Πρόσωπα… αλλιώς: Δημήτρης Αμελαδιώτης
Απαντά στο ερωτηματολόγιο Στανισλάφσκι.
Εικόνες – συνέντευξη – σύλληψη ιδέας: Νόπη Ράντη
Κονσταντίν Στανισλάβσκι (1863-1938) | Σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου.
(Σύμφωνα με τη μέθοδο Στανισλάβσκι, τα βασικότερα ερωτήματα που πρέπει ο κάθε χαρακτήρας να μπορεί να απαντήσει ώστε να θεωρείται ολοκληρωμένος και αληθινός, είναι: Ποιος είμαι, πού είμαι, τι κάνω, τι θέλω και το μαγικό Εάν που ορίζει μια φανταστική συνθήκη).
1. Ποιος είσαι;
Ποιος είμαι; Δεν θα ήθελα να εγκλωβιστώ σε μία μονοφραστική και επαρκή διατύπωση ενός συγκεκριμένου είναι του εαυτού μου, μιας και το ερώτημα αυτό είναι ρευστό. Ο καθένας μας είναι ρευστός εφόσον ζει ακόμα και ρυθμίζει τη ζωή του βάσει όσων έζησε, ζει και εύχεται να ζήσει.
Όλοι βρίσκονται σε μία τροχιά εξέλιξης. Δρουν και υπάρχουν στο μέτρο του εφικτού βάσει των δυνάμεων του σώματος και των διαθέσεων που απορρέουν από αυτές σε συνάρτηση με φυσικές ή κοινωνικές παραμέτρους. Όμως, καμία από τις προϋποθέσεις αυτές δεν είναι σταθερή κατά τη διάρκεια του βίου μας.
Επομένως δεν υπάρχει νόημα να βάλω στον εαυτό μου ένα πλαίσιο. Διότι λόγω της κατασκευής του σώματός μου και της λειτουργίας των αισθήσεών μου θα λοξοδρομήσω. Ήδη στα αμέσως επόμενα βήματά μου θα καταρρίψω άθελά μου την όποια ορισμένη απάντησή μου επί αυτού του ερωτήματος. Υπό το πρίσμα αυτό, όλες οι πιθανές μου απαντήσεις θα είναι αποτυχημένες.
2. Που είσαι;
Αυτή τη στιγμή στο σπίτι μου, όπου παιδικές μου μνήμες σιγά σιγά δίνουν τη σκυτάλη σε ένα αχανές, ατέρμονο εργαστήρι συνεχούς εικαστικής μου δράσης.
Πέρα της ανάγκης μου διαμονής, καλύπτεται στο έπακρον και η ανάγκη μου να προσδιορίζω και να ορίζω τον χώρο μου όπως επιθυμώ και με εκφράζει. Το κτήμα, το οποίο έχω φράξεί εδώ μέσα, αυτός ο οικόσιτος ακατάστατος και ακανόνιστος χαμός, πέραν των μεσοαστικών καταβολών του μητρικού μου αυτού σπιτιού, δημιουργεί μεν εξ όψεως αμηχανία στον επικέπτη, εν καιρώ όμως διακρίνεται μία άλλη οπτική βιωματικής αρχειοθέτησης, συσσώρευσης και αποθήκευσης εμπειριών, αναμνήσεων, ιδεών, συμβάντων, συμπτώσεων, πραγμάτων, αντικειμένων, δράσεων, πράξεων και έργων συν τω χρόνω χωρίς καμία προτεραιότητα και ιεράρχηση έναντι όλων αυτών. Όλα τόσο χρήσιμα και άχρηστα μαζί, μα πάντα εξίσου δέσμια.
Χαίρομαι πολύ που όλη αυτή η επί τόπου εν δυνάμει εικαστική εγκατάσταση αποτέλεσε το σκηνικό μίας ατομικής μου έκθεσης το Νοέμβριο του 2017, με την ενθάρρυνση και την ιδέα του επιμελητή Αποστόλη Αρτινού, ο οποίος έγραψε και το κείμενο περί του εργαστηρίου -σπιτιού μου ορίζοντάς το ο ίδιος ως “Η συνθήκη του εργαστηρίου”.
Η ομώνυμη αυτή έκθεση, που στηρίχθηκε επικοινωνιακά από την γκαλερί Λόλα Νικολάου και την προσέλευση του κόσμου, πήρε τον χαρακτήρα ενός εβδομαδιαίου event με ωράριο επισκέψεων και βίντεο προβολές από στιγμιότυπα της καθημερινότητάς μου μέσα στο σπίτι. Η εν λόγω έκθεση αποτελεί σταθμό της καλλιτεχνικής μου πορείας και σημειώνει το στίγμα μου σαν εικαστικός ως προς τον τρόπο που η καλλιτεχνική μου διεργασία επιδρά στο χώρο εντός και εκτός του καθεαυτού έργου μου ως εξελίσσεται στις στιγμές του, μαζί και παράλληλα με τον τόπο του, σε αμφίδρομη σχέση μεταξύ τους μέχρι κορεσμού τους. Το σπίτι μου, επίσης, έχει υπάρξει εν μέρει τόπος των γυρισμάτων ενός ολιγόλεπτου ντοκιμαντέρ υπό τον τίτλο “Ameladio, όλα βαίνουν καλώς” με αναφορά στο πορτρέτο μου κατόπιν πρότασης και υλοποίησης των σκηνοθέτιδων Λίας Ατασθαλία και Στέλλας Καβαλλιεράτου.
Γενικά, το σπίτι μου έχει υπάρξει ανοικτό ως πεδίο συζητήσεων και φωτογραφίσεων με φίλους μου και συνεργάτες καλλιτέχνες στα πλαίσια live art ομάδων όπως οι KangarooCourt και ΠαλΑμεΑ, που άλλοτε έπαιρναν μία μορφή επιτόπιας αυθόρμητης επιτελεστικής πράξης και άλλοτε έμεναν ως σκέψεις για ενδεχόμενη προοπτική δράσης μελλοντικά.
Βασικά, το σπίτι μου είναι ένα διαρκές εξελισσόμενο έργο που συμβαίνει, και εύχομαι να συμβαίνει για πολύ καιρό ακόμη, κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Προσωπικά, είναι ένα έργο ζωής. Και πώς να μην είναι το σπίτι μου άραγε το έργο της ζωής μου αφού εδώ γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω. Είναι η αύρα των γονιών μου, η μοιρασιά των παιδικών μου χρόνων με τα αδέλφια μου, η απογαλάκτωσή μου, το ατελιέ μου εν τέλει. Σχετικά με αυτό το έργο της ζωής μου ο Αποστόλης Αρτινός συνοψίζει “…είναι το έργο που καταλαμβάνει τη ζωή, όλες τις στιγμές της ζωής, και διαστρέφει , διασώζοντας, την αλήθεια της. Γιατί το έργο είναι πάντα αλλού. Το έργο δεν παρίσταται. Το έργο είναι. Μία μορφή του αδιανόητου…”
3.Τι κάνεις;
Κάνω αυτό που αγαπώ και χαίρομαι από μικρό παιδί. Ζωγραφίζω και φτιάχνω έργα χωρίς σταματημό.
Ιδανική στιγμή, όταν “παίζω” με τα έργα μου, οι χειρονομίες μου με τον καιρό βγαίνουν αβίαστα σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σαν να παίζω τη ζωή μου στα δάχτυλα, χωρίς συγκεκριμένο λόγο , κανένα σκοπό, καμία αίσθηση του χρόνου, παρά μόνο με μία ορμέμφυτη επίγνωση του μέτρου και των ορίων της ύλης που άλλοτε διακρίνεται στην τελική μορφή του έργου μου κι άλλοτε όχι.
Απλώς απολαμβάνω και συμπάσχω με το επί του γίγνεσθαι του έργου μου στις άπειρες μορφές του και στιγμές του.
4.Τι θέλεις;
Θέλω να έχω την υγειά μου, όσο είναι δυνατόν. Να μπορώ να χαρώ τη ζωή, και ότι ονειρεύομαι να είναι εφικτό να μου συμβεί και να δικαιούμαι ορθώς να το έχω. Δεν αρκεί μονάχα ένα όνειρο ή μία επιθυμία, χρειάζεται το ηθικό βάθος και η στέρεη βάση αυτών.
Αν όλα αυτά τα συντάξουμε σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, πιθανώς γίνεται βασική ευχή όλων.
5.Εάν…θα…;
Δεν έχει νόημα καθόλου να αναλωνόμαστε σε υποθέσεις. Για όλες τις περιπτώσεις της ζωής και για όλες τις αποφάσεις μας υπάρχει πάντα ένα καλύτερο “αν” και ένα χειρότερο “αν”. Στο χέρι μας είναι να βλέπουμε τα πραγματικά γεγονότα , καλά ή κακά, στη διάστασή τους. Στο χέρι μας, επίσης, να κάνουμε τις αδυναμίες μας δυνάμεις σπουδαίες, ώστε να ξεχωρίσουμε, να προχωρήσουμε, να είμαστε περήφανοι για αυτά που μπορέσαμε τουλάχιστον να καταφέρουμε ως τώρα και όχι να στεναχωριόμαστε για αυτά που θα θέλαμε αλλά δεν τα πετύχαμε εν τέλει.
Η καλή μας τύχη δεν εξαρτάται πάντα από τα ευχάριστα ή τα δυσάρεστα που μας συμβαίνουν. Έτσι κι αλλιώς, αυτά έρχονται και ξαναέρχονται. Η ευτυχία έρχεται από τον τρόπο που υπερβαίνουμε τις καταστάσεις και στεκόμαστε όρθιοι πάνω από το ύψος των περιστάσεων.
Για να γίνω πιο άμεσος, δεν θα άλλαζα τίποτα από όσα ωραία ή άσχημα έζησα και πέρασα μέχρι στιγμής. Τα ίδια θα ζούσα ξανά! Δόξα τω Θεώ , καλά μου πήγαν και μου πάνε τα πράγματα μέχρι στιγμής, σοβαρό παράπονο δεν έχω, και είμαι σίγουρος πως θα μου πάνε και καλά!
Εν πάση περιπτώσει, για το όποιο αδιέξοδο ή ανεκπλήρωτο φανεί, αν δεν μπορούμε να το λύσουμε, σίγουρα ένας ενεστώτας διαρκείας χρόνος το λύνει καλύτερα από ότι ένας υποθετικός χρόνος.
Selfie:
Ο Δημήτρης Αμελαδιώτης φοίτησε στις Σχολές Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ, της Koninkijke Akademie Γάνδης και του Chelsea College of Art Λονδίνου. Έργα του έχουν παρουσιαστεί στην Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσ/νίκης, στο ΚΜΣΤ, στο ΜΜΣΤ, στο Μουσείο Μπενάκη σε σύμπραξη με το ΔΕΣΤΕ και το Νew Museum of New York, στο Casino Luxembοurg, στο The Symptom Projects Άμφισσας, στο Ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου, στο Μουσείο ‘Αλεξ Μυλωνά, στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, στο ΠΜΙΕΤ, στο Ινστιτούτο Γκαίτε κ.α. Επίσης έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και performances, εργαστήρια και projects σε ανεξάρτητους χώρους και αίθουσες τέχνης, ενώ συνεργάζεται με ομάδες καλλιτεχνών όπως οι KangarooCourt, PalAmeA, Μετάτηλήθη κ.α. Έργα του υπάρχουν σε συλλογές, δημόσιες και ιδιωτικές, όπως το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης κ.α.
