Στην πιο παλιά αίθουσα χορού της πόλης

της Φιλιάνας Στεφανακάκη

Διασχίζω βιαστικά το πάρκο κατά μήκος της Έκθεσης. Χειμώνας, βράδυ. Στο βάθος το κτίριο της ΧΑΝΘ επιβλητικό, φωτισμένο. Το πρώτο κτίριο με παράλληλη κοινωνική και πολιτιστική δράση, ολοκληρώνεται το 1934 και ξεκινά ανελλιπώς τη λειτουργία του. Τα τοξωτά ανοίγματα, ο τρούλος, καθώς και τα υπόλοιπα διακοσμητικά αρχιτεκτονικά στοιχεία της όψης επισημάνουν με την αισθητική τους το ύστερο βυζαντινό παρελθόν της πόλης μας. Στους χώρους του οργανώνονται πλήθος από επιμορφωτικά σεμινάρια και αθλητικές δραστηριότητες, ενώ στεγάζεται παράλληλα το γραφείο της “Τέχνης” και το θέατρο Αυλαία. Η κοινωνική αποστολή του θεσμού της ΧΑΝΘ σημαντική, αν σκεφτεί κανείς ότι ο μέσος ημερήσιος αριθμός επισκεπτών ξεπερνά τα 1.500 άτομα.

Στο προαύλιο χώρο μπροστά από την κύρια είσοδο ήδη κάποιοι περιμένουν υπομονετικά. Ανοιχτός χώρος, κυκλικά τα σκαλιά υποδοχής. Μπαίνοντας αριστερά τα γκισέ υποδοχής. Μία μεταλλική μπάρα φράζει την είσοδο του κλιμακοστασίου για την άνοδο στις αίθουσες των ορόφων. Ανοίγει μόνο με την είσοδο κάρτας μέλους. Το σαλόνι υποδοχής γεμάτο. Ψηλοτάβανος χώρος, υπόλευκος βαμμένος με φωτιστικά αισθητικής πολυελαίου να μην έχουν χάσει την αίγλη τους. Στους τοίχους αφίσες που ανακοινώνουν προγράμματα αθλοπαιδιών. 1ος όροφος. Η σκάλα στην αίθουσα αναμονής του ορόφου κυκλική ελικοειδής με μεγάλο ξύλινο στηθαίο αισθητικής art nouveau. Ένας μακρύς διάδρομος από μωσαϊκό πολύχρωμο χυτό οδηγεί στις αίθουσες χορού. Η πόρτα εισόδου της αίθουσας ξύλινη, λευκή ταμπλαδωτή.

Σηκώνεται η μπάρα. Αρχίζει το τμήμα κλασικού μπαλέτου της Simone Martins. Περιμετρικά της αίθουσας παραταγμένες οι χορεύτριες του κλασικού μπαλέτου. Στη μπάρα τα άκρα μας ακουμπισμένα και οι κινήσεις με την επήρεια κλασικής μουσικής υπόκρουσης. Αργές κινήσεις αρμονικές μεταφέρουν τον ακροατή στη διάσταση μιας άλλης εποχής. Ποζισιόν 1η. Πλιέ. Επανάληψη. Οι κινήσεις του σώματος διαγράφονται επάνω στις στιλάτες κολλητές ενδυμασίες των χορευτριών.

Ξύλινο δάπεδο, παρκέ με ξύλο οξιάς. Ανοιχτό πορτοκαλί, λουστραρισμένο. Τα παράθυρα ψηλά επιβλητικά τρεμοπαίζουν στο τράνταγμα της μπάρας. Πολλά διαμήκη καϊτια λευκά βαμμένα. Το κρύο διεισδύει από τις οπές των τζαμιών που στέκονται μετά βίας συρταρωτά στα πλαίσια των παραθυρόφυλλων. Ασκήσεις στο κέντρο του χώρου. Κοιτώ στο ταβάνι. Ψηλοτάβανη αίθουσα με ξεφτισμένη υπόνοια υγρασίας και ξεβαμμένους σοβάδες να κρέμονται από το ταβάνι. Ασκήσεις ισορροπίας με pointe.

Η αίσθηση ενός μαθήματος αρμονίας σώματος και πνεύματος σε μία τέτοια αίθουσα είναι μοναδική. Μεταφέρεσαι στην εποχή που το κλασικό μπαλέτο αποτελούσε χόμπι εκγύμνασης των καλλίγραμμων κοριτσιών μιας παρωχημένης ελίτ. Αργές κινήσεις, ισορροπία, κλασική μουσική …

Όσος καιρός και να περάσει η διαχρονικότητα της ατμόσφαιρας παραμένει η ίδια. Το κτίριο της ΧΑΝΘ συγκεντρώνει εδώ και δεκαετίες πλήθος από κόσμο κι αποτελεί ενεργό αστικό πυρήνα στο κέντρο της πόλης διατηρώντας την αυθεντικότητά του. Ένα μέρος αληθινό, προσπελάσιμο.