TAXI DRAMA: Οι Θεσσαλονικείς μας εμπιστεύτηκαν τις ιστορίες τους!
Και είχαν πολλά ενδιαφέροντα να πουν.
Σανίδα σωτηρίας των ανθρώπων της Θεσσαλονίκης αποτελούν τα ταξί και ειδικά τώρα που ο ΟΑΣΘ όλο και μας εγκαταλείπει. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως μια διαδρομή με ταξί είναι πάντα ευχάριστη. Όπως και να έχει το να μπεις σε ένα αυτοκίνητο με κάποιον που δεν ξέρεις είναι κάπως άβολο και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που μια απλή κούρσα καταλήγει ακόμη και σε.. καυγά!
Παρακάτω, λοιπόν, σας παραθέτουμε ορισμένες ιστορίες, “αλιευμένες” από τους δρόμους της πόλης!
Μαρία
«Πριν περίπου μία εβδομάδα πήραμε ταξί για να πάμε από τον Εύοσμο στην Αριστοτέλους. Μπαίνοντας μέσα συνειδητοποίησα ότι το ταξί ήταν σε κακή κατάσταση και αρκετά βρώμικο. Καθώς πηγαίναμε, λοιπόν, καταλάβαμε ότι μας έκανε έναν μεγάλο κύκλο. Ο οδηγός αποφάσισε να πάμε μέσω Αγ. Δημητρίου την στιγμή μάλιστα που είχε τρομερή κίνηση (κάτι για το οποίο είχα την εντύπωση ότι ενημερώνονται οι οδηγοί ταξί).
Στη συνέχεια σχολιάσαμε με την φίλη μου χαμηλόφωνα το γεγονός πως αν είχαμε πάρει άλλο ταξί, δεν θα χρειαζόταν μάλλον να αναφέρουμε από ποιο σημείο της πόλης θέλαμε να πάμε. Συνήθως μας πήγαιναν από τον πιο σύντομο και πιο οικονομικό δρόμο. Ο οδηγός στην συνέχεια μας ρώτησε τι λέγαμε… κι αφού του απαντήσαμε ευγενικά μας είπε πως «έπρεπε να μου πείτε από πού θέλετε να πάτε, εγώ θα σας πήγαινα». Φτάνοντας επιτέλους στην Αριστοτέλους το ταξίμετρο έλεγε 11 ευρώ, 11 ολόκληρα ευρώ τη στιγμή που μέχρι την Καμάρα μας παίρνουν 6€! Στο τέλος φυσικά του ζητήσαμε απόδειξη και έκανε σαν να μην το άκουσε. Πραγματικά ένιωθα σαν να με κλέψανε.»
Παντελής
«Ήθελα από Ευκαρπία να πάω Τούμπα για ένα ματς. Έβρεχε αρκετά. Βρίσκω ένα ταξί με τα χίλια ζόρια, ήταν και μια γυναίκα μέσα. Μπαίνω, βγαίνουμε περιφερειακό και μου λέει: «Για το ματς πας;», «ναι» απαντάω. «Δεν θα μπω όμως στην Τούμπα. Θα σε αφήσω απέξω γιατί άμα μπω μέσα μετά δεν θα μπορέσω να βγω λόγω κίνησης…» (είμαστε ήδη στον δρόμο). Φτάνουμε στην έξοδο της Τούμπας πάνω στον Περιφερειακό και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
-«Μέχρι εδώ μπορώ. Μέσα δεν μπαίνω. Τα αυτοκίνητα είναι μέχρι εδώ. Φαντάσου πιο μέσα τι θα γίνεται» -«Δηλαδή θα με αφήσεις πάνω στον Περιφερειακό και μάλιστα με βροχή;» «Δεν μπορώ πιο μέσα. Η κυρία πάει αλλού. Θα αργήσουμε πολύ μετά»
Η κυρία με πρωτοβουλία της, λέει στον ταξιτζή: «Πηγαίνετε το παιδί εκεί που θέλει. Δεν γίνεται να τον αφήσετε εδώ. Δείτε τι γίνεται έξω. Δεν βιάζομαι εγώ. Θα πληρώσω το εξτρά».
-«Δεν μπαίνω πιο μέσα… Αν θέλει κατεβαίνει εδώ. Αλλιώς θα έρθει εκεί που θα αφήσω εσάς.»
Τελικά κατέβηκα στην έξοδο για Τούμπα και περπάτησα.»
Εύα
«Ήταν η ήμερα που έδινα εξετάσεις για Proficiency και το εξεταστικό κέντρο ήταν ένα ξενοδοχείο στο Πανόραμα. Πήραμε ταξί για να είμαστε σίγουροι πως δεν θα πάει κάτι στραβά. Μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο του λέω το όνομα του ξενοδοχείου, μάλιστα του έδειξα ακριβώς την τοποθεσία στο κινητό μου και ξεκινήσαμε. Κάπου στην πορεία συνειδητοποίησα πως ο κύριος απλά μας κάνει βόλτες στο κέντρο της πόλης. Μας πήγε από Τσιμισκή, έστριψε σε μια παράλληλο και είπε ότι φτάσαμε. Ξενοδοχείο όμως πουθενά! Του τονίζω ξανά ότι το ξενοδοχείο ήταν στο Πανόραμα. Αυτός θύμωσε και ξεκίνησε να λέει «καλά δεν ξέρω εγώ την δουλειά μου; »
Κατεβαίνουμε άρον-άρον από το αυτοκίνητο και ψάχνουμε για ένα δεύτερο ταξί. Μπαίνουμε μέσα, λέω στον οδηγό την διεύθυνση και να κάνει γρήγορα γιατί σε μισή ώρα έπρεπε να είμαι εκεί. Τότε ο ταξιτζής γυρνάει και μου λέει «Α! και ο γιος μου δίνει εκεί, ας πάμε να τον πάρουμε να σας πάω όλους μαζί», όχι μόνο πήραμε τον γιο του, αλλά έκανε και δημόσιες σχέσεις καθ’ολην την διάρκεια!»
Αλέξανδρος
«Ήθελα να πάω στα ΚΤΕΛ για να φύγω Κοζάνη. Έβρεχε και εκτός αυτού είχε πορείες στο κέντρο της πόλης, όποτε και πήρα ταξί. Η ώρα ήταν 17:15 και το λεωφορείο μου έφευγε στις 18:00, όποτε έπρεπε να βιαστώ. Μπαίνω, λοιπόν, μέσα και λέω «Θέλω να πάω στα ΚΤΕΛ άπλα επειδή βιάζομαι μήπως να πάμε από Ολύμπου για να μην πετύχουμε και κίνηση;» μου λέει «Άσε, φίλε ξέρω από που θα πάμε». Με ανεβάζει στην Κάσσανδρου που φυσικά και ήταν πίτα! Του ξανά λέω να πάμε από Ολύμπου και η απάντηση του ήταν «Τριάντα χρόνια ταξιτζής δεν θα μου μάθεις εσύ την δουλειά μου». Αφού και αυτός είδε ότι δεν προλαβαίναμε μου λέει άσε το βρήκα θα πάμε από περιφερειακό. Βγαίνει περιφερειακό, αρχίζει και τρέχει σαν τρελός! «Μπορείτε να πάτε λίγο πιο σιγά, θα πάρω το επόμενο δεν έγινε και τίποτα», τόνισα με δυνατή φωνή κι εκείνος μου απάντησε «αμάξι είναι φιλαράκι, θα τρέξει». Αφού φτάσαμε σώοι, παζαρέψαμε και την τιμή και μου κόστισε 16 ευρώ και 2 χρόνια από την ζωή μου στον περιφερικό!».
