Από το Βερολίνο στο Ολύμπιον

Την Κυριακή 4 Μαΐου, η Θεσσαλονίκη μετατράπηκε για μια μέρα σε μία διαδραστική πλατφόρμα παρουσιάσεων, προτάσεων και συζητήσεων για το μέλλον της πόλης, με βάση το παρόν και τη διεθνή εμπειρία. Στη σκηνή του Ολύμπιον, μια ημέρα σκέψης, συζήτησης, δράσεων και προτάσεων για τη Θεσσαλονίκη αλλά και παρουσίασης καλών πρακτικών από το εξωτερικό που θα μπορούσαν να αποτελέσουν παραδείγματα εφαρμογής και στη δική μας πόλη. Σε συνεργασία με ξένα ινστιτούτα και πρεσβείες προσκαλέσαμε στη Θεσσαλονίκη 10 ανθρώπους από τη Βρετανία, τη Γερμανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ολλανδία, την Αλβανία, την Τουρκία και την Ελλάδα, που πέτυχαν, για να μας παρουσιάζουν το πώς τα κατάφεραν άλλες πόλεις με βιώσιμες ιδέες, υποδεικνύοντας καλές πρακτικές μεταμόρφωσης μιας πόλης ή μιας γειτονιάς.

Ένας από τους ομιλητές ήταν ο κ. Άρης Καλαντίδης. Ζει από το 1990 στο Βερολίνο, όπου εργάζεται για την εταιρεία συμβούλων INPOLIS και διδάσκει αστική οικονομία στο Πολυτεχνείο (TU). Είναι διευθυντής του Institute of Place Management στο Μάντεστερ, συνδιοργανωτής του City Innovation Lab στο καθολικό πανεπιστήμιο του Μιλάνου, μέλος της συντακτικής επιτροπής του Journal of Place Management and Development, ενώ εκτός Ευρώπης έχει υλοποιήσει έργα στην Αυστραλία, την Κολομβία και τη Νότια Αφρική. Κύρια θέματα της δουλειάς του είναι η κοινωνική καινοτομία, εργασία και παραγωγή, καθώς και η αστική και περιφερειακή οικονομία. Δημοσιεύει τακτικά σχόλια στο blog Inpolis. Μας μίλησε με παραδείγματα για την κοινωνική καινοτομία σε τόπους κρίσης στον κόσμο και, μετά τα συνέδριο, του θέσαμε τις ερωτήσεις σας όπως σας υποσχεθήκαμε.

Στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλο πρόβλημα γραφειοκρατίας και έλλειψη χρηματοδότησης. Τι μπορεί να γίνει για να πειστούν οι τράπεζες να επενδύσουν στην δημιουργική οικονομία;

Η πρόσβαση σε κεφάλαιο είναι ένα από τα τρία βασικά προβλήματα των μικρών επιχειρήσεων – δημιουργικών ή μη. Τα άλλα δύο είναι η πρόσβαση σε αγορές και η πρόσβαση σε τεχνογνωσία/καινοτομία. Ενώ το δεύτερο και το τρίτο λύνονται και σε τοπικό επίπεδο, η πρόσβαση στο κεφάλαιο είναι εξαιρετικά δύσκολη. Προϋποθέτει θεσμούς σε εθνικό επίπεδο και κυρίως συμφωνία με τις τράπεζες οι οποίες σώθηκαν με χρήματα των φορολογουμένων.

Ποια είναι τα παραδείγματα από το εξωτερικό που θα ωφελούσαν την Θεσσαλονίκη; Τι θα μπορούσε να αξιοποιήσει όσον αφορά την δημιουργική οικονομία;

Δε νομίζω πως είμαι σε θέση να απαντήσω γιατί δε γνωρίζω αρκετά καλά τη Θεσσαλονίκη κι αποφεύγω επιπόλαιες απαντήσεις για πράγματα που δεν έχω μελετήσει.

Σε περίπτωση που θέλει κανείς να εξάγει το προϊόν της δημιουργικής οικονομίας, υπάρχουν γραφεία που να φέρνουν πελάτες από έξω για αυτόν τον σκοπό; Πώς στήνεται κάτι τέτοιο;

Αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει σε τοπικό επίπεδο: ή ξεκινάει μια πρωτοβουλία από κάποιες επιχειρήσεις του δημιουργικού κλάδου και συνεργάζονται σε κάποιες δράσεις ή αυτό μπορεί να γίνει σε επίπεδο περιφέρειας. Υπάρχουν και Ευρωπαϊκά προγράμματα γι’ αυτό ακριβώς. Επίσης υπάρχουν όντως πρακτορεία που κάνουν αυτήν ακριβώς τη δουλειά.

Το co-creating είναι αντίθετο με την κυρίαρχη ιδεολογία και αντίληψη περί επιχειρηματικότητας. Η ιδέα βρίσκει δεκτικούς ή έτοιμους τους φορείς που προτείνετε;

Νομίζω πως έχουμε φτάσει σε μια φάση που συνειδητοποιούμε πως ο ανταγωνισμός δεν μας πάει πάρα πολύ μακριά, αντίθετα μπορεί να είναι καταστροφικός. Βλέπουμε όλο και περισσότερο συνεργασίες σε διάφορα επίπεδα. Φυσικά το σύστημα που έχουμε εξακολουθεί να βασίζεται στον ανταγωνισμό και δεν μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά, αλλά υπάρχουν τεράστιες επιλογές ως προς το με ποιον συνεργαζόμαστε και με ποιον ανταγωνιζόμαστε.

Δείτε την ομιλία: