TDF22 | Η γιορτή των ντοκιμαντέρ ξεκινά!

Λέξεις: Γιάννης Γκροσδάνης

Με διάθεση ριζικής ανανέωσης και με ένα πλήθος από πρωτότυπες προτάσεις που επιβεβαιώνουν τη στροφή της διοργάνωσης σε μια νέα εποχή το #tdf22 ετοιμάζεται να μεταμορφώσει για ακόμη μια φορά την Θεσσαλονίκη, την Πλατεία Αριστοτέλους, το Ολύμπιον και την Προβλήτα στο Λιμάνι σε χώρους μιας ανοιξιάτικης κινηματογραφικής γιορτής. Το πρόγραμμα είναι όπως πάντα πλούσιο και υπόσχεται μεταξύ άλλων ξεχωριστά αφιερώματα και ρετροσπεκτίβες σε σπουδαίους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ. Από τις βασικότερες καινοτομίες της φετινής διοργάνωσης η θέσπιση 4 διαγωνιστικών τμημάτων και η ανακατανομή των ιστορικών θεματικών αξόνων του προγράμματος σε ένα ευρύτερο πλαίσιο χωρίς οριοθετήσεις. Κι αυτό γιατί τα ντοκιμαντέρ δεν εξαντλούνται σε ένα θέμα. Ένα ντοκιμαντέρ μπορεί να είναι πολιτικό, ιστορικό και ταυτόχρονα να ασχολείται με το περιβάλλον και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μπορεί να είναι το πορτραίτο ενός ξεχωριστού ανθρώπου και την ίδια στιγμή να σε ξεσηκώνει ως ένα απίθανο μουσικό ντοκιμαντέρ. Με αυτή τη λογική, φέτος, το Φεστιβάλ συνοδεύει τις ταινίες του προγράμματος με hashtags, αποκαλύπτοντας διαφορετικές πτυχές της κάθε ιστορίας.

Η Parallaxi αποκαλύπτει εδώ τις λεπτομέρειες της γιορτής και τις ταινίες που αναμένεται να συζητηθούν περισσότερο.

Έναρξη – Λήξη

Το ντοκιμαντέρ που ανοίγει την φετινή διοργάνωση αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου project μιας ΜΚΟ με σκοπό την προστασία της χλωρίδας και της πανίδας στις ακτές της Νότιας Αφρικής (στο οποίο συμμετέχουν επιστήμονες, δημοσιογράφοι, κινηματογραφιστές). Το My Octopus Teacher των Τζέιμς Ριντ και Πίπα Έλριχ περιγράφει την σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης ανάμεσα σε έναν δύτη και σε ένα χταπόδι στα ανοιχτά της νοτιοαφρικάνικης θάλασσας ενώ παράλληλα κινηματογραφεί την ζωή στο βυθό αλλά και την εξέλιξη αυτού του μοναδικού φυσικού χώρου όσο αυξάνεται η ανθρώπινη παρέμβαση στο θαλάσσιο περιβάλλον. Η ταινία πραγματοποιεί την παγκόσμια πρώτη προβολή της στη Θεσσαλονίκη. Όσο για το φινάλε της διοργάνωσης το Φεστιβάλ προγραμματίζει να προβάλλει ένα από το πλέον δυνατά ντοκιμαντέρ της χρονιάς. Το μικρού μήκους Learning To Skateboard In A Warzone (If You’re A Girl) που μας μεταφέρει στις φτωχογειτονιές της εμπόλεμης Καμπούλ όπου μια ομάδα 15χρονων κοριτσιών αγωνίζεται να μάθει να γράφει και να διαβάζει ενώ η αγαπημένη τους ασχολία είναι το σκέιτμπορντ. Βραβευμένη πρόσφατα με το Όσκαρ ντοκιμαντέρ μικρού μήκους η ταινία της Κάρολ Ντίσινγκερ είναι ένα μάθημα ανθρωπιάς αλλά και γυναικείας ενδυνάμωσης σε μια από τις πιο δυστοπικές περιοχές του πλανήτη μας.

Ευ διαγωνίζεσθαι με τέσσερις τρόπους

Η επιτυχία του επίσημου διαγωνιστικού και η συμμετοχή του πλέον στα προκριματικά των Όσκαρ δίνουν πλέον την ώθηση στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης να διευρύνει τους ορίζοντες τους και να συστήσει στο κοινό τέσσερα διαφορετικά διαγωνιστικά τμήματα (δύο εκ των οποίων εντελώς νέα). Το πρώτο αφορά τις ταινίες του επίσημου διαγωνιστικού προγράμματος, οι οποίες για πρώτη φορά στην ιστορία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης δεν θα αφορούν σε συμμετοχή πρωτοεμφανιζόμενων δημιουργών αλλά σε μια επιλογή μερικών από τις καλύτερες ταινίες της σεζόν. Κάποιες από αυτές τις ταινίες μάλιστα θα κάνουν την παγκόσμια ή πανευρωπαϊκή πρεμιέρα τους εδώ στη Θεσσαλονίκη ενώ η ταινία που θα κερδίσει τον Χρυσό Αλέξανδρο παίρνει και το εισιτήριο για την long list των Όσκαρ του 2021. Το δεύτερο διαγωνιστικό πρόγραμμα φέρει την ονομασία Newcomers International Competition και είναι ένα ειδικό διαγωνιστικό πρόγραμμα για ταινίες πρωτοεμφανιζόμενων δημιουργών (άνω των 50 λεπτών). Οι εκπλήξεις βέβαια δεν σταματούν εδώ καθώς μια ακόμα καινοτομία αποτελεί το Film Forward International Competition στο οποίο θα αναδειχθούν πρωτοπόροι και πειραματικοί δημιουργοί του ντοκιμαντέρ από όλο τον κόσμο. Και μέσα σε όλα αυτά υπολογίστε και το διαγωνιστικό τμήμα ταινιών VR, το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ το 2017 αλλά έχει πλέον καθιερωθεί και αγαπηθεί από το κοινό.

Ειδικές προβολές – Top Docs

Μερικά από τα πιο δυνατά ντοκιμαντέρ της χρονιάς θα προβληθούν φέτος στη Θεσσαλονίκη χάρη στο #tdf22. Ανάμεσα τους (στο κομμάτι των ειδικών προβολών) ξεχωρίζει το Women Make Film, η μνημειώδης έρευνα του Μαρκ Κάζινς (διάρκειας 14 ωρών) για την ιστορία μερικών εκ των σπουδαιότερων γυναικών δημιουργών στην ιστορία του κινηματογράφου. Αντίστοιχο ενδιαφέρον παρουσιάζει το Village της Κλερ Σιμόν – διάρκειας 9 ωρών- που αφηγείται μια μοναδική περιπέτεια, σε ένα χωριουδάκι στην ύπαιθρο της Νότιας Γαλλίας που θεωρείται ως το Χόλυγουντ των ντοκιμαντέρ.

Μετά τον αδόκητο χαμό του το 2013 ο Καναδός δημιουργός Πήτερ Γουιντόνικ – ένας από τους αγαπημένους φίλους του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης- άφησε ημιτελές το τελευταίο project που ετοίμαζε, με τίτλο Utopia. Το υλικό αυτό όπως και το σύνολο του αρχείου του πήρε στα χέρια της η κόρη του, Μαϊρα Γουιντόνικ, η οποία μετά από περιπέτεια πολλών χρόνων δημιούργησε μια ιδιαίτερη ταινία, την Wintopia, αφιερωμένη στη μνήμη του πατέρα της. Από τις ταινίες γεγονότα της χρονιάς χωρίς αμφιβολία και το Για την Σάμα (For Sama). Υποψήφιο για 4 BAFTA (το ντοκιμαντέρ με τις περισσότερες υποψηφιότητες στην ιστορία του θεσμού) αλλά και για Όσκαρ ντοκιμαντέρ η ταινία της Γουάντ Αλ-Κατέμπ καταγράφει την καθημερινότητα στο εμπόλεμο Χαλέπι της Συρίας της ίδιας της δημιουργού, του συζύγου της (ένας από τους τελευταίους γιατρούς της περιοχής) και της κόρης της που γεννήθηκε μέσα στις στάχτες του πολέμου. Μια από τις πιο διάσημες περιπτώσεις whistleblower, την διεμφυλική Τσέλσι Μάνινγκ, η οποία το 2010 διέρρευσε στο Wikileaks υλικό 750 χιλιάδων απόρρητων διπλωματικών και στρατιωτικών εγγράφων παρουσιάζει ο Τιμ Τράβερς στο XY Chelsea.

Οι ταινίες που εμπεριέχουν το σινεμά μέσα στο σινεμά είναι αρκετές επίσης. Από το Leap Of Faith: William Friedkin On The Exorcist, όπου οι σινεφίλ θα μάθουν πως γυρίστηκε η θρυλική ταινία του Εξορκιστή και το homage στον Αντρεί Ταρκόφσκι μέχρι το Forman vs Forman που παρακολουθεί την πορεία του δημιουργού Μίλος Φόρμαν. Σινεφίλ είναι και το Projectionist του Έιμπελ Φεράρα που καταγράφει τη ζωή ενός Αμερικανοκύπριου αιθουσάρχη Νικ Νικολάου ο οποίος έζησε την κινηματογραφική ζωή της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του ’70 και του ’80 όταν η πόλη ήταν γεμάτη με δεκάδες εμπορικές κινηματογραφικές αίθουσες, art houses, grind houses αλλά και σινεμάδες πορνό.

Ανοιχτοί Ορίζοντες

Όχι δεν κάναμε κάποιο λάθος. Για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ γράφουμε. Η νέα εποχή της αγαπημένης κινηματογραφικής γιορτής της άνοιξης περιλαμβάνει μια νέα σταθερή ενότητα με πλήθος από μικρού και μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ, η οποία ωστόσο είναι γνωστή και αγαπημένη στο φεστιβαλικό κοινό της πόλης από το μεγάλο αδερφάκι του #tdf22 που γίνεται κάθε Νοέμβρη. Ξεχάστε λοιπόν όσα ξέρατε για θεματικές που αφορούν στο Περιβάλλον, την Πολιτική, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τη Μουσική και αναζητήστε τις αγαπημένες σας ταινίες σε ένα ευρύτερο πλαίσιο με τη βοήθεια των θεματικών λέξεων – κλειδιά (hashtags) αλλά και το ένστικτο του σινεφίλ που ξέρει να διαλέγει το φεστιβαλικό πρόγραμμα του.

Στους Ανοιχτούς Ορίζοντες θα βρείτε αρκετές μουσικές ταινίες όπως το Mystify: Michael Hutchence, ένα πορτραίτο με ζεστασιά και χιούμορ για τον Μάικλ Χάτσενς, τον ταλαντούχο τραγουδιστή των INXS που έφυγε απρόσμενα από τη ζωή το 1997. Η ζωή του Μπιλ Γουάιμαν, πρώην μπασίστα των Ρόλινγκ Στόουνς στα πρώτα τους βήματα, είναι το θέμα του Quiet One. Η ταινία στηρίζεται στις αφηγήσεις του ίδιου του Γουάιμαν αλλά και στο εξαιρετικό προσωπικό αρχείο που κράτησε από τις live εμφανίσεις, τα φωτογραφικά σετ και τις συνεντεύξεις των Στόουνς την δεκαετία του ‘60. Στο χώρο της μινιμαλιστικής σοβαρής μουσικής μας μεταφέρει το Max Richter’s Sleep καθώς ακολουθούμε έναν εκ των σημαντικότερων συνθετών της εποχής μας, τον Μαξ Ρίχτερ, στην προετοιμασία και παρουσίαση μιας αρκετά φιλόδοξης σειράς ζωντανών εμφανίσεων για τις ανάγκες της κορυφαίας δουλειάς του, του Sleep.

Κύριο θέμα στο Scheme Birds της Έλεν Φισκ οι διαδοχικές χαμένες ευκαιρίες και η απογοήτευση της νέας γενιάς Σκοτσέζων στην μετά – Brexit εποχή. Με το βλέμμα στη νεολαία είναι και το Punks της Μάσια Όουμς η οποία εστιάζει στα βλέμματα, στις ανησυχίες και στα προβλήματα μιας ομάδας εφήβων που προσπαθούν να εξημερώσουν τους εσωτερικούς δαίμονες τους με τη βοήθεια της μουσικής, της φιλίας και της ευαισθησίας τους. Στο Aswang (που στα φιλιππινέζικα χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τις μεταφυσικές δαιμονικές παρουσίες που εμφανίζονται στους λαϊκούς μύθους και στην ποπ κουλτούρα) καταγράφεται με σοκαριστικό τρόπο η αστυνομική βία, η καταπίεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του αντιδραστικού καθεστώτος του ακραίου και υπερσυντηρητικού πρόεδρου της χώρας Ροντρίγκο Ντουτέρτε. Πολιτική χροιά έχει και το Seer and the Unseen, ταινία μαγικού ρεαλισμού που εστιάζει την προσοχή της στην σχέση μας με τη φύση, στα ορατά και στα αόρατα που επηρεάζουν την ανθρώπινη ζωή αλλά και την ανάπτυξη στα χρόνια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Τέλος στο Seed Of Sweat ο Τούρκος σκηνοθέτης Μεχμέτ Σαρί μας μεταφέρει στην επαρχία της Τραπεζούντας και συγκεκριμένα στην Τσαϊκάρα (ή αλλιώς στα ελληνικά Κατοχώρι), μιας από τις ελάχιστες περιοχές της Τουρκίας όπου διαβιούν ελληνόφωνοι (ποντιόφωνοι) πληθυσμοί. Η ταινία καταγράφει την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων, τη σχέση τους με τη γη καλλιεργώντας τη σοδειά τους αλλά και τα έθιμα τους, που άντεξαν στο χρόνο, όπως αυτό του Καλαντάρη.

Animation και στο ντοκιμαντέρ

Το #tdf22 παρουσιάζει ένα απρόσμενο αφιέρωμα, το πρώτο παγκοσμίως πλήρες και ολοκληρωμένο, σε ένα υβριδικό υπο-είδος που αναπτύσσεται ραγδαία. Ο λόγος για το animated ντοκιμαντέρ που είναι τόσο πολύπλευρα, όσο η ίδια η ζωή. Το animation προσφέρει δημιουργική ελευθερία στους σκηνοθέτες, ζωντανεύει την Ιστορία και εμπλουτίζει το είδος του ντοκιμαντέρ. Το αφιέρωμα, το οποίο περιλαμβάνει μια επιλογή από μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες, έχει ως στόχο να αναδείξει τη χρήση των κινουμένων σχεδίων ως στρατηγική αναπαράστασης στο ντοκιμαντέρ, παρουσιάζοντας τις διαφορετικές χρήσεις και τεχνικές που χρησιμοποιούνται.

Στο αυτοβιογραφικό Waltz with Bashir ο ισραηλινός σκηνοθέτης Άρι Φόλμαν προσπαθεί να ξορκίσει φαντάσματα του παρελθόντος, σχεδόν 26 χρόνια μετά την Κρίση του Λιβάνου και την σφαγή χιλιάδων Παλαιστινίων το Σεπτέμβριο του 1982 στα προσφυγικά στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα υπό το άγρυπνο βλέμμα ισραηλινών στρατιωτών. Η ταινία είχε κερδίσει το 2008 πλήθος βραβείων ανάμεσα στα οποία το Σεζάρ και την Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας ενώ είχε κερδίσει και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ στην αντίστοιχη κατηγορία.

Έναν εκφραστικό καμβά στους φιλοσοφικούς συλλογισμούς του Νόαμ Τσόμσκι με ένα απολαυστικά αναρχικό στιλ animation προσφέρει στο Is the Man Who Is Tall Happy?: An Animated Conversation with Noam Chomsky ο avant garde δημιουργός Μισέλ Γκοντρί. Ευρηματικό και άκρως διασκεδαστικό το Nuts! – τίτλος λογοπαίγνιο με τις έννοιες «τρελός» και «όρχεις» – διηγείται τη (σχεδόν) αληθινή ιστορία του Τζον Ρόμιουλους Μπρίνκλεϊ, ενός γιατρού από το Κάνσας που ανακάλυψε το 1917 ότι μπορούσε να θεραπεύσει την ανδρική ανικανότητα μεταμοσχεύοντας όρχεις τράγων στους πάσχοντες. Τέλος στο Tower ο Κιθ Μέιτλαντ αναπαριστά με συναρπαστικό, πρωτότυπο τρόπο το πρώτο περιστατικό μαζικής δολοφονίας που συνέβη σε εκπαιδευτικό ίδρυμα της Αμερικής, τον Αύγουστο του 1966, χρησιμοποιώντας κινούμενα σχέδια τα οποία εναλλάσσει με συνεντεύξεις των επιζώντων.

Memes

Πρωτότυπο, πρωτοποριακό και προκλητικό είναι και το κινηματογραφικό αφιέρωμα που κάνει το #tdf22 στα memes. Τα memes εμφανίζονται και εξαφανίζονται στον κυβερνοχώρο σε χρόνο-ρεκόρ, καθορίζουν μόδες και αλλάζουν τον τρόπο που επικοινωνούμε μεταξύ μας. Αυτό που δεν είναι πολύ γνωστό, είναι πως τα memes δεν εξαντλούνται στο διαδίκτυο. Meme μπορεί να είναι ένα τραγούδι, οι τάσεις της μόδας, έθιμα, αφορισμοί, ανέκδοτα, οτιδήποτε διαδίδεται με μεγάλη επιτυχία και διεισδύει στον τρόπο ζωής μας. Το φεστιβαλικό κοινό θα βρει στο ειδικό αφιέρωμα του #tdf22 συναρπαστικά ντοκιμαντέρ για ηχογραφήσεις και βίντεο που προκάλεσαν αίσθηση, για ατάκες και εικόνες που έγιναν viral, για memes που ξέφυγαν από τις προθέσεις του δημιουργού τους και πρόσωπα που έγιναν διάσημα, καταγράφοντας παράλληλα τις αρνητικές συνέπειες της διάδοσης των memes.

To Meme Machine: What Happens When the Internet Chooses You του Ματ Χέιμς εξερευνά την προέλευση των memes, μέσα από συνεντεύξεις με γλωσσολόγους, επιστήμονες και ανθρώπους που η εικόνα τους έγινε viral στο Διαδίκτυο. Μπορεί κάποιος να κατασκευάσει ένα meme; Πώς είναι να γίνεσαι ο ίδιος meme; Στο Jawline η Λίζα Μάντελαπ – που κέρδισε το βραβείο της επιτροπής του Φεστιβάλ Σάντανς το 2019 – ρίχνει μια ματιά στο τι σημαίνει για έναν έφηβο να γίνεται σταρ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Τα δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στην ιδιωτικότητα, την τέχνη και την εκμετάλλευση αναδεικνύουν δύο ντοκιμαντέρ του αφιερώματος. Στο Shut Up Little Man ο Μάθιου Μπέιτς εξερευνά με αστείο και συγκινητικό τρόπο την ιστορία δύο φίλων, οι οποίοι ηχογραφούν το μακρινό 1987, στην προ-διαδικτυακή εποχή, τους καβγάδες των φωνακλάδων γειτόνων τους, και δημιουργούν άθελά τους ένα από τα πρώτα viral φαινόμενα της ποπ κουλτούρας.

Ανθρωπόκαινος

Την διεισδυτική και διαρκή υπογραφή που αφήνει στη Γη η ανθρώπινη δραστηριότητα εξετάζει η Ανθρωπόκαινος, το μεγάλο αφιέρωμα του #tdf22. Με αναφορές στην επιστημονική μελέτη που εξετάζει αυτό το ξεχωριστό φαινόμενο το Φεστιβάλ παρουσιάζει μια επιλογή ταινιών που παρουσιάζουν με πολλαπλούς τρόπους την δυναμική και τις συνέπειες της ανθρώπινης παρουσίας πάνω στον πλανήτη Γη.

Το Tierra Adentro, σκηνοθετικό του ντεμπούτο του Μάουρο Κολόμπο, μας μεταφέρει στην τροπική ζούγκλα της Ντάριέν Γκαπ, μια περιοχή με ιδιαίτερη και πυκνή βλάστηση που αποτελεί το όριο ανάμεσα σε δύο χώρες, τον Παναμά και την Κολομβία και ουσιαστικά ανάμεσα στην Κεντρική και στη Λατινική Αμερική. Αντάρτες, πρόσφυγες, ιθαγενείς, αγρότες, διακινητές ναρκωτικών, αστυνομικοί και άγρια ζώα βρίσκουν στα μονοπάτια αυτής της ουδέτερης ζώνης τους διαδρόμους και τα περάσματα για να περάσουν από τη μια χώρα στην άλλη. Ο Κολόμπο εξετάζει τις ιδιομορφίες αυτής της περιοχής και των ανθρώπων που διαβιούν μέσα σε αυτή παραμορφώνοντας το φυσικό περιβάλλον. Στη Γη του Νικόλαους Γκρεϊχέλτερ οι θεατές θα παρακολουθήσουν αρκετά δισεκατομμύρια τόνους γης που μετακινούνται κάθε χρόνο από ανθρώπους – με φτυάρια, εκσκαφείς και δυναμίτη. Η κάμερα παρατηρεί ανθρώπους, σε ορυχεία, λατομεία και μεγάλα εργοτάξια, που ασχολούνται με έναν συνεχή αγώνα για να πάρουν την κατοχή του πλανήτη. Στην Ανθρωπόκαινο – Η Ανθρώπινη Εποχή των Τζένιφερ Μπάιτσβαλ, Νίκολας ντε Πενσιέ και Έντουαρτ Μπουρτίνσκι, η οποία υπήρξε κομμάτι ενός ευρύτερου διεπιστημονικού project που πραγματοποιήθηκε στον Καναδά το 2018, καταγράφεται σε παγκόσμιο επίπεδο η επίδραση και οι σοβαρές συνέπειες της ανθρώπινης δραστηριότητας πάνω στη Γη.

Ρεϊμόν Ντεπαρτόν – Λόρεν Γκρίνφιλντ – Λάουρα Ουέρτας Μιγιάν

Το #tdf22 τιμά φέτος το έργο και την προσωπικότητα τριών ξεχωριστών δημιουργών του ντοκιμαντέρ. Διάσημος για τις εμβληματικές φωτογραφίες του αλλά και τις ταινίες του ο Γάλλος δημιουργός Ρεϊμόν Ντεπαρντόν μετρά περισσότερα από 60 χρόνια πορείας, στη διάρκεια των οποίων έχει γυρίσει δεκάδες ντοκιμαντέρ, αλλά και ταινίες μυθοπλασίας. Το έργο του αντλεί έμπνευση από το cinema verité και αφηγείται καθημερινές ιστορίες. Το αφιέρωμα στον Ρεϊμόν Ντεπαρντόν περιλαμβάνει τρεις ταινίες (Ημερολόγιο από τη Γαλλία, Γαλλία, 12 Ημέρες) στις οποίες ο Γάλλος δημιουργός καταγράφει το κοινωνικό status της Γαλλίας από το 2004 μέχρι σήμερα.

Η φωτογράφος και σκηνοθέτιδα Λόρεν Γκρίνφιλντ θα βρεθεί επίσης στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει τα μικρού και μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ της. Η υπερβολή της αφθονίας, η διασημότητα, η εξουσία, η εμπορευματοποίηση του σεξ και η εμμονή για το τέλειο σώμα είναι τα θέματα που απασχολούν την Γκρίνφιλντ στο φωτογραφικό και κινηματογραφικό της έργο. Ανάμεσα στις ταινίες της ξεχωρίζει η πρόσφατη δημιουργία της, το Kingmaker, στο οποίο στρέφει την κάμερά προς την Ιμέλντα Μάρκος, η οποία δίνει στη δημιουργό πρωτοφανή πρόσβαση στη ζωή και στην καθημερινότητά της.

Ανάμεσα στα πρόσωπα του #tdf22 είναι και η Λάουρα Ουέρτας Μιγιάν η οποία έχει δημιουργήσει μια συναρπαστική φιλμογραφία με ντοκιμαντέρ μικρού και μεσαίου μήκους που η ίδια έχει χαρακτηρίσει ως «εθνογραφική μυθοπλασία». Τα έργα της Λάουρα Ουέρτας Μιγιάν συνδυάζουν πολλαπλές μορφές αφήγησης για να εξερευνήσουν τους χώρους όπου αλληλοεπιδρούν το ντοκιμαντέρ, η ανθρωπολογία και η μυθοπλασία.

Ελληνικά ντοκιμαντέρ

Το ελληνικό ντοκιμαντέρ, δυναμικό και πολυσυλλεκτικό, πρωταγωνιστεί και στη φετινή διοργάνωση. 27 μικρού μήκους και 51 μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ συμμετέχουν στο #tdf22 – τόσο στα 4 διαγωνιστικά όσο και στο υπόλοιπο πανόραμα προβολών. Παλιοί και αγαπημένοι γνώριμοι της διοργάνωσης όπως οι Γιώργος Αυγερόπουλος, Ηλίας Γιαννακάκης, Νικόλ Αλεξανδροπούλου, Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος, Κατερίνα Πατρώνη αλλά και δημιουργοί με πλούσια φιλμογραφία (κυρίως) στο χώρο της μυθοπλασίας όπως οι Μπάμπης Μακρίδης, Γρηγόρης Καραντινάκης, Γιώργος Γκικαπέπας, Δημήτρης Αθανίτης, Αγγελική Αντωνίου κλείνουν ραντεβού με το κοινό του Φεστιβάλ έτοιμοι να αφηγηθούν δυνατές και ιδιαίτερες και πρωτότυπες ιστορίες.

Να σημειωθεί πως το Φεστιβάλ πραγματοποιεί αφιέρωμα στον αγαπημένο κινηματογραφιστή Σταύρο Καπλανίδη που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας, προβάλλοντας τρία από τα σημαντικότερα ντοκιμαντέρ του, καθώς και την τελευταία του δουλειά. Παράλληλα, θα πραγματοποιήσει μια ειδική προβολή του ντοκιμαντέρ του Φίλιππου Κουτσάφτη, Αγέλαστος Πέτρα που άλλαξε την πορεία του ελληνικού ντοκιμαντέρ και συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια από την πρεμιέρα του. Στο πλαίσιο της προβολής θα παρουσιαστεί και υλικό από το νέο ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη για την Ελευσίνα.