Που πήγε η Θεσσαλονίκη τα τελευταία 30 χρόνια;

Θέλω να γράψω κάτι αισιόδοξο για τη Θεσσαλονίκη του 2019. Κρατάω στα χέρια μου το επετειακό τεύχος για τα 25 χρόνια της Parallaxi, που εκδόθηκε το 2014, και διαβάζω για τα εμβληματικά κτίρια της πόλης. Μονή Λαζαριστών και Βασιλικό Θέατρο παραδόθηκαν επί πολιτιστικής πρωτεύουσας το 1997, την ίδια χρονιά ανοίγει και το Τελλόγλειο, το 2000 ανοίγει το Μέγαρο Μουσικής και περίπου πέντε χρόνια αργότερα το μικρό Μέγαρο, 2010 το νέο δημαρχείο, το 2011 λειτουργεί το Κέντρο Διάδοσης Ερευνητικών Αποτελεσμάτων του Α.Π.Θ., το 2013 παραδίδεται σχεδόν ολόκληρη η ανακαινισμένη νέα παραλία και μετά stop. Ποιο θα μπορούσα να προσθέσω εγώ σε μια λίστα που γίνεται τον Νοέμβριο του 2019 και δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια; Κανένα.

Αναζητώ μια συνέχεια η οποία να με φτάσει μέχρι το σήμερα. Πάω πιο πίσω. Βρίσκω το τεύχος για τα 20 χρόνια της Parallaxi που εκδόθηκε το 2009. Ποια ήταν τα κέρδη της Θεσσαλονίκης 10 χρόνια πριν; Η 1η προβλήτα του ΟΛΘ και οι αποθήκες της, το τεχνολογικό πάρκο και το NOESIS, το Μουσείο του Λευκού Πύργου, η νέα πλατεία Χρηματιστηρίου, το ανακαινισμένο Μουσείο Κινηματογράφου, το Reworks Festival, η συζήτηση για τη μετεγκατάσταση της ΔΕΘ, πρόσωπα: Αγγελάκας, Παυλίδης, Μάλαμας, Νικολαϊδου, Σερέφας. Όσο το διαβάζω, τόσο το 2009 μου θυμίζει το 2019!

Μου το θυμίζει, αλλά η Θεσσαλονίκη του τότε με το σήμερα δεν έχει καμία σχέση. Ο ΟΑΣΘ το 1989 είχε 415 λεωφορεία, το 2014 είχε 622 και τον Σεπτέμβριο του 2019 κυκλοφορούσαν 315 όπως ακούσαμε από «πρωθυπουργικά χείλη». Εκατό λιγότερα από τον στόλο που υπήρχε πριν 30 χρόνια. Το μοναδικό μέσο μαζικής μεταφοράς της Θεσσαλονίκης μάς γυρίζει πίσω ολοταχώς την ώρα που: στο ΑΠΘ μπήκαν πέρσι περίπου 9.000 νέοι φοιτητές, το ΠΑ.ΜΑΚ από Ανωτάτη Βιομηχανική το 1989 με 2.500 φοιτητές φέτος έχει πάνω από 14.000 και ο πληθυσμός της Θεσσαλονίκης έχει, έστω και οριακά, αυξηθεί. Για να μην αναφερθούμε σε ανάγκες, ρυθμούς και απαιτήσεις. Το Μετρό παραμένει το αιώνιο ανέκδοτο της πόλης, σημείο τριβής και ταλαιπωρίας με άγνωστο ορίζοντα παράδοσης.

Είναι αδυσώπητη και στενάχωρη η καταγραφή του σήμερα. Άκουγα παλιά ιστορίες για τον θρυλικό «Άνεμο» και το «Δημητρούλα» που όργωναν κάθε καλοκαίρι το Αιγαίο με στάσεις στα νησιά και τώρα η κουβέντα γίνεται αν θα συνδεθεί και πότε η Θεσσαλονίκη με τις Σποράδες. Οι ελπίδες για να αποκτήσει η Θεσσαλονίκη ένα σύγχρονο αεροδρόμιο έχουν πλέον εναποτεθεί στην Fraport που ευτυχώς το προχωρά ταχύτατα, σε ένα αεροδρόμιο που για χρόνια ήταν ένα απέραντο εργοτάξιο, ραντάρ δεν είχε, αλλά είχε ομίχλη, και τα ραδιόφωνα έπαιζαν δελτίο με τις ακυρωμένες πτήσεις καθημερινά. Αλήθεια ο διάδρομος του αεροδρομίου 10-28 παραδόθηκε προς χρήση ή όχι ακόμα; Ποιος ασχολείται;

Ασχολούνται με το κύκλωμα στο λιμάνι που έβαζε και έβγαζε όποιο πλοίο ήθελε, όποτε ήθελε. Και αν το λιμάνι πέρασε στα χέρια ιδιωτών, ακόμα εξαγγέλλεται η σύνδεσή του με την οδική αρτηρία της ΠΑΘΕ. Σε αναμονή βρίσκονται το Μουσείο Ολοκαυτώματος που δεν ξεκίνησε, ο αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για το Στρατόπεδο Παύλου Μελά που θα γίνει πάρκο, η ανάπλαση της Μοδιάνο που δεν ξεκίνησε, η ανάπλαση της Πλατείας Ελευθερίας που, προς το παρόν, σταμάτησε. Όπως φέτος ακούσαμε και πάλι για την ανάπλαση της ΔΕΘ. Θυμίστε μου πόσα χρόνια μιλάμε γι αυτό το θέμα; Με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα προχωρήσει. Εξυπηρετεί περισσότερα από 120.000 οχήματα την ημέρα, αντί των 30.000 που προοριζόταν όταν σχεδιάστηκε το 1975. Ναι, μιλάμε για την περιφερειακή οδό και φέτος μάς μίλησαν και πάλι για την ανάγκη αλλαγής με υπέργειο δρόμο! Μισό αιώνα παρά πέντε χρόνια μετά τη σύλληψη της ιδέας!

Γενέθλια φέτος για το νοσοκομείο Παπαγεωργίου. Κλείνει 20 χρόνια ζωής και προσφοράς στη Θεσσαλονίκη. Δέκα χρόνια πέρασαν από τη σκέψη μέχρι την υλοποίησή του. Τον Ιανουάριο του 2000 εντάχθηκε, τελικά, στο πρόγραμμα εφημεριών της πόλης. Μια υψηλών προδιαγραφών νοσοκομειακή μονάδα 800 κλινών, με πάνω από 1.500 εργαζόμενους, που εκτελεί σε ετήσια βάση περίπου 20.000 χειρουργεία και έχει εξυπηρετήσει εκατοντάδες χιλιάδες Θεσσαλονικείς και όχι μόνο. Από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει κάτι αντίστοιχο. Απεναντίας, έκλεισαν ιστορικές νοσοκομειακές μονάδες όπως το Λοιμωδών ή το Παναγία στη Νέα Κρήνη.

Η αγορά της Θεσσαλονίκης υπέστη και αυτή τις τρεις τελευταίες δεκαετίες ραγδαία μετάλλαξη. Οι παλιές οικογενειακές επιχειρήσεις εμπορίου, οι παραδοσιακές κραταιές βιοτεχνίες της πόλης που εφοδίαζαν με ρούχα όλη τη χώρα και το εξωτερικό, έδωσαν τη θέση τους σε πολυεθνικές αλυσίδες που μετέτρεψαν σταδιακά τον βασικό εμπορικό της δρόμο σε ένα τοπικό, πανομοιότυπο παράρτημα διεθνούς δρόμου. Η γέννηση των μεγάλων εμπορικών κέντρων όπως το Mediterranean Cosmos και το Οne Salonica, σηματοδότησαν τη νέα εποχή και τα ψώνια σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, κόντρα στην παλιά μεσημεριάτικη σιέστα και το κλειστό τα απογεύματα Δευτέρας και Τετάρτης κέντρο.

Τα τελευταία χρόνια η θεαματική ανάπτυξη μοντέρνων αγορών ανατολικά (Καλαμαριά, Θέρμη) και δυτικά (Εύοσμος) δημιούργησε και νέες εστίες κατανάλωσης και διασκέδασης, μακριά από το κέντρο της πόλης. Ταυτόχρονα όνειρο και εφιάλτης η Θεσσαλονίκη. Μετρά κέρδη και απώλειες με καταιγιστικό ρυθμό αλλά με ποιο πρόσημο; Ποιος από τους χαρακτηρισμούς της πόλης έχει ποτέ επιβεβαιωθεί; Συμπρωτεύουσα, πρωτεύουσα των Βαλκανίων, ερωτική πόλη, φραπεδούπολη, πύλη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, Βαρκελώνη του βορρά, ελληνική silicon valley και πόσα ακόμα. Υπάρχει πάντα γύρω από τη Θεσσαλονίκη μια προσμονή, μια αναμονή για ένα μεγαλείο. Λες και μας το χρωστάνε, επειδή κάποτε ήμασταν κάτι διαφορετικό. Ξέρουμε πολύ καλά τι ήμασταν και τι είμαστε(;). Αλλά πολύ δύσκολα μπορούμε να τα αποδεχτούμε. Αισθανόμαστε υπερήφανοι για το γεγονός πως η πόλη, που καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς από την πυρκαγιά του 1917, στάθηκε στα πόδια της και ήκμασε αλλά αν κάποιος τολμήσει να ψελλίσει κάτι διαφορετικό για την εβραϊκή ή την οθωμανική ιστορία της γρονθοκοπείται ένα ανοιξιάτικο απόγευμα κάτω από τον Λευκό Πύργο και φυγαδεύεται ως κοινός εγκληματίας.

Αν κάτι έχει χαθεί για την Θεσσαλονίκη αυτό είναι ο χρόνος της και αν για κάτι θα πρέπει να αισθανόμαστε σκασμένοι είναι η κοιμισμένη προοπτική της. Διότι αναλώθηκε στην προσπάθεια να επιβεβαιώσει τους χαρακτηρισμούς της «συμπρωτεύουσας» και της «πρωτεύουσας των Βαλκανίων». Από το μεγαλοϊδεατισμό και τα φαραωνικά έργα, για το επίπεδο της πόλης, επί πολιτιστικής πρωτεύουσας πριν το 1997 με διαφθορά, κακοδιαχείριση, διασπάθιση δημόσιου χρήματος που την ακολούθησαν οι διάφορες «γιορτές των αγγέλων», μέχρι τους πάσης φύσεως Zoro της χειραψίας και του τσάμπα, του σκανδάλου της υπεξαίρεσης, της υπόθεσης της παγίας και τα γνωστά σαρανταπεντάρια, μια ιστορία που αυτές τις ημέρες εκδικάζεται. Κοσμόπουλος, Ψωμιάδης, Παπαγεωργόπουλος, Μπουτάρης, Ζέρβας. Ονόματα στη διαδοχή μιας πόλης που την σφραγίζουν ανά εποχή.

Οι πολίτες της όμως πού είναι να αντιδράσουν; Πού είναι όλοι αυτοί που κατέβηκαν στις 14 Φεβρουαρίου του 1992 στην παραλία της Θεσσαλονίκης στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία σε μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις που έχουν γίνει στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας; Ακόμα και τα σύγχρονα συλλαλητήρια για το ίδιο θέμα δεν θύμισαν σε τίποτα αυτό του παρελθόντος. Πού είναι ο κόσμος που συμμετείχε στις διαδηλώσεις για τη Σύνοδο Κορυφής στους δρόμους της Θεσσαλονίκης το 2003; Μόνο τον τίτλο είχε βεβαίως η Θεσσαλονίκη, η Σύνοδος έγινε στη Χαλκιδική. Πού είναι ο κόσμος που διαδήλωνε εναντίον του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, αλλάζοντας τις πινακίδες κυκλοφορίας και στέλνοντας τα Νατοϊκά στρατεύματα στη λαχαναγορά αντί για τα σύνορα; Και μην μου πείτε πως δεν υπάρχουν αφορμές. Η βαθύτερη οικονομική κρίση στην ιστορία της χώρας έδωσε αρκετές και σήμερα για τους Θεσσαλονικείς η υπομονή θα έπρεπε να είχε στερέψει.

Η πόλη όμως εξελίσσεται, κινείται και αλλάζει. Ποτέ δεν πρέπει να μένει στάσιμη. Είναι σαν έναν ποδηλάτη που τη στιγμή που θα σταματήσει το πετάλι θα πέσει. Και το πετάλι της Θεσσαλονίκης δεν έχει σταματήσει. Απλώς άλλαξε ρυθμό και το ποδήλατο παλεύει να βρει μια νέα κατεύθυνση κάνοντας ζιγκ-ζαγκ! Και αν δεν μας αρέσει τότε πρόβλημά μας!

Μπορεί οι εβδομήντα κινηματογράφοι που είχε στη δεκαετία του ’80 να έχουν γίνει πια 8, μπορεί στα στέκια της η λέξη «κλασικό» να απουσιάζει, αφού μια χούφτα μαγαζιά επιβίωσαν από τότε ίδια και απαράλλακτα, η πόλη όμως κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά. Δημιουργεί τάσεις και τις εξελίσσει ή τις απορρίπτει ψάχνοντας να βρει μια νέα ταυτότητα που θα την οδηγήσει στο μέλλον. Ανοίγουν δεκάδες internet cafe που καλύπτουν την ανάγκη για επικοινωνία λίγο πριν τα smartphones κατακλύσουν την αγορά και τα social media γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς μας. Διαδικτυακό chat, έρωτες και πολεμικά παιχνίδια στην οθόνη με 1.20 την ώρα. Φέτος καταστήματα υγιεινής διατροφής, του χρόνου δημιουργική κουζίνα, μετά γιαουρτάδικα κ.ο.κ.

Πάμε Θεσσαλονίκη για μία απόδραση… Το «νέο» moto της πόλης. Escape rooms σαν μανιτάρια. Απόδραση από το στοιχειωμένο σπίτι, το δωμάτιο με τους καθρέφτες, το υπόγειο του παρανοϊκού δολοφόνου, το τρελοκομείο. Μέσα σε μία ώρα. Πόσο έξυπνος είσαι; Η λέξη κλειδί είναι πλέον το franchise. Ο καφές σε πλαστικό, κάτι να φάμε στα γρήγορα και στην καλύτερη περίπτωση ένα brunch! Οι τάσεις που ακόμα και σήμερα αντιστέκονται στη φθορά.

Η Θεσσαλονίκη απέκτησε δεκάδες πτήσεις. Από πόλεις της Ευρώπης και την Αθήνα που φέρνουν και στέλνουν κόσμο για ένα Σαββατοκύριακο. Ανοίγουν οι ορίζοντες των κατοίκων της που ήταν αποκλεισμένοι. Ταξιδεύουν, βλέπουν, ονειρεύονται. Αλλά και φέρνουν τουρίστες. Την μετατρέπουν σε ένα δημοφιλή τουριστικό προορισμό του Σαββατοκύριακου. Δεκάδες νέα ξενοδοχεία άνοιξαν ή σχεδιάζονται. Εκατοντάδες διαμερίσματα στο κέντρο έκαναν έξωση στους ενοικιαστές τους και μετατράπηκαν σε Airbnb. Οι τιμές στο κέντρο, τα παλιά κτίρια, οι νέες ευκαιρίες για καλύτερη ζωή εκτός οδήγησε πολλές οικογένειες αυτά τα 30 χρόνια να φύγουν στα προάστια. Δημιούργησαν νέες γειτονιές πάνω από τον Περιφερειακό, γύρω από την ανηφόρα της Καρδίας. Ονόματα όπως Νέα Πολιτεία, Ευξεινούπολη, Νικόπολη, Ανθόκηποι, Ομόνοια. Περιγράφοντας το σήμερα νιώθεις μια παράξενη έλξη να στραφείς και πάλι στο παρελθόν. Σου ασκεί μια γοητεία η πόλη που ξενυχτούσε και τα ονόματα των μαγαζιών που άκουγες στις συζητήσεις των μεγάλων. Τα πράγματα όταν γεννήθηκε η Parallaxi το όχι και τόσο μακρινό 1989 αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν πιο ξεκάθαρα. Για να ψωνίσεις φθηνά στην Εγνατία, ποιοτικά στην Τσιμισκή, ακριβά στη Μητροπόλεως και απαγορευτικά στην Προξένου Κορομηλά όπου απλώς ντρεπόσουν να κυκλοφορήσεις (τη μέρα γιατί τη νύχτα έγραφε ιστορία που μας ακούγεται ως αστικός θρύλος). Για να ακούσεις ροκ και έντεχνο Βίλκα, Μύλος. Στο club πιο έντεχνο, η αποθήκη πιο rock και για party στο ξυλουργείο. Αν ήθελες μπουζούκια έπρεπε να ξενιτευτείς στην άλλη πλευρά της πόλης, ανατολικά, περιοχή αεροδρομίου, με το θρυλικό μποτιλιάρισμά της, λουλουδοπόλεμος μέχρι πρωίας. Τα «κρασάδικα» γύρω από τη Ροτόντα για τους φοιτητές, Αλάμπρα, Αβησσυνία, Μουχαμπέτι. Κρέπα στη Ναβαρίνου αποκλειστικά. Τα Λαδάδικα και οι Βαλαωρίτου σε νέες νυχτερινές χρήσεις.

Κόσμοι διαφορετικοί, οριοθετημένοι και ξεκάθαροι που μας χωρούσαν όλους. Ραδιόφωνα με ταυτότητα ο Ανατολικός, ο Παρατηρητής, το Ράδιο-Ράδιο, ο Μύθος, το Ράδιο Έκφραση, ο 88,5, o 95,8 και πόσα ακόμα που απλώς δεν επιλέγαμε, τοπικές εφημερίδες που τις αγόραζες για τα ένθετα (για να πάρουμε μια μυρωδιά από το εγχώριο lifestyle). Η ιδιωτική τηλεόραση στα πρώτα της βήματα με τον ανταγωνισμό να χτυπάει κόκκινο. Η δημιουργία της δημοτικής τηλεόρασης και του ραδιοφώνου. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε μια καθημερινή εφημερίδα στην πόλη και οι τελευταίες προσπάθειες δημιουργίας διαφορετικών ραδιοφώνων (Republic, Μήνυμα) καταλήγουν σε ναυάγια. Το δυσάρεστο με το ταξίδι στο παρελθόν είναι όταν συνειδητοποιείς πως οι απώλειες έχουν ξεκινήσει εδώ και χρόνια. Απλώς δεν τους έδινες σημασία.

Μέχρι που αρχίσαμε να χάνουμε και τις γωνιές της Θεσσαλονίκης, τα σημεία της, τα μαγαζιά της, τους ανθρώπους της. Ποιος θυμάται την κόκκινη πόρτα του Μόλχο, τον παπαγάλο στου Μπαρμπουνάκη, τη μυρωδιά από το υπόγειο του Ραγιά και τον Μάρκο Μέσκο που αποδήμησε στο Μαύρο του Δάσος να κάθεται έξω από Κεντρί στη Ναβαρίνου. Χάσαμε το «Μακεδονικό» στο μπρος-πίσω του λεωφορείου 23 στην Άνω πόλη, το καφέ Αmericain έγινε ιατρικό κέντρο, χάθηκε το «πάμε στο Θέατρο Δάσους από πίσω» καθώς εκεί υψώθηκε περίφραξη. Το Λούκυ Λουκ αποτελεί παρελθόν! Η λίστα είναι ατελείωτη.

ΔΕΙΤΕ: 6 βιβλιοπωλεία που δεν υπάρχουν πια στη Θεσσαλονίκη

Το θαλάσσιο μέτωπο της πόλης αιώνια πρόκληση και αιώνια βαλτωμένη ουτοπία. Μετά το Ποσειδώνιο το χάος. Εκεί που κάποτε η πόλη ζούσε τη θάλασσα σήμερα η απόλυτη στασιμότητα. Καραμπουρνάκι, Αρετσού, Κρήνη, ακτές μέχρι το Αεροδρόμιο, Καρνάγια. Ξεχασμένα από θεό, δήμους και ανθρώπους. Ο δρόμος που άνοιξε κάποτε ο Λεωνίδας Χαμόδρακας και αποτέλεσε προορισμό για όλη την πόλη σήμερα σε διαρκή εγκατάλειψη. Μόνο η ομώνυμη ιστορική ταβέρνα στην ακτογραμμή παραμένει ακμαία. Το ίδιο και από την άλλη πλευρά. Ο κήπος των Πριγκήπων, το Μπεχτσινάρ, το Καλοχώρι. Τόποι ξεχασμένοι. Και ένας Θερμαϊκός που μάλλον δεν θα φιλοξενήσει κολυμβητές ποτέ ξανά.

Stop! Επιστροφή στο σήμερα για να επέλθει η ισορροπία. Το κόκκινο σπίτι, αν και πλέον ποδοσφαιρική μπουτίκ, σώθηκε. Η Αγίας Σοφίας, αν και μισή, πεζοδρομήθηκε. Η Ζεύξιδος άλλαξε, έγινε μπαρόδρομος. Τα Λαδάδικα είναι και πάλι στα πάνω τους μετά από μια μεγάλη περίοδο παρακμής. Η Βαλαωρίτου, εκεί που οι παλιές βιοτεχνίες μετατράπηκαν σε μπαρ, σφύζει από νυχτερινή ζωή, ψάχνοντας ήδη την επόμενη ταυτότητά της που πιθανόν θα δώσει η εγκατάσταση εκεί των Beetroot σε έναν εμβληματικό χώρο που αναπλάθεται, δίνοντας μια νέα πνοή στο κέντρο της πόλης. Ανοίγουν καταστήματα σε ταράτσες. Απολαμβάνεις ουρανό και αστικό τοπίο ταυτόχρονα. Η πόλη ανοίγει προς τα έξω ξανά, επιστρέφει στη μόδα η οδός των Εξοχών, ιστορικά κτίρια χρησιμοποιούνται ξανά.

Γίνεται το Gay Pride και ο κόσμος που συμμετέχει, ίσως για πρώτη φορά αυτά τα τελευταία 30 χρόνια, αισθάνεται πραγματικά ελεύθερος. Η εποχή Μπουτάρη, δικαιολογημένα, θεωρείται μια εποχή ελευθερίας έκφρασης.

Γεννήθηκαν ομάδες αστικού ακτιβισμού, υπαίθρια φεστιβάλ, κινήσεις προστασίας. Στη Ρωμαϊκή αγορά μπαίνει κόσμος, περπατάει δίπλα στα αρχαία, διοργανώνονται πικ νικ και κινηματογραφικές προβολές. Στη Ροτόντα έγιναν συναυλίες αλλά λειτούργησε και ως εκκλησία (όχι θα την άφηναν!). Η Δορκάδα παραμένει σταθερή αξία ακόμα και σήμερα με πορτοκαλόπιτα και μπαμπάδες από τα παλιά. Ολοκληρώνεται και η ανάπλαση της πλατείας Φαναριωτών, επιτέλους Ροτόντα-θάλασσα σε απευθείας σύνδεση, ενώ και η ανάπλαση στην περιοχή της οδού Ελένης Ζωγράφου θα δημιουργήσει ακόμα μια πορεία μέσα στην πόλη. Ο ΠΑΟΚ πήρε πρωτάθλημα και κύπελλο μετά από 34 χρόνια αναμονής. Στις 21 Απριλίου και στις 11 Μαΐου ο Λευκός Πύργος ντύθηκε στα ασπρόμαυρα. Παρένθεση; Θα δείξει.

Το πετάλι της πόλης συνεχίζει, έστω και με δυσκολία και παρά τις τρικλοποδιές. Γεννήθηκαν νέες, σπουδαίες εταιρίες τεχνολογίας, ανέτειλε και βασιλεύει μια σπουδαία γραφιστική σχολή που έβγαλε τρομερά ταλέντα, εξαιρετικοί νέοι ηθοποιοί ξεκίνησαν εδώ και ας κατέβηκαν στην Αθήνα, μια νέα γαστρονομική σκηνή μάς έδωσε τα τελευταία χρόνια συγκλονιστικές κουζίνες για τις οποίες γράφουν τα περιοδικά του κόσμου, σπουδαία οινοποιεία πήγαν το ελληνικό κρασί παραπέρα, ωραία νεοκλασικά αναπλάστηκαν και βρήκαν νέες χρήσεις και άλλα ακολουθούν, γεννήθηκαν δεκάδες νέα μικρά ξενοδοχεία, ανακαινίστηκαν παλιά εντυπωσιακά σαν το Excelsior ή το Makedonia Palace.

Σε ένα κείμενο για τα 30 χρόνια της Θεσσαλονίκης ίσως η μεγαλύτερη παγίδα είναι να προσπαθήσεις να απαντήσεις στο ερώτημα «Ρε συ, θυμάσαι τι ήταν εκεί;». Κινδυνεύεις να μετατραπείς σε έναν ληξίαρχο του παρελθόντος με τις απαντήσεις να μην έχουν τελειωμό. Κάποια πράγματα, ωστόσο, πρέπει να μείνουν στη μνήμη μας ακόμα και ως διατηρητέα. Τα ορόσημα της δικής μας εφηβείας στη Θεσσαλονίκη. Διότι μπορεί να μην ξαναζήσουμε ποτέ έναν Θόδωρο Αγγελόπουλο να πραγματοποιεί γυρίσματα σε μία ομιχλώδη πόλη ένα απόγευμα στην Τσιμισκή αλλά ζούμε τις μικρές παρέες που ανεβάζουν στο youtube τις δικές τους δουλειές για το τι είναι η πόλη μας.

Ο Γιώργος Τούλας στο editorial του τεύχους που εκδόθηκε για τα 20 χρόνια της Parallaxi γράφει:

«…Και για κάθε πράγμα που θα γκρεμίζουμε, από εδώ και πέρα, έστω και λεκτικά, στο τοπίο αυτής της πόλης, να έχουμε κάτι έτοιμο για χτίσιμο. Αλλιώς το editorial των 40 χρόνων, γεροί να είμαστε, σας υπόσχομαι να το γράφω από άλλη πόλη».

Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε και μάλλον ο Γιώργος είναι πιο κοντά στο βουνό από ποτέ! Αλλά εμένα δεν μου βγάζει κανείς από το μυαλό πως ένα βράδυ θα βρεθεί κάποιος, έτσι όπως κατηφορίζω τη Μακένζυ Κινγκ και βλέπω δεκάδες εφήβους να κάθονται στο τoιχάκι της Αγίας Σοφίας, που αν τον ρωτήσω για τη Θεσσαλονίκη εν έτει 2019, θα μου απαντήσει με μία και μόνο λέξη. ΦΟ-ΒΕ-ΡΗ!

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: SKG 2014 – 2019: Η Θεσσαλονίκη σε αριθμούς

*Το άρθρο γράφτηκε για το επετειακό τεύχος των 30 χρόνων της parallaxi.