Τα 7 αμήχανα και περίεργα πράγματα που έζησα σήμερα στο Black Friday

Η σημερινή μέρα ξεκίνησε με το να δέχομαι χιλιάδες ηλεκτρονικά μηνύματα σχετικά με τις εκπτώσεις. «-20% σε άρωμα Τρέξτε να προλάβετε!» «Ξεπουλάμε στα δύο το ένα δώρο!» «Εκπτώσεις που δεν θέλεις να χάσεις!» και πολλά ακόμα που με έκαναν να μπλοκάρω αρκετές εταιρείες.

Για πρώτη φορά στα τέσσερα χρόνια διοργάνωσης θέλησα να ζήσω και εγώ την εμπειρία της ξέφρενης σπατάλης ή του καταναλωτισμού. Περίμενα να δω εικόνες αντίστοιχες του εξωτερικού. Να μαλώνουν για τηλεοράσεις, να πιάνονται μαλλί με μαλλί, οι πόρτες να ανοίγουν και χαμός. Ξεκινάω την βόλτα μου στα καταστήματα και αρχίζω να καταλαβαίνω ότι η εικόνα του κέντρου θα διαφέρει κατά πολύ. 

Τα παρακάτω είναι μερικές από τις στιγμές που απόρησα:

#1 Καμία ουρά

Αριστοτέλους εννιά το πρωί κατεβαίνω ετοιμοπόλεμη για την αναμονή και τον κόσμο. Πλησιάζω την πρώτη μου στάση και βλέπω πως απ’ έξω περιμένουν μόνο 7 άτομα. Τις πρώτες χρονιές σε τέτοια καταστήματα θα είχαν κατασκηνώσει από το βράδυ για να πάρουν έστω και ένα κραγιόν.

#2 Έφηβοι παντού! 

Αν μπορούσες να ρωτήσεις στο μαγαζί ποια ήταν η ηλικία των περισσότερων η απάντηση θα ήταν κάτω των δεκαοχτώ. Και η απορία που μου δημιουργήθηκε ήταν πόσα άτομα έκανα κοπάνα από το σχολείο τους για να πάνε να ξοδέψουν τα λεφτά του παππού και των γονιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν στο φανάρι ένας έφηβος να λέει στον φίλο του ότι του έδωσαν «ΜΟΝΟ 100 ευρώ».

#3 Τα παράπονα

Επόμενη στάση μου, το μαγαζί με τα ηλεκτρικά είδη, εκεί η εικόνα αλλάζει έφηβοι στο ταμείο, άδεια ράφια. Στην είσοδο βλέπω μια παρέα να μαλώνει γιατί δεν βρήκε το παιχνίδι που ήθελε. Βρισιές και βαριές κουβέντες να ανταλλάσσονται. Ένας υπεύθυνος προσπαθεί να τους ηρεμήσει. Καταλαβαίνω περίμενες καιρό για αυτές τις εκπτώσεις, μπορείς όντως να χρειαζόσουν κάτι πάρα πολύ. Όμως να σε βλέπω να μαλώνεις με τους φίλους σου ή με τον υπάλληλο που απλά δουλεύει δεν είναι η λύση.

#4 Σκονάκια

Στην μεριά με τις οικιακές συσκευές παρατηρώ μια κυρία που έχει έρθει με ένα χαρτάκι. Στην αρχή υπέθεσα ότι ήταν κάτι άσχετο. Πλησιάζει ένα προϊόν και αρχίζει να συγκρίνει τα χαρακτηριστικά από το προϊόν με το χαρτί. Συναντώ και άλλους, όπως φαίνεται πολλοί φέτος είχαν έρθει στοχευμένα για προϊόντα.

#5 Πανικός χωρίς λόγο

Πλησιάζω τα ταμεία και βλέπω ένα ηλικιωμένο κύριο να τρέχει με ένα χαρτάκι και να φωνάζει στον φίλο του να τρέξουν για να μην τους πάρει κάποιος άλλος την συσκευή. Το αστείο ήταν ότι τα ταμεία είχαν λιγοστό κόσμο αλλά ο κύριος αποφάσισε πως θα ήταν λογικό να τρέχει σε όλο το μαγαζί με ένα χαρτί και να φωνάζει.

#6 Η ασφάλεια 

Η τελευταία στάση ήταν ένα πολυκατάστημα. Στις πόρτες σεκιούριτι σε κοιτάνε με βλέμμα ανάκρισης. Λίγο πιο μέσα συναντώ ακόμα δύο να προσέχουν όποιον πλησιάζει την πλευρά με τα βιντεοπαιχνίδια. Απομακρύνομαι και συνεχίζω την βόλτα μου, παρατηρώ πως άτομα της ασφάλειας κοιτάνε προσεκτικά τον καθέναν από εμάς λες και επρόκειτο να διαπράξουμε ληστεία σαν το La casa de papel. Φεύγω από το μαγαζί και νιώθω λες και πέρασα την ασφάλεια του πιο αυστηρού αεροδρομίου.

#7 Η κούραση των υπαλλήλων

Σε όποιο κατάστημα και να έμπαινες θα παρατηρούσες τους εργαζόμενους, να μαζεύουν κουρασμένοι τα πεταμένα ρούχα ή να απαντάνε σε ερωτήσεις. Η σημερινή μέρα μαζί με εκείνες των εορτών είναι από τις πιο δύσκολες για αυτούς. Υπερβολικός κόσμος, χαοτική εικόνα μέχρι το βράδυ. Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα εκνευριστείς που δεν βρήκες ένα προϊόν σκέψου αυτούς που εργάζονται έναντι μικρών εισοδημάτων για πολλές ώρες.