Τα βράδια κυριαρχεί μια μαυρίλα στην Πλατεία Αριστοτέλους

Εικόνες: Γιώργος Νιάκας 

Σάββατο βράδυ, μετά τις 9, κάθεσαι σε ένα παγκάκι στην πιο κεντρική πλατεία της Θεσσαλονίκης. Το φως του ήλιου έχει πέσει, το σκοτάδι έχει απλωθεί στον ουρανό. Την πόλη φωτίζουν οι λάμπες του δρόμου και οι ανοιχτές καφετέριες, τα μπαρ και τα φαγάδικα, που τα πλημμυρίζει κόσμος.

Την πλατεία Αριστοτέλους γεμίζουν μαυροφορεμένοι ανήλικοι, από άκρη σε άκρη. Κυκλοφορούν σε αγέλες, ανεβαίνουν ή κατεβαίνουν από λεωφορεία του ΟΑΣΘ με θράσος και μαγκιά, αράζουν στα παγκάκια, σπρώχνονται μεταξύ τους με τον μανδύα της πλάκας και του χαβαλέ, βρίζοντας “φιλικά” ο ένας τον άλλον, κάνουν βόλτες με τα στριφτά, εργοστασιακά, ηλεκτρονικά τσιγάρα και τα ενεργειακά ποτά στο χέρι. Η μυρωδιά των ναρκωτικών, εξίσου έντονη στον αέρα. Μαζί τους, κορίτσια ηλικίας 15, 16, 17 ετών, που μοιάζουν τουλάχιστον με τη διπλάσια ηλικία τους. Οι φωνές, οι τσιρίδες, τα γέλια, οι ύβρεις, αντηχούν από διαφορετικές παρέες, που μοιάζουν όμως, κάπως παράδοξα, όλες ίδιες μεταξύ τους.

Παραδίπλα, βλέπεις διμοιρίες της αστυνομίας να κοιτάνε τα πιτσιρίκια. Άλλοι το κάνουν διακριτικά, με την άκρη του ματιού τους, άλλοι με επίμονο βλέμμα, σαν να προσπαθούν να τους προειδοποιήσουν. Περιμένουν την επόμενη τους κίνηση, σχεδόν σαν να είναι προγραμματισμένο, ξέρουν τι θα συμβεί. Είναι πλέον ετοιμοπόλεμοι, με τα κράνη παραμάσχαλα και τα γκλοπ στο χέρι. Μετά την επανειλημμένη αδιαφορία, έχει έρθει η απειλητική στάση τους, καραδοκούν σαν τους κέρβερους, περιμένοντας ένα περίεργο βλέμμα, μία επίφοβη κίνηση.

Και τότε είναι που οι φωνές σταματούν να είναι ευχάριστες και γίνονται ανησυχητικές. Γιατί τότε θα περάσει κάποιος από μπροστά τους, που δεν θα τους ταιριάξει. Ένα μέλος διαφορετικής αγέλης, ένας άνθρωπος με διαφορετική πίστη, πεποίθηση, σεξουαλικότητα, βάρος, ομάδα, φύλο, φυλή. Κάπως έτσι, θα ξεκινήσει η επίθεση. Τα σενάρια είναι δύο. Το πρώτο είναι η πλειοψηφία να την “πέσει” στην μειοψηφία. Συνήθως 2-3 άτομα θα κάνουν την αρχή και με το που ακουστούν οι πρώτες κραυγές, θα μπούνε στον όχλο και οι υπόλοιποι. Στη δεύτερη περίπτωση, δύο διαφορετικές αγέλες θα βρουν λόγο για να κοντραριστούν και η “μάχη” θα γίνει στήθος με στήθος.

Όλοι ξέρουμε τι θα αντικρίσουμε τις βραδινές ώρες σε αυτό το σημείο της πόλης. Το μάτι μας έχει πλέον συνηθίσει στη βία και το ζόφο. Κάθε φορά που θα περάσουμε από την πλατεία Αριστοτέλους τέτοιες ώρες και μέρες, παρά την λαοθάλασσα που μας περιτριγυρίζει, είναι αδύνατον να αγνοήσουμε την αγριότητα των νέων ανθρώπων γύρω μας, που βράζουν με οργή.

Οι καταστηματάρχες και οι υπάλληλοι των μαγαζιών εστίασης, πέριξ της πλατείας, κάθε φορά που πλησιάζει το τέλος της εβδομάδας, κάθε φορά που ξέρουν ότι το σούρουπο η πλατεία θα ξαναγεμίσει, νιώθουν το άγχος και τον φόβο να σιγοβράζει για το τι πρόκειται να συμβεί αυτή τη φορά. Φοβούνται για το αν τα μαγαζιά τους θα γεμίσουν, όχι με κόσμο που θέλει να απολαύσει το ποτό του το βράδυ του Σαββάτου, αλλά με κόσμο τρομοκρατημένο, μην τον πάρει παραμάζωμα ο όχλος των νέων στην πλατεία, από μία καινούργια επίθεση με άγνωστα αίτια.

«Οι περισσότεροι από εμάς που δουλεύουμε στα γύρω μαγαζιά, δεν παρατηρούμε τι συμβαίνει, μιας και τα περιστατικά γίνονται συνήθως σε ώρες αιχμής, που έχουμε πολύ κόσμο και δουλειά. Καταλαβαίνουμε ότι κάτι “τρέχει” από τις φωνές, από τους περαστικούς ή και τους πελάτες που βγάζουν τα κινητά τους και με το φλας αρχίζουν να βιντεογραφούν το τι γίνεται. Όσο και να προσπαθήσουμε να “προστατέψουμε” το μαγαζί, δεν υπάρχουν και πολλά που μπορούμε να κάνουμε αν προκύψει βίαιο και μεγάλο περιστατικό, όπως αυτά των τελευταίων μηνών» , ομολογεί υπάλληλος καταστήματος εστίασης στην πλατεία Αριστοτέλους.

«Μαζεύονται τα πιτσιρίκια, ηλικίας 15 – 17 ετών, κάθε Σαββατοκύριακο και για μαγκιά παίζουν ξύλο στο κέντρο. Είναι συνηθισμένο και αναμενόμενο πλέον», λέει χαρακτηριστικά υπάλληλος περιπτέρου στην πλατεία Αριστοτέλους.

«Τα Σάββατα μαζεύονται παιδιά, ηλικίας 14 – 17 ετών και μαλώνουν συνεχώς μεταξύ τους. Πολλές φορές περνάνε μπροστά από τα μαγαζιά και φωνάζουν, σπρώχνονται, βρίζονται μεταξύ τους. Το τελευταίο περιστατικό βίας μεταξύ ανηλίκων πήρε τόσο μεγάλες διαστάσεις, λόγω της κοινότητας που ανήκε το παιδί στο οποίο επιτέθηκαν. Εμάς δεν μας φάνηκε περίεργο την ώρα που γινόταν, γιατί έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες φασαρίες, ειδικά τα Σαββατοκύριακα. Κάθε φορά συμβαίνουν τέτοια περιστατικά, σίγουρα όχι τέτοιας διάστασης, αλλά δεν παίρνουν ποτέ τη δημοσιότητα που πήρε το συγκεκριμένο θέμα», αναφέρει υπάλληλος καταστήματος εστίασης στην πλατεία.

Είμαστε συνηθισμένοι σε αυτές τις εικόνες κι ας μας προκαλούν φόβο. Oι τίτλοι στα μέσα μαζικής ενημέρωσης με περιστατικά βίας ανάμεσα σε ανηλίκους είναι πλέον εβδομαδιαίοι, αν όχι καθημερινοί. Τα σχολεία έχουν μετατραπεί σε αρένες πάλης, μικρά αγόρια παλεύουν με νύχια και με δόντια να επιβληθούν, να προβάλλουν μία τοξική αρρενωπότητα, σε ηλικίες που η έννοια της αρρενωπότητας δεν υπάρχει. Η λέξη “bullying” έχει μηδαμινή σημασία στα αυτιά τους κι ας επικρατεί γύρω τους, παντού. Οι γονείς βρίσκονται σε απόγνωση για τις επιλογές που τους έχουν απομείνει, αρνούμενοι όμως να διδάξουν βασικές έννοιες στα παιδιά τους. Την αποδοχή, την αλληλεγγύη, τη διαφορετικότητα. Μία κυβέρνηση που το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί πλατφόρμες για καταγγελίες, χωρίς καμία ενσωμάτωση του ουσιαστικού μαθήματος κατά της βίας στα σχολεία.

Το μίσος εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς, η νεολαία “βράζει” με οργή μέσα της και η κοινωνία αδρανεί. Ίσως η πλατεία Αριστοτέλους να είναι καταδικασμένη στη μοίρα της μαυρίλας της.