Πρόσωπα… αλλιώς: Λουίζος Συμεωνίδης
Απαντά στο ερωτηματολόγιο Στανισλάβσκι.
Εικόνες – συνέντευξη – σύλληψη ιδέας: Νόπη Ράντη
Κονσταντίν Στανισλάβσκι (1863-1938) | Σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου.
(Σύμφωνα με τη μέθοδο Στανισλάβσκι, τα βασικότερα ερωτήματα που πρέπει ο κάθε χαρακτήρας να μπορεί να απαντήσει ώστε να θεωρείται ολοκληρωμένος και αληθινός, είναι: Ποιος είμαι, πού είμαι, τι κάνω, τι θέλω και το μαγικό Εάν που ορίζει μια φανταστική συνθήκη).
Ποιος είσαι;
Eίμαι ένας σύζυγος και πατέρας δυο κοριτσιών. Είμαι ένας Τζελατιέρης (παγωτοποιός) που χαλαρώνω κοπιάζοντας για ώρες στο μικρό μου εργαστήριο δημιουργώντας κυρίως απλές και αυθεντικές γεύσεις ιταλικού παγωτού (gelato) και σορμπέ (με νερό κι όχι με ζωικά παράγωγα). Αγαπώ χωρίς όρια, διασκεδάζω χωρίς όρια και προσπαθώ να μη χρησιμοποιώ τις λέξεις ποτέ και πάντα.
Πού είσαι;
Βρίσκομαι στη πόλη που αγαπώ αλλά μου αρέσει να συζητώ για τις αδυναμίες της με τους φίλους μου. Μετά από δεκαπέντε χρόνια αποφάσισα να μετακομίσω με την οικογένειά μου από τις εξοχικές παρυφές της πόλης μας στον πυρήνα της, όχι από ανάγκη αλλά από επιλογή. Θέλουμε να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη, να μένουμε κοντά στις δουλειές μας αλλά και στις δραστηριότητες των παιδιών. Να απολαμβάνουμε το περπάτημα στα ξεκολλημένα πλακάκια των πεζοδρομίων του κέντρου ειδικά τις βροχερές ημέρες βρίζοντας τους εργολάβους που τσιγκουνεύτηκαν το τσιμέντο.
Τι κάνεις;
Τι κάνω αυτή τη στιγμή; Περνάω υπέροχα με αγαπημένους φίλους στην Τήνο απολαμβάνοντας τις μοναδικές διακοπές μου για φέτος το καλοκαίρι. Πίνω την πρώτη γουλιά καφέ και γράφω. Καθημερινά αγαπιόμαστε, φιλιόμαστε, ανεμιζόμαστε, μαλώνουμε και ξαναγαπιόμαστε. Δηλαδή περνάνε όμορφα. Καθημερινά λίγο κολύμπι, λίγο διαλογισμό ίσως και λίγο τρεξιμο. Πολύ ρακί όμως, πολύ κρασί, πολύ χορό και πολύ πανηγύρι.
Τι θέλω;
Θέλω να μάθω στους Θεσσαλονικείς να ξεχωρίζουν το πραγματικό παγωτό από το παγωμένο γλύκισμα. Να καταλάβουν ότι η γεύση του γάλακτος, οι κρόκοι αυγού, είναι ζητούμενο στο παγωτό και ότι τα σορμπέ παρασκευάζονται από φρέσκα φρούτα εποχής κι όχι από έτοιμες βιομηχανοποιημένες γεύσεις, όχι από τεχνικά χρώματα και αρώματα.
Εάν… θα…
Εάν ξεκινούσα από την αρχή σίγουρα δεν θα απέφευγα τις κακοτοπιές, θα πρόσεχα όμως περισσότερο τον εαυτό μου. Θα έδινα λιγότερη σημασία σε πράγματα που δεν αξίζουν να στεναχωριέσαι. Θα ξεκινούσα το Vanilla Gelateria μία δεκαετία νωρίτερα, πάλι εδώ, στην πόλη μου.
Selfie: Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1970. Τρίτος από τα τέσσερα αδέρφια πολύτεκνης οικογένειας. Αμέσως μετά το σχολείο πηγαίνω στο στρατό. Στη συνέχεια περιπλανιέμαι δουλεύοντας σε bar κι εστιατόρια. Το 1992 πηγαίνω στη Στουτγκάρδη για προσωπικούς λόγους. Εκεί γνωρίζω την οικογένεια Arbia τρεις γενιές τζελατιέρηδες. Δουλεύω στο εργαστήριό τους, στην παραγωγή του παγωτού και μαθαίνω την τέχνη του παγωτού αποκλειστικά με πρωτογενή υλικά. Το “μικρόβιο” της τζελατερίας μπήκε μέσα μου από τότε. Το 1995 επιστρέφω στη Θεσσαλονίκη και για περίπου είκοσι χρόνια εργάζομαι ως κτηματομεσίτης.
Το 2009, στην αρχή της κρίσης, με την παρέα μου αποφασίζουμε να ανοίξουμε ένα bar, το La Doze, μαζί με την αίθουσα τέχνης Toss Gallery στον επάνω όροφο. Δυο χρόνια αργότερα η ίδια παρέα ξεκινάει την πρώτη αυθεντική πιτσαρία take away, την Pizza Poselli. Σε ένα ταξίδι στην Ιταλία με τον Μάνο, τον chef της πιτσαρίας μας, αναζωπυρώθηκε η ιδέα της gelateria. Τρία χρόνια αργότερα βρίσκομαι στη Bolognia, στο Gelato University, για να φρεσκάρω τις γνώσεις μου και για να πάρω την πιστοποίηση του τζελατιέρη.
Το 2013 παίρνω επιτέλους την απόφαση να ανοίξω το πρώτο μαγαζί στη Βογατσικού και μερικές ημέρες μετά… capital control. Παταγώδης αποτυχία! Μαζεύω τα κομμάτια μου, πεισμώνω, αλλάζω γειτονιά και μεταφέρω το εργαστήριο στη Μητροπόλεως 129, σε ένα μικρό χώρο και ξεκινώ σχεδόν απ΄ την αρχή. Από τότε έως και σήμερα παράγω καθημερινά ολόφρεσκο παγωτό. Πρώτα για τη δική μου χαρά και μετά για τη δική σας ευχαρίστηση. Αυστηρότεροι κριτές μου τα 2 μου παιδιά, η Βασιλεία και η Ζωή!
*Βρες τη Vanilla Gelateria στο Instagram και στο Facebook
