Στα σκαλιά του εμπορικού κέντρου της πλατείας
Μια παλέτα συναισθημάτων. Βανδαλισμός ή μια μορφή διαμαρτυρίας, μια κραυγή μέσα στο πολύβουο κέντρο της πόλης;
Θυμάμαι αμυδρά το κτήριο του παλιού καπνεργοστασίου πριν μπουν οι μπουλντόζες και αρχίσουν την ανάπλαση. Η είδηση για ένα νέο εμπορικό κέντρο στην καρδιά της οδού Τσιμισκή ήταν το θέμα συζήτησης για μήνες.
Πολυαναμενόμενο project που έμεινε στις προσδοκίες και δεν κατάφερε ποτέ να γίνει τόσο ελκυστικό όσο θα μπορούσε δεδομένου της πλεονεκτικής τους θέσης.
Το Αμερικάνικο Προξενείο, μερικά εμπορικά καταστήματα και καφέ καθώς και πολυκινηματογράφοι, προσελκύουν κατά βάση οικογένειες και νεανικό κοινό, μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου που μετά την βόλτα τους στο κέντρο και την παραλία επιλέγουν να δουν κάποια ταινία δράσης.
Υπάρχουν τρεις τρόποι να βρεθεί κανείς στις αίθουσες που απλώνονται στους 4 ορόφους. Το ασανσέρ, οι κυλιόμενες και οι συμβατικές σκάλες. Και ενώ το ανέβασμα φαντάζει δύσκολο το κατέβασμα προσφέρει απεριόριστη θέα στην μέση της πλατείας του εμπορικού κέντρου, ενώ η εξωτερική σκάλα εξόδου μετατράπηκε με τα χρόνια σε στέκι των πιτσιρικάδων που αράζουν με τις παρέες τους και συζητάνε για την ταινία που είδαν, για το σχολείο, την μουσική και τις καψούρες τους.
Διαχρονικά η ανάγκη των νέων να αφήσουν το στίγμα τους παντού διακατέχετε από την επιθυμία να γράφουν σε τοίχους, τουαλέτες και θρανία, όπου βρεθούν και όπου σταθούν. Είναι τόσοι πολλοί αυτοί που περάσανε τα σκαλιά του εμπορικού κέντρου και τόσα αυτά που έχουν γραφεί που δεν έχει μείνει κενό σημείο σε καμία επιφάνεια από τον 5ο όροφο και προς το ισόγειο.
Αν κατεβαίνοντας σταθεί κανείς και παρατηρήσει τα γραφόμενα θα αντιληφθεί πως αυτά εκφράζουν σκέψεις, ανησυχίες και τάσεις της νέας γενιάς που αφήνει το αποτύπωμα της τα τελευταία χρόνια στο χώρο. Εκ πρώτης όψεως φαντάζει βανδαλισμός που λερώνει μια τεράστια επιφάνεια.
Παρ όλα αυτά αισθητικά αποτυπώνει τις σκέψεις και τον αυθορμητισμό μιας γενιάς πιτσιρικάδων που βίωσε με πολύ σκληρό τρόπο την οικονομική κρίση, την πανδημία και σήμερα την ενεργειακή κρίση.
Βουτηγμένοι στην ματαίωση και την αβεβαιότητα δημιούργησαν μια παλέτα συναισθημάτων που άγνωστο αν παραμένει εκεί από αδιαφορία των υπευθύνων ή επειδή αποτυπώνει μια μορφή διαμαρτυρίας, μια κραυγή μέσα στο πολύβουο κέντρο της πόλης που μας αρέσει να διατηρούμε ως ντοκουμέντο της εποχής.
