Στους ρυθμούς του Womex-Μια πόλη απογειώθηκε

Μήνες το περίμενα. Ήταν πολυδιαφημισμένο, τόσο από τη δημοτική αρχή, όσο και από τους ίδιους τους φορείς που ανέλαβαν τη διεκπεραίωσή του. Ο λόγος για τη μεγάλη, παγκόσμια μουσική έκθεση που ακούει στο όνομα Womex (World Music Expo).

Βρέθηκα, λοιπόν, βράδυ Παρασκευής, στο χώρο της Διεθνούς Έκθεσης. Ξέρετε, το χώρο που στην ουσία αποτελεί ένα ανενεργό, απέραντο οικόπεδο, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Από την είσοδό μου ωστόσο, στο Twin Stage του περιπτέρου 12, ήταν έκδηλο πως, τούτη τη φορά, τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Στη σκηνή εμφανίστηκαν οι Red Baraat, από το Brooklyn της Νέας Υόρκης. Τρομπέτες, σαξόφωνα, κρουστά. Ένα ξεσηκωτικό συνονθύλευμα ήχων, με χροιά τζάζ και υποψία Ανατολής, που δύσκολα σου επιτρέπει να μείνεις ακίνητος. Κραύγαζε ασυναίσθητα ‘’Abalebale!!’’ το κοινό, ακολουθώντας τον τουρμπανοφόρο frontman.

Ξαφνικά, η απέναντι σκηνή άστραψε και βρόντηξε από μουσικές του ινδικού ωκεανού, όταν εμφανίστηκαν οι Lindigo, από το νησί Réunion. Έχουν το νταμπα ντούμπα των κρουστών στο αίμα τους! Και μας το απέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο!

Τη σκυτάλη ανέλαβαν έπειτα οι κολομβιανοί Canalón de timbiquí, τιμώντας τις μελωδίες της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Ειδικά οι κοπελιές του συγκροτήματος μάς ζάλισαν (με την καλή έννοια), στροβιλιζόμενες με μία άνεση που δύσκολα συναντάς.

Και η βραδιά μόλις είχε αρχίσει. Βρέθηκα να χορεύω, πιασμένος χέρι χέρι με έναν μεσήλικα μουσάτο και μια κοπέλα, στο Βελλίδειο, υπό τους ήχους του Antonio Castrignano και της παρέας του από τη Νότια Ιταλία. Έντονη η πολιτισμική τους παράδοση και εξίσου μεγάλη η συγγένειά τους με το ελληνικό μουσικό στοιχείο. Ό,τι πρέπει για ξεσάλωμα, δηλαδή. Bravissimo!

Στη διπλανή αίθουσα, είχαμε μουσική… δωματίου, από τους βραζιλιάνους Ricardo Herz Trio και το Sam Lee, από το Ηνωμένο Βασίλειο.  Πιο ήρεμα πράγματα. Το πανέμορφο βιολί, η έντονη αναφορά στη σκοτσέζικη μουσική παράδοση και οι… αναπαυτικές καρέκλες του Βελλιδείου, όαση μετά το χοροπηδητό, ήταν πολύ καλοί λόγοι για να τιμήσεις τα δύο σχήματα.

Η βραδιά έκλεισε με το ‘’Club Globalcan’’. Από τις πιο επιτυχημένες θεματικές σκηνές του Womex

Χόρεψα κάτι ζεμπεκιές, χάρη στους Τούρκους Café Aman Istanbul, άλλο πράγμα! Μία ατμόσφαιρα που θύμιζε Σμύρνη ή και Θεσσαλονίκη. Την παλιά, όμως, Θεσσαλονίκη. Την κιμπάρικη.

Η αυλαία έπεσε με το highlight της βραδιάς, τους Locomondo. Παρά το αυστηρό πρόγραμμα, η ενεργητικότητα των ζωντανών τους εμφανίσεων δεν έλειψε. Χοροί, σπρωξιές, κωλοχτυπήματα, ύμνοι στο ‘’Μπάφους και το Pro’’, ιδρώτας και χυμένη μπύρα. Ska, latin, reggae και παρεκλίσεις στα μονοπάτια της ελληνικής μουσικής η αιτία της προαναφερθείσας ‘’παρακμής’’ (χαρακτηριστικό σημείο εκείνο όπου ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, Μάρκος Κουμάρης, επέδειξε τις ικανότητές του στο μπαγκλαμαδάκι). Λίγοι αυτοί που έμειναν ακίνητοι, καθώς ακόμα και το ξένο κοινό έδωσε, μαζί με το ελληνικό, το παρόν στην κλοτσοπατινάδα.

Με το πέρας της συναυλίας, μόλις βρήκα λίγο χρόνο να ηρεμήσω, έπιασα να παρατηρώ τα πρακτικά της εκδήλωσης. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Ιατρείο πλήρως επανδρωμένο βρισκόταν δίπλα στο περίπτερο 12. Ταμπέλες επεξηγηματικές ήταν τοποθετημένες όπου χρειαζόταν. Η καθαριότητα του χώρου ήταν και αυτή υποδειγματική. ‘’Πώς και τα καταφέραμε έτσι καλά;’’ απόρησα.

Την απάντηση έδωσε η φίλη μου η Αναστασία, την οποία συνάντησα: ‘’Οι εθελοντές.’’Έτσι είναι. Δεκάδες νέοι εθελοντές (ανάμεσά τους και η ίδια η Αναστασία), από την Ελλάδα και το εξωτερικό είχαν κατακλύσει κάθε νευραλγικό σημείο, φροντίζοντας για την ομαλή διεκπεραίωση της εκδήλωσης. Επίβλεψη των εγκαταστάσεων, ενημέρωση του κοινού, υποδοχή των καλλιτεχνών, catering… Ακόμα και στο αεροδρόμιο στάλθηκαν μερικοί, για να αποφευχθεί η ταλαιπωρία των επισκεπτών, ένεκα των τελευταίων απεργιών.

Τίποτα δεν θα ήταν δυνατό χωρίς αυτούς. Οι εθελοντές έβγαλαν ασπροπρόσωπη την πόλη μας, διαψεύδοντας τις εύλογες ανησυχίες των υπεύθυνων από το εξωτερικό για την επιτυχία της έκθεσης στη χειμαζόμενη Ελλάδα. Ένα πνεύμα απαραίτητο σήμερα περισσότερο από ποτέ.Είναι και το πρακτικό της υπόθεσης, όπως πολύ σωστά άκουσα έναν κύριο να λέει. Αυτό το πενταήμερο η πόλη υποδέχτηκε ένα μεγάλο αριθμό επισκεπτών από κάθε γωνιά του κόσμου, αριθμό που χρόνια είχε να δει. Έδειξε ένα πρόσωπο εξωστρεφές, κάνοντας μια καλή αρχή για να διεκδικήσει τη θέση που τις αξίζει στον παγκόσμιο πολιτιστικό και τουριστικό χάρτη.

Φοβάμαι ότι μόλις σβήσουν τα φώτα της Womex και το πανηγύρι διαλυθεί, η πόλη θα επιστρέψει και πάλι στο φόβο, την εσωστρέφεια, το συντηρητισμό.  Αλλά δεν παύω να ελπίζω. Και ορίστε είναι ένα από τα πολλά μου οράματα για την πόλη:

Ένα φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής , με διεθνή παρουσία έχουμε ήδη, παρά τα όποια περιθώρια βελτίωσης. Πρόκειται για το γνωστό ‘’Reworks’’.

Το Globalcan, άκουσα, θα καθιερωθεί ετησίως σαν ανεξάρτητη εκδήλωση, καθιστώντας επιτέλους τη Θεσσαλονίκη πόλο έλξης για το ανάλογο κοινό από ολόκληρη τη βαλκανική.

Οπότε, ένα ετήσιο μεγάλο φεστιβάλ ροκ μουσικής μας λείπει (αλήθεια, με το ‘’2310 festival’’ τι έγινε;) και οι στιγμές που έζησα την Παρασκευή μπορούν να γίνουν κάπως πιο συχνές.

Άλλες γειτονικές χώρες του έχουν κάνει ήδη. Γιατί όχι και εδώ; Η Womex απέδειξε ότι αν θέλουμε, μπορούμε.