Σαββατόβραδο στη στάση του ΟΑΣΘ
Πόσες φορές έχεις φύγει νωρίτερα από το ποτό σου ή την προβολή στο σινεμά για να προλάβεις το τελευταίο λεωφορείο για να γυρίσεις σπίτι σου;
Πόσες φορές έχεις φύγει νωρίτερα από το ποτό σου ή την προβολή στο σινεμά για να προλάβεις το τελευταίο λεωφορείο για να γυρίσεις σπίτι σου;
Πόσες φορές έχεις δει από μακριά τον αριθμό από το αστικό που πάει στην περιοχή σου και έχεις γίνει… Γιουσέιν Μπολτ για να το προλάβεις γνωρίζοντας πως μόνο έτσι θα μπορέσεις να φτάσεις σπίτι σου για να αποφύγεις τη διπλή ταρίφα στο ταξί και την… γκρίνια της μαμάς σου;
Και άλλες πόσες φορές απλώς το έχεις χάσει και έχεις κάτσει σ’ ένα παγκάκι για να σκεφτείς πώς μπορείς να επιστρέψεις;
Αν ζεις στη Θεσσαλονίκη λογικά θα έχεις να θυμάσαι πολλές τέτοιες μέρες και περιστατικά που έχεις ζήσει.
Υπάρχουν ημέρες που φτάνεις στη δουλειά σου, στη σχολή σου, στο σπίτι σου σε χρόνο ρεκόρ, αλλά υπάρχουν και μέρες που μετανιώνεις την ώρα και την στιγμή που άνοιξε η πόρτα και ανέβηκες τα σκαλοπάτια για να μπεις στο λεωφορείο. Κάποιες φορές μάλιστα να πρέπει να… ρουφηχτείς για να χωρέσεις
Είμαι ένας άνθρωπος που χρησιμοποιώ (αναγκαστικά) καθημερινά τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ. Παραδέχομαι ότι το τελευταίο διάστημα βλέπω μια κάπως βελτιωμένη εικόνα στα δρομολόγια. Αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν οι μέρες που λες ένα τεράστιο «ΦΤΑΝΕΙ!» όταν περιμένεις και περιμένεις στη στάση, αλλά λεωφορείο δεν έρχεται.
Τον τελευταίο καιρό παρατήρησα αστικά που στην φωτεινή ένδειξη γράφουν «Πλήρης».
Ανέκαθεν από τις 23:00 και μέχρι τα τελευταία δρομολόγια γίνεται πανικός με αποτέλεσμα να μην μπορείς να πάρεις ανάσα ούτε μέσα ούτε έξω από το αστικό, ειδικά μέρες που ο κόσμος βγαίνει έξω.
Η Parallaxi περπάτησε Σάββατο βράδυ στις στάσεις του ΟΑΣΘ, κατέγραψε τι συμβαίνει και συνομίλησε με νέους που περιμένουν τα λεωφορεία για να γυρίσουν σπίτια τους.
Η αλήθεια είναι πως την Παρασκευή γύρω στις 23:00, το κέντρο της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά άδειο, σε σχέση με αυτά που έχουμε συνηθίσει.
Περισσότερη κινητικότητα υπήρχε στην περιοχή της Καμάρας και της Αριστοτέλους. Κυρίως νέος κόσμος που έβγαινε ή γυρνούσε από την βόλτα του.
Όπως μπορείτε να δείτε και στις παρακάτω φωτογραφίες, αρκετός κόσμος, νεαρός κατά κύριο λόγο, περιμένει στην στάση «Καμάρα». Μάλιστα λίγα λεπτά πιο πριν υπήρχε ακόμα παραπάνω κόσμος, ο οποίος μόλις είχε μπει στο αστικό που πέρασε, οπότε κάπως άδειασε λίγο η στάση.
«Δυστυχώς για να πάω σπίτι μου, πρέπει να πάρω ένα συγκεκριμένο λεωφορείο γιατί όλα τα υπόλοιπα δεν με βολεύουν. Με αφήνουν αρκετά μακριά και χρειάζεται να περπατήσω μόνη μου για αρκετό δρόμο, κάτι το οποίο δεν το προτιμώ γιατί φοβάμαι. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ώρα που περνάει το αστικό. Κάποιες φορές περιμένω 2 λεπτά και εμφανίζεται και άλλες μπορεί να περιμένω και 20 λεπτά. Εγώ χρησιμοποιώ και την εφαρμογή για να ελέγχω τα δρομολόγια αλλά κάποιες φορές κολλάει με αποτέλεσμα να χάνω το λεωφορείο και να αναγκάζομαι να παίρνω ταξί για να γυρίσω», αναφέρει 20χρονη που περίμενε το αστικό.
Ένα από τα μεγάλα ζητήματα της πόλης είναι το γεγονός πως δεν υπάρχουν άλλες επιλογές για να γυρίσει κάποιος στο σπίτι του σε περίπτωση που δεν έχει αυτοκίνητο ή δεν έχει κάποιον με αμάξι για να τον γυρίσει. Ειδικά σε περιοχές στα δυτικά, μπορείς να επιστρέψεις μόνο με συγκεκριμένα αστικά.
«Είχα βγει με τις φίλες μου για μία μπίρα αλλά αναγκαστικά λόγω των δρομολογίων πρέπει να γυρίσω σπίτι» τονίζει φοιτήτρια που μένει στα δυτικά, ενώ συμπληρώνει ότι «θα ήθελε πολύ να κάτσει παραπάνω, όμως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να επιστρέψω μετά. Συχνά λέω στον μπαμπά μου να έρθει να με πάρει όταν θέλω να κάτσω μετά τις 12 που δεν υπάρχουν λεωφορείο, όμως αυτό δεν είναι πάντα εφικτό»
Ένας 23χρονος που επίσης περιμένει το δικό του λεωφορείο λίγο πιο δίπλα, ακούγοντας την συζήτηση, συμπληρώνει από την πλευρά του πως ο μόνος τρόπος μετακίνησης στη Θεσσαλονίκη, για κάποιον που δεν έχει δικό του ΙΧ, είναι τα αστικά λεωφορεία.
«Δεν με πειράζει να περιμένω και λίγο παραπάνω. Μάλιστα νιώθω πως ο χρόνος αναμονής έχει μειωθεί. Σπάνια “ξεμένω” στην στάση περιμένοντας ώρες. Το μεγάλο ζήτημα μου είναι πως δεν γίνεται να ζω με το άγχος να προλάβω το λεωφορείο. Αμέτρητες φορές επειδή ξεχάστηκα, το έχασα και μετά χρειάστηκε να πάρω ταξί για να γυρίσω. Αυτό βέβαια σημαίνει πως αντί να δώσω 0.45 λεπτά, έδωσε σχεδόν 10 ευρώ. Αυτό καταλαβαίνεις πως δεν γίνεται να συμβαίνει διαρκώς γιατί τα χρήματα που βγάζω από την δουλειά δεν φτάνουν για να τα ξοδεύω στις διπλές ταρίφες»
Μία κοπέλα γύρω στα 30 τονίζει πως καθημερινά γυρνάει με το τελευταίο δρομολόγιο γιατί εκείνη την ώρα σχολάει από τη δουλειά της.
«Για καλή μου τύχη με βολεύουν 2-3 αστικά και έτσι καταφέρνω να φτάσω σπίτι μου. Τυχαίνει να περνάνε λεωφορεία και να μην μπαίνω γιατί είναι ασφυκτικά γεμάτα. Επίσης αρκετές φορές που αργώ στη δουλειά, δεν δοκιμάζω καν να περιμένω στη στάση με την ελπίδα μήπως περάσει κάποιο αστικό που να με βολεύει και πηγαίνω απευθείας στην πιάτσα για να πάρω ταξί. Όμως κι αυτό δεν είναι λύση καθώς δουλεύουμε για να βγάλουμε 30 ευρώ την μέρα και δίνουμε τουλάχιστον τα 10 ευρώ στο ταξί καθώς οι τιμές έχουν φτάσει στον θεό»
Ενδεικτικά οι στάσεις που εκείνη την ημέρα ήταν γεμάτες και ο κόσμος έφτανε μέχρι τον δρόμο ήταν αυτές της «Καμάρας» και της «Πλ. Αριστοτέλους», όπως θα διαπιστώσετε και από τις φωτογραφίες.
Βέβαια όλο αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Τα ίδια ζητήματα αντιμετώπιζαν και οι παλαιότερες γενιές. Τα ίδια προβλήματα είχαν να διαχειριστούν και εκείνοι για τον πολύ απλό λόγο, του ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα εδώ και πολλά χρόνια! Από τότε μέχρι σήμερα, με τα ίδια λεωφορεία κατεβαίνουμε στο κέντρο για την βόλτα μας και με τα ίδια επιστρέφουμε, πάντα με τον φόβο μην χάσουμε το τελευταίο δρομολόγιο.
