Τα δύο θαύματα του ’70 και του ’80 που μεταμόρφωσαν την Πολίχνη
Ο πρώτος πολιτιστικός και ο πρώτος αθλητικός σύλλογος της περιοχής γύρω από το Καρατάσιου.
Το πρώην στρατόπεδο Καρατάσιου, ένας τεράστιος χώρος 689 στρεμμάτων στην Πολίχνη που περιμένει στωικά την αξιοποίησή του σε ελεύθερο χώρο πρασίνου και αναψυχής (και με τη βούλα), είναι ένα ησυχαστήριο για τους κατοίκους των δυτικών συνοικιών. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, οποιαδήποτε ώρα της μέρας, περπατούν κάτω από τις σκιές των δέντρων του, ανάμεσα στα κελαηδίσματα των πουλιών και τους φορτωμένους με φρούτα και λαχανικά κήπους των Περιαστικών Καλλιεργητών του, και ξεχνούν ότι βρίσκονται στην πόλη. Πρόκειται για έναν τόπο όπου η φύση έχει τον πρώτο ρόλο και λόγο, ένα δυνητικό Σέντραλ Παρκ που αποτελεί ελπίδα για ένα πιο πράσινο μέλλον ολόκληρης της Θεσσαλονίκης.
Διαβάστε σχετικά: Το Καρατάσιου είναι ένα πείραμα που πέτυχε | Ένα αναλυτικό αφιέρωμα για τον μαγικό τόπο που απέχει μόλις 15 λεπτά από το κέντρο
Στον οικισμό γύρω από το Καρατάσιου, στα πέριξ της Λεωφόρου Στρατού, ζούσαν πάντοτε άνθρωποι που ενδιαφέρονταν να δουν τη γειτονιά τους να ανθίζει από πολιτιστικές και αθλητικές δράσεις. Όπως και σήμερα, που ο Πολιτιστικός Σύλλογος Καρατάσιου διοργανώνει διάφορες εκδηλώσεις ταυτόχρονα με τη συνεχή διεκδίκηση του χώρου ως ελεύθερου πάρκου για όλους, έτσι και δεκαετίες πριν, την περίοδο του 1970 και του 1980, υπήρχαν εκείνες οι ανήσυχες προσωπικότητες που πάσχιζαν να ζωντανέψουν την καθημερινότητα των συμπολιτών τους και να αφήσουν μια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Ο πρώτος πολιτιστικός σύλλογος που δημιουργήθηκε γύρω από το ανοιχτό στρατόπεδο τότε ήταν ο Μουσικός Σύλλογος «Ο Μάντζαρος», το 1981, με όνομα εμπνευσμένο από τον συνθέτη που μελοποίησε τον «Ύμνον εις την Ελευθερίαν». Στις Αμυγδαλιές, όπως ήταν γνωστή τότε η γειτονιά, ο μουσικός Κώστας Ραυτογιάννης έβαλε τα θεμέλια για μια πολιτιστική πρωτοβουλία που έμελλε να κρατήσει συνολικά 17 χρόνια.
«Το 1956 που ήρθα εγώ στην περιοχή, εδώ δεν υπήρχε καν νερό για να πιούμε», θυμάται ο κ. Ραυτογιάννης. «Κάθε πρωί, οι λίγες γυναίκες του οικισμού έβαζαν τις ποτίστρες με τη σειρά για να πάρουν νερό από τον νερουλά που ερχόταν για λίγο. Όλοι ήμασταν φτωχοί κάτοικοι. Ήρθαμε από την επαρχία και αγοράσαμε εδώ ένα οικόπεδο».
«Η γειτονιά ήταν όλη με αλάνες. Υπήρχαν αμυγδαλιές, γι’ αυτό και το όνομα, ”στις Αμυγδαλιές μένουμε”, έτσι λέγαμε. Οι φαντάροι από το στρατόπεδο Καρατάσιου, μετά το απογευματινό τους γεύμα, έδιναν συσσίτιο στα φτωχά παιδιά που μαζεύονταν απ’ έξω».
«Χρόνια μετά, το 1980, αποφασίσαμε να κάνουμε μια παιδική χορωδία για την περιοχή. Ήμασταν παρέα ένα βράδυ, τέσσερα άτομα, και πίναμε μια ρετσίνα. Τραγουδούσαμε κι είχαμε αρμονία μεταξύ μας. Τότε μας ήρθε η ιδέα, αλλά είπαμε να μην την κάνουμε μεγάλων ή ανδρική. Να είναι για τα παιδιά. Ξεκινήσαμε με πρώτο μας μαέστρο τον Κώστα Μπασλή και γρήγορα πήρε τον δρόμο της, αν και υπήρχε επιφύλαξη από πολλούς κατοίκους. Το έβλεπαν σαν κάτι ελιτίστικο, ότι δεν ταίριαζε στην περιοχή».
Ο κ. Ραυτογιάννης, στα 80 του χρόνια πλέον, θυμάται όλες εκείνες τις πρόβες που κάθε Τετάρτη και Σάββατο έκαναν τα παιδιά του οικισμού στη χορωδία. Οι Κυριακές ήταν αφιερωμένες σε εκδρομές με προορισμό τα μουσικά φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα. «Σε κάθε εκδρομή βάζαμε ξεναγό για να μαθαίνουν τα παιδιά κάτι για τις περιοχές από τις οποίες περνούσαμε, να κερδίζουν συνέχεια γνώση», αναφέρει.
Μέχρι το 1997, που ο Σύλλογος σταμάτησε τη δραστηριότητά του, από τα μαθήματά του είχαν περάσει συνολικά 360 παιδιά, «που όπως διαπιστώσαμε μετά δεν έμπλεξαν ποτέ ούτε με ναρκωτικά, ούτε με τίποτα», σημειώνει ο κ. Ραυτογιάννης για τον σημαντικό ρόλο της χορωδίας.
Στο βιογραφικό σημείωμα του Συλλόγου, δινόταν μεταξύ άλλων το στίγμα του:
«Ο Μουσικός Σύλλογος ”ΜΑΝΤΖΑΡΟΣ” ιδρύθηκε το 1981 στις 14 Νοεμβρίου στην Πολίχνη (Στροφή Καρατάσου) Θεσσαλονίκης από γονείς με δική τους πρωτοβουλία και οικονομική στήριξη με σκοπό τη διδασκαλία της θεωρίας και πράξης Ευρωπαϊκής μουσικής στα παιδιά της περιοχής καθώς και τη συγκρότηση παιδικής χορωδίας».
«Καρατασιακός», ο πρώτος αθλητικός σύλλογος της περιοχής
Οι αλάνες στην περιοχή γύρω από το στρατόπεδο Καρατάσιου ήταν το μοναδικό γήπεδο για τους πιτσιρικάδες της δεκαετίας του ’60, που μαζεύονταν για να παίξουν μπάλα με πάθος πάνω στο σκληρό έδαφος. Ο Θοδωρής Λαζαρίδης, που ήρθε κι εγκαταστάθηκε στη γειτονιά του 1962, παρατηρούσε τα παιδιά που λάτρευαν το ποδόσφαιρο και ξημεροβραδιάζονταν στις ανοιχτές αυτές εκτάσεις. Το 1964, ως δραστήριος και αγαπητός στον κόσμο, έγινε ο πρόεδρος της ομάδας που τότε σχηματίστηκε, του «Καρατασιακού», του πρώτου αθλητικού συλλόγου του Καρατάσιου.
Τα πρώτα έξι χρόνια η ομάδα υπήρχε στην ανεπίσημη εκδοχή της. Το 1971, με υπογραφές που συγκέντρωσε ο κ. Λαζαρίδης για το καταστατικό, ο «Καρατασιακός» εντάχθηκε στην ΕΠΣΜ και από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζει τη διαδρομή του.
Σήμερα που η ζωή συνεχίζεται με νέους ρυθμούς και οι αναμνήσεις των παλιότερων έγιναν πολύτιμο αρχειακό υλικό, η Ιστορία της περιοχής διασώζεται μέσω Facebook στο group «Καρατάσιου – Ανθόκηποι Πολίχνης, Αναδρομή στο παρελθόν».
Λίγες εικόνες από τη ζωή παλιά πέριξ του Καρατάσιου (από το αρχείο του Θοδωρή Λαζαρίδη, φωτογραφίες που παραχώρησε στην Parallaxi):
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
