Πρόσωπα… αλλιώς: Αναστασία Γκίτση

Εικόνες – συνέντευξη – σύλληψη ιδέας: Νόπη Ράντη

Κονσταντίν Στανισλάβσκι (1863-1938) | Σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου.

(Σύμφωνα με τη μέθοδο Στανισλάβσκι, τα βασικότερα ερωτήματα που πρέπει ο κάθε χαρακτήρας να μπορεί να απαντήσει ώστε να θεωρείται ολοκληρωμένος και αληθινός, είναι: Ποιος είμαι, πού είμαι, τι κάνω, τι θέλω και το μαγικό Εάν που ορίζει μια φανταστική συνθήκη).

Ποιος είσαι;

Εγώ η άνθρωπος (επικαλούμαι όρο της ποιήτριας Ζωής Καρέλλη), επειδή ό,τι και να πω το έχουν πρωτοπεί οι ποιητές και οι ποιήτριες.

Είμαι μία, μεταξύ άλλων πολλών. Ήρθα στον κόσμο μια χειμωνιάτικη μέρα πριν κάτι δεκαετίες, δίνοντας νόημα μόνο –ίσως πάλι και όχι– στον μικρόκοσμο της οικογένειάς μου.

Είμαι μία, μεταξύ άλλων πολλών. Γεννήθηκα –τυχαία ή εντελώς επίτηδες– στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Άπλωσα ρίζες και με τραβάνε χρόνια τώρα, ακόμη κι αν τα πέλματά μου βαδίζουν ακούραστα χώρες, πόλεις, νησιά και γραφικά χωριουδάκια. Άπλωσα ρίζες κυρίως σε ανθρώπους που τους κουβαλώ μαζί σε κάθε ουρανό μου.

Είμαι μία, μεταξύ άλλων πολλών, που κινείται, αφουγκράζεται, ενίοτε ξαφνιάζεται και εν τέλει επιχειρεί να εναρμονίζεται με τον ρυθμό του κόσμου και την ανάσα του δημιουργού του.

Πού είσαι;

Σ’ ένα συνεχόμενο «εν τω μεταξύ». Ήμουν μεταξύ Ελλάδας, Γαλλίας και Ελβετίας. Τώρα είμαι μεταξύ Θεσσαλονίκης-Νυρεμβέργης. Θα είμαι εσαεί μεταξύ θεολογίας και ποίησης.

Είμαι μεταξύ χώρου και χρόνου, κυρίως πίσω από τις λέξεις που αναδύουν εσωτερικούς κραδασμούς και ενδόμυχους ψιθύρους.

Είμαι μεταξύ σκοταδιού και φωτός, ως επί το πλείστον στρέφομαι στο φως, τραβώντας συχνά άλλους (κυρίως την πληρώνουν οι μαθητές μου!) να το χαρούμε μαζί.

Είμαι μεταξύ θεωρίας και πράξης, συχνά προτιμώ το σιωπηλό «είμαι» που απομακρύνεται από την πολυλογία ενός ανούσιου και αδιάφορου «φαίνεσθαι».

Τελικά νομίζω πως προσπαθώ να ανήκω σ’ ένα ταυτόχρονο «μαζί» παρά σ’ ένα περιοριστικό «εν μέρει».

Τι κάνεις;

Προσέχω την εργασία μου και την αγαπώ, όπως έγραψε κι ο Αλεξανδρινός. Προσέχω τις μικροπληγές του άλλου και τις θωπεύω σαν να είναι δικές μου. Καραδοκώ την ομορφιά που δεν ξέρω αν θα σώσει τον κόσμο, αρκεί ωστόσο να σώσει έναν. Παρατηρώ τις εναλλαγές του χρόνου και την παρουσία του Αρρήτου στα μικρά ή μεγάλα γεγονότα της ζωής. Λέω πως διδάσκω τους μαθητές μου, αλλά διδάσκομαι από αυτούς σε κάθε σχολική ώρα. Ακόμη εκπλήσσομαι σαν παιδί και ενθουσιάζομαι με το τρέμισμα της ψυχής που υπάρχει σε κάποιους ανθρώπους. Γελάω και κλαίω με την ψυχή μου, για σοβαρό ή δίχως σοβαρό λόγο. Επαναλαμβάνω συχνά στον εαυτό μου πως η χαρμολύπη είναι ίδιον συστατικό της ανθρώπινης ψυχής και οδηγεί στη βαθιά συνειδητοποίηση πως τα πάντα είναι δρόμος. Σκάβω βαθιά να φτάσω στο κόκαλο – δεν τα καταφέρνω πάντα. Προσπαθώ εκ νέου. Πέφτω, σηκώνομαι, ξαναπέφτω, ξανασηκώνομαι.

Τι θέλεις;

Να μην έχω καμία βεβαιότητα για τα πράγματα. Τι βεβαιότητα να έχει ο άνθρωπος, εξάλλου όταν δεν γνωρίζει παρά μόνο μια στοίβα σπασμένες εικόνες (κατά T.S. Eliot). Να μην έχω καμία προσδοκία από τους ανθρώπους, ίσως έτσι διαφυλάξω το πλεονέκτημα της εκπλήξεως. Να προσεύχομαι μέσα στη νύχτα και να μην είμαι εγώ το αντικείμενο της προσευχής. Να μπορώ να παρεμβάλλομαι διαρκώς ανάμεσα στον εαυτό μου και τα πράγματα, ακόμη και αν δεν το καταφέρνω με την επιτυχία ενός Πεσσόα. Να το προσπαθώ έστω. Να ποτίζω τη γλάστρα που έχω ονομάσει «mon amour» ακόμη κι όταν δείχνει απελπιστικά μαραμένη. Να συνεχίζω να ελπίζω, παρά τις τόσες ερήμους χωρίς σταγόνα βροχής, στην «ξαφνική παπαρούνα» σαν τον Αργύρη Χιόνη.

Εάν…….θα…..

Εάν είναι να απαντήσω σ’ όλες τις μελλοντικές ερωτήσεις, θα απαντούσα με στίχους ποιητών. Εν προκειμένω θα παραποιήσω λίγο τον Σεφέρη:

Εάν σ’ αυτόν το κόσμο, που ολοένα στενεύει, απομακρυνόμαστε από τους άλλους θα παραμείνουμε ένας απελπιστικά μόνος ενικός.

Selfie: Η Αναστασία Γκίτση ισορροπεί μεταξύ θεολογίας (κατ’ επιλογήν) και ποίησης (έμφυτη «διαστροφή») σαρκώνοντας σε λέξεις και εικόνες το αμεταβίβαστο (κατά Pessoa).

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Θεολογία στο Α.Π.Θ. Είναι κάτοχος master του Centre Orthodoxe du Patriarcat Œcuménique και καθηγήτρια θεολογίας στη Μέση Εκπαίδευση. Φέτος διδάσκει στο ελληνικό Γυμνάσιο της Νυρεμβέργης. Έχει στο ενεργητικό της δύο προσωπικές συλλογές ποιημάτων: i. Ξέρω! Είναι κάπως αργά…, Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 2000.

ii. Κορίτσι των σκοτεινών δασών, Μπαρμπουνάκης, Θεσσαλονίκη 2010.
και συμμετοχές σε συλλογικά έργα και περιοδικά λογοτεχνικού και θεολογικού περιεχομένου.

Τα έσοδα από το βιβλίο «Λόγια Ελπίδας», εκδ. Μπαρμπουνάκης, 2011 έχουν διατεθεί στην Πανθεσσαλική Ένωση Ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας. Ενεργή στα πολιτιστικά και εικαστικά δρώμενα της πόλης μας, έχει συνεργαστεί με θεατρικές ομάδες, εικαστικούς, και μουσικούς, σε μια προσπάθεια εναρμόνισης του ακουστικού και οπτικού μηνύματος. Η ομάδα desThess έχει οπτικοποιήσει ποίησή της. Στο θέατρο έχει μεταφερθεί μονόλογός της από την ομάδα Contact Ensemble και ποιήματά της από τις ομάδες Trickortreat και PERSONA non grata. Διατηρεί την ιστοσελίδα   www.anastasiagkitsi.com.