Συναντήσαμε τον άνθρωπο που δημιούργησε το πιο πολυσυζητημένο γκράφιτι των ημερών

Λέξεις – Εικόνες: Μιχαήλ Παπαβασιλείου

Ο άνθρωπος που έγινε viral με την προσωπογραφία του Αγίου Παΐσιου στα Μετέωρα του δήμου Παύλου Μελά – ένα θέμα που ανέδειξε η Parallaxi – μας μιλά και μας εξιστορεί τη δική του καλλιτεχνική ιστορία.

Ένας underground «τύπος» που διασώζεται από την αγάπη του για τη ζωγραφική. Η περιγραφή του Δημήτρη Ματσαρίδη για τον εαυτό του ήταν ξεκάθαρη. Απλά «ρεμάλι», όπως τόνισε. Όμως, κατά την διάρκεια της συζήτησή μας, κατάλαβα πόσο «ρεμάλι» δεν είναι. Το πάθος του είναι η τέχνη του, αυτό έμαθε να κάνει από μικρός και με το ίδιο μοτίβο θέλει να συνεχίσει τη ζωή του.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Ένας δρόμος της Θεσσαλονίκης που δεν ήξερες ότι υπάρχει και το γκράφιτι-αφιέρωμά του

«Τελευταία, ζωγραφίζω πολλούς πίνακες, αλλά γενικότερα ασχολούμαι με το τατουάζ και κάνοντας γκράφιτι. Είτε σε μαγαζιά είτε σε σπίτια γνωστών και αγνώστων. Μόνο χρώματα παντού αδελφέ! Μόνο!», το δικό του ρητό.

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης όλα κύλισαν πολύ χαλαρά. Και η διαδρομή μας μέχρι να φτάσουμε στη πλατεία της περιοχής και η συνομιλία με τον «Μαd». Το ξέρατε ότι το καλλιτεχνικό του nickname πηγάζει μέσα από το τα αρχικά του επιθέτου και του ονόματός του; Τώρα το μάθατε, λοιπόν, τόσο απλό!

Ωστόσο, μία απορία αρκετών ανθρώπων ήταν εάν ο Δημήτρης είχε γνωρίσει από κοντά τον γέροντα Παΐσιο και σαφώς αν πιστεύει στον Θεό. Η απάντηση του ήταν γρήγορη, απλή, λιτή και περιεκτική!

«Πιστεύω στον Θεό. Είμαι χριστιανός ορθόδοξος, όμως η ζωή μου έφερε την πίστη. Κάποτε, ήμουν περισσότερο αντίθετος θα έλεγα, αλλά έζησα καινούργιες καταστάσεις, έμαθα πράγματα, γνώρισα καινούργιους ανθρώπους και άκουσα κάποιους, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να τα αμφισβητήσω. Δεν είχα συναντήσει ποτέ τον Άγιο Παΐσιο, αλλά φυσικά και θα ήθελα! Αν τον συναντούσα δεν θα του έλεγα τίποτα, απλά θα άκουγα. Με τέτοιους ανθρώπους απλά σταματάς να μιλάς και ακούς».

Στη συνέχεια, μίλησε για τη μία και μοναδική φορά, όπου επισκέφτηκε το Άγιο Όρος και πιο συγκεκριμένα τη Μονή Εσφιγμένου, «την κανονική», όπως μου τόνισε αρκετές φορές! Το παρομοίωσε με ένα απόρθητο κάστρο, αλλά και ευλογημένο τόπο.

«Μόνο που βλέπεις τα μάτια αυτών των ανθρώπων αγαλλιάζεις και αν ανοίξουν το στόμα τους… πέταξες! Το συγκεκριμένο μέρος είναι ευλογημένο με όλη την σημασία της λέξης. Μέσα φυτρώνουν μπανανιές και κάτω από το μοναστήρι περνάει νεράκι, σούπερ ευλογημένο! Απλά δεν σταμάτησα να πίνω νερό».

Φτάνοντας στη μικρή πλατεία των Μετεώρων, μου έδειξε τους τοίχους που είχαν την υπογραφή του. Ποτέ δεν περίμενε η συγκεκριμένη προσωπογραφία να πάρει την τωρινή της έκταση σε δημοσιότητα. Η απόφαση πάρθηκε σ’ ένα χαμογελαστό και όμορφο πρωινό της ζωή του. Όμως για να πιάσει τα πινέλα του, πέρασε σχεδόν ένας χρόνος σκέψης και ίσως φόβου για να ξεκινήσει.

«Το δύσκολο κομμάτι ήταν να αποφασίσω να πάω. Την πρώτη φορά που ξεκίνησα, το 2005, δεν άρεσε σε πολύ κόσμο, λόγω ότι υπήρχαν μόνο μαύρες γραμμές. Παραδόξως δεν πτοήθηκα, αλλά συνέχισα και όλα πήραν τον τωρινό τους δρόμο» αναφέρει ο «Μad».

H ιστορία συνεχίζεται στο μακρινό και ταυτόχρονα κοντινό 2018, όταν ο Δημήτρης αποφάσισε να ξαναζωντανέψει την προσωπογραφία του Άγιου Παΐσιου και να την εξελίξει ακόμη περισσότερο, διότι είχε βεβηλωθεί σε μεγάλο βαθμό και ο ίδιος δεν μπορούσε να το ανεχτεί, μιας και ήταν το «ντουβάρι» που είχε βάλει στο μάτι από τα ξεκινήματά του.

«Από μικρός ήμουν γκραφιτάς και το ”ζαχάρωνα” το ντουβάρι, ήθελα να το ζωγραφίσω ρε παιδί μου»! Ουσιαστικά, δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος που ζωγράφισε τον συγκεκριμένο γέροντα. Του άρεσε ο τοίχος, γιατί ήταν σε κεντρικό δρόμο και σε συνδυασμό με το όνομα της οδού αποφάσισε να πράξει ανάλογα. Τόνισε, ότι προτού αρχίσει να «πετάει» τα χρώματά του, έκανε τον σταυρό του και είπε μία προσευχή προς τον Άγιο Παΐσιο για να τον αξιώσει με μία καλή έμπνευση.

Να τι υπήρχε πριν την προσωπογραφία του Παΐσιου

«Πίσω από τον Άγιο Παΐσιο αυτή την στιγμή, κρύβεται ένας Βούδας που είχα κάνει κάποτε! Τον νίκησε τον Βούδα ο Παΐσιος, για δεύτερη φορά κιόλας». Και συνέχισε: «Γνωρίζω και μία ιστορία να σου πω για Βουδιστές και για τον Γέροντα. Με τον βουδισμό ουσιαστικά παίζεις με την αύρα και τις ενέργειες του σύμπαντος και της γης. Υπήρχαν τέσσερις βουδιστές που θεωρούσαν τον Χριστιανισμό αξιόλογη θρησκεία. Με αποτέλεσμα, να ψάξουν για τον Παΐσιο και να τον ρωτήσουν για τον Χριστιανισμό και τι σημαίνει. Από τους τέσσερις ο ένας ήταν Έλληνας, όπου διέμενε χρόνια στο Θιβέτ και είχε γίνει ας πούμε ο μέγας γκουρού. Βρίσκοντας τον γέροντα, του εξηγούν ποιοι είναι, τι ψάχνουν και τι θέλουν να μάθουν. Μετά από αυτό τον διάλογο μαζεύει όλες του τις ενέργειες και τις στέλνεις σ’ έναν βράχο, με αποτέλεσμα να τον καταστρέψει. Εν συνεχεία, του εξηγεί ότι αυτή είναι η δύναμη από την δική του θρησκεία και ζητάει στον Άγιο Παΐσιο να δείξει τη δική του μιας και πίστευε στον Χριστιανισμό. Ο γέροντας απαντάει ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι παρόμοιο, αλλά παίρνει μία μικρή πέτρα και την σταυρώνει, λέγοντας στον ομοεθνή του να τη σπάσει. Ο βουδιστής προσπαθεί να το σπάσει, αλλά δίχως να του έχει προκαλέσει κάποια ζημιά, με αποτέλεσμα να πέσει στο έδαφος και να σπαρταράει σαν δαιμονισμένος. Μετά από λίγη ώρα, συνήλθε και πήγε προς την μεριά του γέροντα να τον ρωτήσει τι έκανε. Ο Άγιος του απάντησε τα εξής: ”Ότι έχεις διαβάσει και μάθει τόσο καιρό για τον βουδισμό απλά σβήστα από το μυαλό σου και έλα να σου μιλήσω για τον Χριστιανισμό”! Έτσι, μετά από κάποιες μέρες, πήρε την απόφαση να πάει να μονάσει και να ξεχάσει τις άλλες θρησκείες».

Τι σκεφτόταν ο Δημήτρης όταν ζωγράφιζε την προσωπογραφία;

Η απάντηση ήταν η εξής: «Όταν ζωγραφίζω, κυρίως, τότε σκέφτομαι πραγματικά! Λύνω προβλήματα που έχω, κατανοώ καλύτερα καταστάσεις και γενικώς λύνω τα πάντα εκείνη την ώρα. Απλά απελευθερώνομαι. Από τα δύσκολα μαθαίνεις και αυτό σκέφτομαι και στο σχέδιο. Ότι μόνο από τα σχέδια που πραγματικά σε δυσκολεύουν σε κάνουν ακόμη καλύτερο και δυνατό. Γι’ αυτό πήρα και την απόφαση να δημιουργήσω κάτι όμορφο, ιδιαίτερο και περίτεχνο».

Όμως, εκτός από το γέροντα ιδιαίτερο ρόλο παίζουν το ψωμί και τα σταφύλια που υπάρχουν στην εν λόγω ζωγραφιά. Η επεξήγηση έγινε με μία ακόμη ιστορία από την ζωή του μοναχού, όπου υπήρξε μία περίοδος της ζωή του που δεν είχε να φάει. «Η κατάσταση του ήταν τόσο δύσκολη με τον θάνατο να είναι κοντά» εξηγεί ο «Mad». «Παρόλα αυτά, στο διάβα του βρέθηκε μία γυναίκα και του πρόσφερε τα πιο ζουμερά και γευστικά σταφύλια του κόσμου και το πιο τραγανό και λαχταριστό ψωμί που είχε φάει ποτέ! Τελικώς, μετά από καιρό κατάλαβε ότι η συγκεκριμένη γυναίκα ήταν η Παναγία με μία από τις εκατοντάδες μορφές της».

Κωδικό όνομα: Μετέωρα, δήμος Παύλου Μελά – Τι φάση, ρε φίλε;

«Τα Μετέωρα έχουν πολύ ωραία θέα και γι’ αυτό κατατάσσεται στις ακριβές περιοχές της πόλης αυτή την στιγμή. Έχει ένα δασάκι λίγο πιο πάνω από την πλατεία που βρισκόμαστε, όπου έχεις τον Όλυμπο στα πόδια σου. Επίσης, είναι μία καλή περιοχή για γκράφιτι, διότι, έχει τον περιφερειακό δίπλα και μπορείς να κάνεις το λεγόμενο ”Βombing” (Γέλια». Όσο για τα δικά του γκράφιτι εκτός από την περιοχή, υπάρχουν σε όλη τη Θεσσαλονίκη, σε όλη την Ελλάδα, με μοναδικό του όνειρο να δημιουργήσει και στο εξωτερικό κάτι ανάλογο.

Απλά, «Χρώματα παντού ρε φίλε»!

Κλείνοντας τη συζήτηση, ανέφερε ότι θα ήθελε να συνεργαστεί με τον δήμο Θεσσαλονίκης και να προσφέρει στην τοπική κοινωνία με το ταλέντο του, ενώ, ξεκαθάρισε ότι δεν θα υπάρξει καινούργιο ”εκκλησιαστικό χτύπημα”.

Τέλος, είπε την δεύτερη αγαπημένη του φράση και καθίσαμε να απολαύσουμε τη θέα και την ησυχία της περιοχής: «Το πίστευε και μη ερεύνα είναι μία από τις αγαπημένες μου φράσεις στη ζωή. Ισχύει σε πάρα πολλά πράγματα και όχι μόνο στο θρησκευτικό κομμάτι. Ειδικά για εσάς τους δημοσιογράφους είναι λουκούμι αυτή η φράση! Πρέπει να το κάνετε σλόγκαν»!