Πριν είκοσι χρόνια μια νύχτα στο Βαρδάρη

του Γιάννη Ανδρέου

Ο Βαρδάρης, η μετέπειτα πλατεία Δημοκρατίας, δεν ήταν πάντα το εγκαταλελειμμένο τοπίο των τελευταίων χρόνων. Αποτελούσε την είσοδο της πόλης και μια από τις πιο πολυσύχναστες πλατείες της με εμπορική ζωή. Αλλά και τόπο διασκέδασης και ερωτικών συνευρέσεων που έχει περιγραφεί μοναδικά από λογοτέχνες και ποιητές. Στη δεκαετία του εβδομήντα η περιοχή αποτέλεσε το κέντρο της ερωτικής συναναστροφής της πόλης, με δεκάδες μπαρ, οίκους ανοχής και λαϊκά πορνοσινεμά  να αποτελούν πόλο έλξης για χιλιάδες αναζητητές του έρωτα, παντός είδους. Θρυλικά μαγαζιά σαν το Σεχραζάτ, τα Γούστα, την Καστοριά ή το Μούλεν Ρουζ αναβόσβηναν τα φώτα τους κάθε νύχτα ενώ το Ίλιον και το Λαϊκόν αφιέρωναν τις μέρες και τις νύχτες τους καθώς έπαιζαν δυο έργα σεξ σε όλη τη διάρκεια της μέρας, στον ύμνο του έρωτος.

Ο Βαρδάρης στα τέλη του ογδόντα ερήμωσε και πάλι. Νέα γυάλινα κτίρια, τραπεζικά μέγαρα, κέντρα αδυνατίσματος, αλλά κυρίως η αίσθηση του περάσματος από κει και όχι της στάσης και η ερημιά της νύχτας. Αυτή την ερημιά ήρθε να αλλάξει μια τολμηρή κίνηση πριν είκοσι χρόνια. Στην παλιά αποθήκη της ΣΙΔΜΑ, πίσω από το άγαλμα του το άγαλμα του Βασιλιά Κωνσταντίνου, έργο του γλύπτη Δημητριάδη του 1940, η ΣΙΔΜΑ, εταιρία σιδήρου από το 1931, με έδρα τότε τη Θεσσαλονίκη, είχε στην κατοχή της ένα κτίριο.

Ο Σταύρος Μαρτινίδης, θρυλική μορφή της νύχτας της πόλης θυμάται: ‘’Από το 1992 είχα άχτι για ένα χώρο στο βαρδάρι, μια παλιά αποθήκη σιδηρών. Ο καταπληκτικός αυτός χώρος, ο οποίος ανήκε στην εταιρία ΣΙΔΜΑ, είχε ένα δρόμο εσωτερικό -καλντερίμι όπου έμπαινε φορτηγό από την Μοσκώφ και έβγαινε από την Δαναϊδών. Όταν τον πρωτοείδα εκστασιάστηκα, φαντάστηκα πάρα πολλά για την αξιοποίηση του. Περίμενα χρόνια κάνοντας άκαρπες προσπάθειες προς την ΣΙΔΜΑ να μου τον μισθώσει. Κάποια στιγμή μετά από ένα χρόνο μου τηλεφώνησε o Διευθυντής της ΣΙΔΜΑ και μου είπε: το χώρο -το ακίνητο δεν το νοικιάζουμε αλλά αν με ενδιαφέρει το πουλάμε. Δεν άντεξα στον πειρασμό και αγόρασα το ακίνητο το 1994 (όχι μόνος μου). Με ερέθιζε η ιδέα να ξορκίσω τον υποβαθμισμένο βαρδάρι (Πλατεία Βαρδαρίου). Αυτό μπορούσε να γίνει μόνο φέρνοντας την υγιή και ενεργή νεολαία στην περιοχή φτιάχνοντας ένα δυνατό χώρος ψυχαγωγίας και διασκέδασης μαζί με τους κατάλληλους ανθρώπους.‘’

Το πρώτο κλαμπ λοιπόν σε μια άγονη περιοχή. Έκτος των συνόρων. Σε μια μάλλον επικίνδυνη τη νύχτα γειτονιά. Το όνομα αυτού Νανί-Νανί. Και με ένα dream team της εποχής. Την εθνική ομάδα της νύχτας εκείνη την εποχή.

‘’Το συζήτησα στην αρχή με τον Σταμάτη Κραουνάκη για να φτιάξουμε μια μουσική παράσταση στο δρόμο με τον Αντρέα Βουτσινά. Επίσης την εποχή βρισκόμασταν και συζητούσαμε με τον Λίνο Δάπη, στο καλοκαιρινό Chorus και στο AB FAB για να γίνει ένα χειμερινό club στη Θεσαλονίκη. Πήγαμε λοιπόν και είδαμε τον χώρο αφού είχα πλέον τα κλειδιά, εγώ ο Λίνος Δάπης, ο Χρίστος Δάπης και ο Τάκης Μπέττας. Σημαντικό ρόλο στην Δημιουργία του “ΝΑΝΙ ΝΑΝΙ” έπαιξαν οι Δάπηδες, το Χρήστο οποία θεωρώ ιδιαίτερο ταλέντο στο στήσιμο και στην αισθητική μαγαζιών του είδους, βάλαμε στην ομάδα τον Γρηγόρη Μπετά και μετά τον Νίκο Στεφάνιδη. Στη δημιουργία βοήθησαν άλλα δύο μεγάλα ταλέντα ο κάθε ένας στον τομέα του – ο Φώτης Τσιφουτίδης ένας από τους σημαντικότερους αρχιτέκτονες-διακοσμητές της γενιάς μας και ο Περικλής Πειλίδης, ένας από τους σημαντικότερους επικοινωνιολόγους-γραφίστες, ενώ εντάχθηκαν και πολλά άλλα σπουδαία άτομα καθώς οι καλές ομάδες κάνουν θαύματα’’.

Το Νάνι-Νανί ήταν όντως μια ρηξικέλευθη πρόταση, εντελώς πρωτοποριακή και κόντρα στην εποχή. Έκτος από κλαμπ, στην τελευταία εποχή της λειτουργίας του φιλοξένησε και μουσικές παραστάσεις, όπως το Ξενοδοχείο του Διονύση Σαββόπουλου.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα σημαντικά και γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.