Οι βιτρίνες του ΟΤΕ με κτίρια που δεν ανήκουν πουθενά

Miguel Fernández Belmonte Ιστορικός Τέχνης

Ένα κτίριο στέκεται δίπλα στο δρόμο. Ένα βενζινάδικο, ένα σουπερμάρκετ, ένα αεροδρόμιο. Όμως, κάτι έχει αλλάξει και είναι σαν να βλέπουμε αυτά τα κτίρια για πρώτη φορά, μέσω της ζωγραφικής του Χρήστου Γουσίδη.

Οι άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί και τα άλλοτε πολυσύχναστα μέρη μετατρέπονται σε χώρους που δεν ανήκουν πουθενά.  Είναι χώροι που έχουν αδειάσει από τη χρήση και την ταυτότητά τους και γίνονται ξαφνικά σιωπηλοί και απόμακροι. Η διακριτική ένταση που προκαλούν στους θεατές ισορροπείται με δύο στοιχεία που είναι χαρακτηριστικά του έργου του Χ. Γουσίδη. 

Το ένα είναι η τεχνική που, αντί για μια ψυχρή εκτέλεση που θα παρομοίαζε τη μεσολάβηση κάποιου συστήματος εκτύπωσης, αντίθετα, επιτρέπει να αναγνωρίσουμε τις πινελιές, να αναγνωρίσουμε δηλαδή το χέρι του ανθρώπου που έφτιαξε αυτά τα έργα. Το άλλο είναι η δεδομένη χρονική στιγμή που έχει διαλέξει ο ζωγράφος να αποτυπώσει. Ενώ ο χώρος αποκτά μια απροσδιόριστη καινούρια φύση, ο χρόνος μας επαναφέρει στο τώρα. Ένας λαμπρός ουρανός και ένα σύννεφο δείχνουν μια ελπίδα μέσα στα σύγχρονα «κλουβιά» που έχει φτιάξει ο άνθρωπος. 

Η περιορισμένη παλέτα με τα γκρι, μπλε και ελάχιστο πορτοκαλί συνεισφέρει στη μετάδοση της αίσθησης του σχεδόν μη πραγματικού στον καμβά.  

Στο σύνολο των έργων ξεχωρίζει η άποψη από ένα εκκλησάκι. Ο τόπος γίνεται πιο συγκεκριμένος, αφού το κτίσμα φέρνει ανθρώπινες και ιστορικές μνήμες και η φύση του δεν αλλοιώνεται. Στη ζωγραφική επιφάνεια, η χρήση της χρυσόσκονης και οι πινελιές που δημιουργούν το σιτάρι παραπέμπουν στη βυζαντινή ζωγραφική. Ωστόσο, υπάρχει και εδώ ο άδειος, απρόσωπος, σύγχρονος δρόμος, καθώς και η απουσία του ανθρώπου. Μια απουσία η οποία είναι διπλή, όπως μας υπενθυμίζει το εκκλησάκι,  που σηματοδοτεί το χαμό κάποιας ανθρώπινης ψυχής σε τροχαίο. 

Με άψογη συνθετική αντίληψη, ο Χρήστος Γουσίδης μας δείχνει στα έργα του την αληθινή φύση του περιβάλλοντος που έχουμε δημιουργήσει στα σύγχρονα αστικά κέντρα. Η μόνη ελπίδα που απομένει είναι να γυρίσουμε το κεφάλι μας προς τα πάνω. Να κοιτάξουμε ξανά τον ουρανό.