη από τα μπαρ;). Για το σχόλιο που αναφέρει ότι έχουμε διπλάσια μπαρ από όσα μπορεί να αντέξει η οικονομία της πόλης δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε κάτι. Είναι απολαυστικό το σχόλιο από μόνο του.

Όμως στο ίδιο κείμενο συναντάμε και άλλες απροσεξίες: «Για μερικές ζωντανές στιγμές στην πόλη, δοκιμάστε ένα από τα καφέ στην προκυμαία, στα λαδάδικα, ή στο Λιμάνι, και ακόμη πιο μέσα, ανεβαίνοντας την Αριστοτέλους, στην Άθωνος, την Ζεύξιδος και την Ικτίνου. Η οδός Μητροπόλεως και τα στενά δρομάκια γύρω της, καθώς και η περιοχή γύρω από τον Λευκό Πύργο έχουν πολλά να προσφέρουν στους λάτρεις της νύχτας». Αλήθεια ποια είναι η προκυμαία της Θεσσαλονίκης; Μήπως εννοεί την Παλιά Παραλία – Λεωφόρο Νίκης; Και για τα Λαδάδικα εφόσον μιλάμε για τοποθεσία αυτή γράφεται με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο. Δεν επεκτείνομαι σε μεγαλύτερο σχολιασμό σχετικά με τις υπόλοιπες ανορθογραφίες σχετικά με τα σημεία στίξης, τους τόνους, την γραφή των λέξεων και τις ασύντακτες και χωρίς νόημα προτάσεις για να μην κουράσω τον αναγνώστη. Μπορεί να ανατρέξει για να τα δει στην ίδια την σελίδα.

Δυστυχώς όμως τα προβλήματα δεν σταματάνε εδώ. Όταν στην εισαγωγική σελίδα η πόλη χαρακτηρίζεται ως ένας τόπος “με πλούσιο παρελθόν και σταθερή φυσιογνωμία από την ίδρυση της” το βλέμμα απορίας για τον αναγνώστη του κειμένου παραμένει. Πως ακριβώς μια πόλη με ιστορία 23 αιώνων που γνώρισε πολέμους, κατακτητές, επαναστάσεις, κοινωνικούς αγώνες, πολιτικές εντάσεις, πυρκαγιές, διαρκείς αλλαγές που πρόσφεραν στο σώμα τις πόλεις διαφορετικά στοιχεία παραμένει σταθερή στην φυσιογνωμία της;

Τα λάθη συνεχίζονται και σε άλλα σημεία της περιήγησης. Στο ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΣΗΜΕΡΑ ο αναγνώστης δεν υπάρχει περίπτωση να βρει περιληπτικό κείμενο των υποκατηγοριών Δημιουργώ-Καινοτομώ-Επιχειρώ-Ποιότητα Ζωής αλλά το κειμενικό υπόδειγμα του αρχικού template.

Στην υποσελίδα ΧΑΡΤΕΣ ο χρήστης έχει την δυνατότητα αφού περιμένει λίγο να δει αυτή την κάρτα. Μια απορία έχει να κάνει με την επιλογή της φωτογραφίας με το πορτραίτο του δημάρχου. Εφόσον μιλάμε για αιρετό αξίωμα αυτή η σελίδα θα αλλάζει φωτογραφία κάθε φορά που θα αλλάζει το πρόσωπο του δημάρχου; Αν όμως αυτή η επιλογή συμβολίζει απλώς ένα προσωποποιημένο καλοσώρισμα δυστυχώς το ίδιο το στήσιμο της σελίδας δείχνει άλλη μια φορά την προχειρότητα. Με την γραμματοσειρά σε λάθος θέση (το ίδιο και με το λογότυπο του Δήμου), που κρύβει και κόβει το κεφάλι του Δημάρχου, με το βίντεο να παίζει ταυτοχρονα και να καλύπτει την κάτω δεξιά περιοχή της φωτογραφίας. Και φυσικά με την σελίδα να αργεί να φορτώσει, κάτι που δείχνει πόσο βαρύς είναι ο σερβερ.

THERE IS NO BUSINESS LIKE THESSALONIKI BUSINESS

Παρά την ειδική αναφορά στις αγορές της πόλης (Καπάνι, Άθωνος, Μοδιάνο) έχει σημασία η επιλογή που γίνεται στο να δημιουργηθεί μια ειδική κατηγορία σχετικά με το shopping. Σκοπεύει άραγε ο Δήμος Θεσσαλονίκης να χρηματοδοτήσει τη σελίδα του με εμπορικές καταχωρίσεις επιχειρηματιών; Ή μήπως σκέφτεται να προωθήσει συγκεκριμένα μαγαζιά και πώς άραγε μπορεί να γίνει αυτό;

Ο σχεδιαστής της σελίδας προχωράει ένα βήμα παραπάνω και δημιουργεί ειδικό χώρο με κείμενα που προτρέπουν τους επισκέπτες να οργανώσουν εκδρομές στα πέριξ της πόλης (Βεργίνα, Χαλκιδική, Όλυμπος). Ξεπερνώ το ερώτημα γιατί ο Δήμος Θεσσαλονίκης συμπεριφέρεται σαν τουριστικός πράκτορας, που οργανώνει και προτείνει εκδρομές εκτός Θεσσαλονίκης και δεν αρκείται σε μια στοιχειώδη περιγραφή της πόλης. Και μάλιστα όχι μόνο αυτό αλλά σε μια περίπτωση μάλιστα ο συντάκτης της σελίδας μας παρέχει υλικό μέσω συνδέσμου από ιδιωτική χιονοδρομική εταιρία που δραστηριοποιείται στην περιοχή. Το κριτήριο της επιλογής αυτής παραμένει άγνωστο, όταν στην Θεσσαλονίκη υπάρχουν αρκετές αντίστοιχες εταιρίες με σχετική δραστηριότητα αθλητικών χειμερινών σπορ.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

Άλλη μια αντίφαση είναι η ευφάνταστη πρωτοβουλία του συντάκτη να προτείνει η επίσκεψη στην Θεσσαλονίκη να γίνει την άνοιξη. Γράφει στην υποσελίδα ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ : “Σύντομα την άνοιξη ο καιρός ζεσταίνει και οι Θεσσαλονικείς ενθουσιασμένοι και πάλι γεμίζουν τα γνωστά στέκια. Ξαφνικά, ντόπιοι και τουρίστες γίνονται ένα, και σε αυτό το μικρό διάστημα μεταξύ χειμώνα και καλοκαιριού, όλα τα παράθυρα και οι πόρτες στέκουν ορθάνοιχτες”. Περίεργη παρότρυνση αν σκεφτεί κανείς ότι τα περισσότερα σημαντικά κοινωνικά, εμπορικά και πολιτιστικά events της Θεσσαλονίκης συμβαίνουν κατά κανόνα το φθινόπωρο (ΔΕΘ, Δημήτρια, Φεστιβάλ Κινηματογράφου, κλπ) ενώ και στις υπόλοιπες εποχές υπάρχουν σημαντικές δράσεις και εκδηλώσεις.

 Σε ότι αφορά τον πολιτισμό της πόλης οι πληροφορίες που προσφέρονται στον επισκέπτη γίνονται με επιδερμικές αναφορές σε ότι αφορά τους πολιτιστικούς φορείς και τους θεσμούς της πόλης. Δεν ξέρω πόσο ελκυστικά μπορούν να είναι για τον επισκέπτη της πόλης το Κέντρο Ιστορίας, το Βαφοπούλειο, η Δημοτική Βιβλιοθήκη και το Κέντρο Μουσικής. Ίσως με καθαρά υποκειμενικά κριτήρια ανάλογα με τις δραστηριότητες και τις εκδηλώσεις που φιλοξενούν ανά εποχή. Είναι όμως σίγουρο ότι χάθηκε μια σημαντική ευκαιρία στο να καταγράψει και να συστήσει ψηφιακά ο Δήμος σε Έλληνες και ξένους επισκέπτες της σελίδας του όλες τις δημιουργικές, πολιτιστικές και νεανικές ομάδες της πόλης. Λείπει λοιπόν η καταγραφή φορέων όπως το ΚΘΒΕ, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το Μέγαρο Μουσικής αλλά και δημιουργικών μικρών ομάδων του θεάτρου, της μουσικής, της αρχιτεκτονικής, της γραφιστικής και του design, αλλά και η διασύνδεση με αυτούς. Ιδιαίτερα διότι πρόκειται για ομάδες και πρόσωπα που αναδεικνύουν την δημιουργική πνοή και την εξωστρέφεια της πόλης με αρκετές διακρίσεις και εξαιρετικό έργο τόσο εντός Θεσσαλονίκης όσο και στο εξωτερικό. Μετά από όλα αυτά είναι ευτύχημα ότι ο Δήμος Θεσσαλονίκης κατάφερε να φτιάξει τουλάχιστον μια λίστα με όλα τα μουσεία της πόλης καθώς και όλα τα κοιμητήρια ως αξιοθέατα.

Προκαλεί επίσης αμήχανη εντύπωση η επιβεβαίωση και αναβάπτιση αρνητικών στάσεων και στερεοτύπων που αναπαράγονται σε επιλεκτικά σημεία. Ήταν πριν 7 χρόνια όταν τα ανέκδοτα για τους ανέμελους φραπεδαράδες και την κατάληψη του δημόσιου χώρου από τα τραπεζοκαθίσματα διαμόρφωναν ένα από τα αιτήματα των κινήσεων και των ομάδων πολιτών για μια αλλαγή στην εικόνα της πόλης. Σήμερα, επτά χρόνια μετά, ξέρουμε ότι για την δίοικηση του Δήμου φαίνεται να μην αποτελεί μείζον θέμα η μάχη του δημόσιου χώρου. Αλλά τι να υποθέσουμε όταν η εικόνα του ανέμελου φραπεδιάρη τείνει να εξελιχθεί πλέον σε brand της πόλης και δη της νεολαίας;

Η απορία δεν εκφράζεται τυχαία αφού μια τέτοια εικόνα, με μια νεαρή φοιτήτρια να κρατάει στα χέρια της έναν φραπέ και να ρουφάει τον μέλανα ζωμό της σαλονικιώτικης belle vie, το φραπεδάκι της, κοσμεί την θεματική ΣΠΟΥΔΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Στο ίδιο τέμπο και οι υποσχέσεις που δίνει στους νέους φοιτητές: “Από την πρώτη στιγμή γίνεται αντιληπτό, γιατί η Θεσσαλονίκη θεωρείται ένα από τα καλύτερα μέρη για σπουδές.  Το κέντρο της πόλης είναι γεμάτο ζωή με πλήθος φοιτητών Ελλήνων και ξένων, με άπειρες επιλογές για διασκέδαση και ξένοιαστη φοιτητική ζωή”. Η Θεσσαλονίκη λοιπόν δεν προσελκύει νέους φοιτητές τόσο για τις επιδόσεις, την δημιουργικότητα και την εξωστρέφεια των πανεπιστημίων της αλλά για την εξωστρέφεια και τις επιδόσεις των τραπεζοκαθισμάτων και του φραπέ!

 Είναι εντυπωσιακή επίσης η ιστορική ανασκόπηση της Θεσσαλονίκης που κάνει ο συντάκτης. Κατ’ αρχάς επιλέγει μια διαφορετική επιλογή γεγονότων και αφήγησης στα ελληνικά και διαφορετική στα αγγλικά γεγονός που δημιουργεί εύλογη απορία για τον διαχωρισμό των δύο κοινών. Απορία προκαλεί και η μη αναφορά πηγών από τις οποίες άντλησε το υλικό του τόσο για την ιστορική ανασκόπηση όσο και για τις υπόλοιπες πληροφορίες. Μιας και μιλάμε για μια νέα σελίδα θα αρκούσε ίσως κάποια ιστορική σύνοψη οπτικοποιημένη, δηλ με φωτογραφίες (το Κέντρο Ιστορίας εδώ θα ήταν χρήσιμο) και γιατί όχι με κάποια καλά σχεδιασμένα infographics ή σύντομα βίντεο.

Σε σχέση με την επιλογή των σημαντικών γεγονότων ας δούμε και εδώ δύο ενδεικτικά παραδείγματα : το πρώτο αφορά στην ιστορία του 20^ου αιώνα. Ο ξένος επισκέπτης εδώ μαθαίνει κυρίως για την εκτόπιση των Εβραίων της πόλης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην περίοδο της Κατοχής. Για τον Έλληνα επισκέπτη προκρίνονται ως σημαντικά γεγονότα η Μικρασιατική Καταστροφή και ο σεισμός του 1978. Και στις δύο περιπτώσεις είναι εντυπωσιακό επίσης και το ιστορικό άλμα δεκάδων ετών που γίνεται μονομιάς, ξεπερνώντας ως δια μαγείας τις σημαντικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές και τα γεγονότα που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα της πόλης από τον Μεσοπόλεμο μέχρι και την Μεταπολίτευση.

Ποιο ήταν άραγε το κριτήριο της απουσίας/παράλειψης σημαντικών γεγονότων για την πόλη, όπως π.χ. η ιστορική δημιουργία και λειτουργία της ΔΕΘ και του ΑΠΘ, η Τριανδρία του 1915, η πρώτη τηλεοπτική εκπομπή στη ΔΕΘ ή των πολιτικών δολοφονιών Γεωργίου Α, Τ. Πόλκ και Γ. Λαμπράκη, γεγονότα που στοιχειώνουν την ιστορία της Θεσσαλονίκης; Και πώς κρίνεται χρήσιμη η πρόκριση ως σημαντικών χρονολογιών μόνο του 1997, έτος κατά το οποίο η πόλη ήταν Πολιτιστική Πρωτεύουσα, και του 2014, όταν η Θεσσαλονίκη διατέλεσε πρωτεύουσα Νεολαίας;

Τα ίδια ισχύουν και στις υπόλοιπες ενότητες, όπως πχ στη Οθωμανική, στην οποία η επιδερμική αναφορά περιορίζεται στην άφιξη των Εβραίων στην πόλη και στα δημόσια έργα της εποχής (δημιουργία κρηνών και τζαμιά), παραβλέποντας ωστόσο την συμμετοχή της Μακεδονίας στην Επανάσταση του 1821, το κίνημα των Νεοτούρκων και την παρουσία του Κεμάλ Ατατούρκ, τον Μακεδονικό Αγώνα, κλπ.

Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ

Στέκομαι καθαρά λόγω ειδικού ενδιαφέροντος και στην ειδική κατηγορία που φέρει τον τίτλο ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ. Είναι σαφώς θετική η ανάδειξη του κινηματογραφικού παρελθόντος της πόλης, αλλά είναι ταυτόχρονα εκκωφαντική η απουσία της υπόλοιπης καλλιτεχνικής Θεσσαλονίκης. Μιας πόλης με σπουδαίους συγγραφείς και ποιητές, με τεράστια μουσική παράδοση σε διάφορα είδη μουσικής (ροκ, τζαζ, έντεχνο, λαϊκό, ρεμπέτικο, κλπ) και φυσικά στην αρχιτεκτονική και την γραφιστική, τομείς στους οποίους η πόλη προσφέρει πολλά.

Το κείμενο για την ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ είναι πρόχειρο, γραμμένο στο πόδι και μοιάζει σαν να είναι μεταφρασμένο από google translate. Τι σημαίνει άραγε η φράση “η διεθνούς φήμης σκηνοθέτης επέστρεψε στην αγαπημένη πόλη του” όταν η εν λόγω φράση αναφέρεται στον Θόδωρο Αγγελόπουλο; Πέρα από τον Αγγελόπουλο ο Έλληνας αναγνώστης δεν έχει την ευκαιρία να πληροφορηθεί κάτι περισσότερο για την κινηματογραφική Θεσσαλονίκη. Αλλά ακόμα και στην αγγλική εκδοχή ο συντάκτης αγνοεί την παρουσία άλλων εξίσου σημαντικών δημιουργών. Με ποιο κριτήριο άραγε ξεπερνάει τον Τάκη Κανελλόπουλο, που έζησε και γύρισε όλες τις ταινίες του εδώ. Γιατί δεν αναφέρει τον Γκρεγκ Τάλας με το Ξυπόλητο Τάγμα του ή τον Γιάννη Δαλιανίδη που είχε σε αρκετές ταινίες του (έστω και για ένα γύρισμα) την πόλη ως σημείο αναφοράς;

Και πάλι εδώ επισημαίνεται η αναφορά κάποιων παραπάνω σκόρπιων τίτλων στην αγγλική περιγραφή που ωστόσο γίνεται με πρόχειρο τρόπο, κάτι που το προδίδει και η επιλογή των ταινιών αλλά και η προσπάθεια μετάφρασης των τίτλων τους στα αγγλικά (“Greek-Style Divorce” by Odysseas Kosteletos και  “Stop Aching, My Heart” by Apostolos Tegopoulos). Η αναφορά ταινιών σταματάει απότομα στο 2004, στο «Λιβάδι που δακρύζει». Φαίνεται πως για τον συντάκτη μέχρι το 2017 η πόλη δεν αποτέλεσε σημείο κάποιας άλλης κινηματογραφικής αναφοράς αν και η πιο ενδεικτική περίπτωση είναι η πρόσφατη κινηματογράφηση που αφορά την κινηματογραφική διασκευή του «Ουζερί Τσιτσάνη» από τον Μανούσο Μανουσάκη.

Δυστυχώς στην Πόλη του Σινεμά δεν γίνεται καμία αναφορά για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης καθώς η σχετική παραπομπή γίνεται, περιέργως πως, στην κατηγορία Διασκέδαση στην Πόλη. Μην ξεχνάμε ότι το Φεστιβάλ αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά γεγονότα εξαιρετικής σημασία όχι μόνο για την πόλη αλλά για την ευρύτερη περιοχή και με διεθνή απήχηση. Απουσιάζει επίσης κάποια αναφορά και για τις δημιουργικές ομάδες (δημιουργοί, Λέσχες, free press) που επιμένουν να ζουν και να εργάζονται εδώ με άξονα την σχέση τους με το σινεμά.

Κλείνοντας θέλω να επαναλάβω ότι ελπίζω το κείμενο αυτό να αποτελέσει το έναυσμα για μια πιο προσεκτική διαχείρηση του περιεχομένου της νέας σελίδας και φυσικά χρήσιμο υλικό του όποιου δημόσιου διαλόγου ο οποίος μπορεί να προσφέρει στο συγκεκριμένο θέμα επιπλέον βελτιώσεις προς όφελος της πόλης.