ΣΠΑΝΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Ο τελευταίος καροποιός του Νομού Θεσσαλονίκης!

Εικόνες: Από το βιβλίο του Στράτου Σιμιτζή “Θεσσαλονίκη αυτά που δεν ξεχνιούνται”, Εκδόσεις University Studio Press, 2005 

Πέρα από τα μέρη και στιγμές που ζήσαμε σε αυτήν την πόλη, υπάρχουν και άνθρωποι, που όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Και αυτό, διότι με την παρουσία και το έργο τους χαρακτήρισαν τούτο τον τόπο. Ένας από αυτούς, είναι, φυσικά, ο Κωνσταντίνος Κοπέλης, ο οποίος άφησε το δικό του στίγμα στη λαϊκή τέχνη και παράδοση της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο.

O λόγος για τον τελευταίο καροποιό από την Άσσηρο Θεσσαλονίκης. Ο ίδιος, άρχισε την σταδιοδρομία του το 1953 ως κάλφας, μαθητευόμενος κοντά στον Ανδριανουπολίτη μάστορα καροποιό Nίκο Χαφούζ, στο εργαστήριό του στην οδό Λαγκαδά αρ. 44.

Εκεί, αφού διαδέχτηκε τον δάσκαλό του, εργάστηκε έως το 1980 και έκτοτε συνέχισε στην Άσσηρο, όπου στο εργαστήριό του δημιουργούσε πραγματικά έργα τέχνης.

Στην πολύχρονη σταδιοδρομία του, ως καροποιός, ο Κοπέλης, κατασκεύασε άμαξες- κλειστές και ανοικτές, κάρα και σούστες, αμαξίδια και διακοσμητικά κάρα καθώς και καροτσάκια για όλη την Ελλάδα.

Τόσο σπουδαίος ως τεχνίτης, ώστε με αυτόν έχουν ασχοληθεί πολλάκις τα ΜΜΕ και ο Τύπος με εκπομπές, άρθρα και ρεπορτάζ.

Άλλωστε, η επαγγελματική δραστηριότητά του παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον ως τέχνη.

Πρόκειται για έναν καροποιό με διεθνή ακτινοβολία. “Το παίρνω δέντρο και το κάνω κάρο να κινείται” έχει πει σε συνέντευξη ο ίδιος, προσθέτοντας ότι το πιο κατάλληλο ξύλο για την τέχνη του είναι το χοντρό πουρνάρι από το Άγιο Όρος, η οξιά, η δρυς και η ακακία.

Σήμερα, στην τελευταία φάση της ενεργούς δράσης του, ο Κωνσταντίνος Κοπέλης συνεχίζει να δέχεται παραγγελίες για άμαξες, κάρα και αμαξίδια, όπως και για επισκευές και μετατροπές από όλη την Ελλάδα, τα Χανιά, της Αλεξανδρούπολη, το Βόλο, τη Λάρισα, αλλά και το εξωτερικό, το Βέλγιο, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία.

Από τις αναφορές για τη δουλειά του, δεν λείπει η ανάλυση διαφόρων τύπων αμαξών, όπως τα Μικρασιατικά κάρα, τα Μακεδονικά κάρα, η σούστα-σουσπασιόν.

Εκεί στην Άσσηρο, στο εργαστήρι του, ο Κωνσταντίνος Κοπέλης, ο γνήσιος εκπρόσωπος της μεγάλης λαϊκής τέχνης και παράδοσης της άμαξας και του κάρου συνεχίζει να δημιουργεί και  να δίνει “ζωή στο ξύλο”. Εκεί, ανάμεσα στα ψαλίδια, τις ρόδες, τα κεφαλάρια και τα μαξιλάρια που κάποια στιγμή θα γίνουν μια εντυπωσιακή και καλαίσθητη άμαξα.

Πηγή: Βιβλίο Στράτου Σιμιτζή “Θεσσαλονίκη αυτά που δεν ξεχνιούνται”, Εκδόσεις University Studio Press, 2005