Ένα σχολείο στο όριο της πόλης αλλάζει

Υπάρχει ένα δημοτικό σχολείο που αποτελεί παράδειγμα αδιαφορίας. Ένα σχολείο που τα παιδιά που φοιτούν εκεί, ελληνόπουλα και μεταναστόπουλα, προσπαθούν να επιβιώσουν μπροστά σε μια λεωφόρο, εκατοντάδες εξατμίσεις αστικών έξω από τα παράθυρα τους, τις λαμαρίνες του Μετρό που κατάπιαν ενάμιση στρέμμα από την αυλή τους, ένα παρατημένο οικόπεδο δίπλα τους που γίνεται τόπος διακίνησης ναρκωτικών, πεζοδρομιακής πορνείας και ανεξέλεγκτης δημόσιας ούρησης και παντελή έλλειψη πρασίνου και υποδομών. Ξεκινάμε σήμερα μια μεγάλη προσπάθεια ανάπλασης της αυλής του. Με μια μεγάλη συνέργεια ανθρώπων και φορέων.

Η κ. Βούλα Αναγνωστοπούλου, Διευθύντρια 63ου Δημοτικού Σχολείου Θεσ/νίκης, μας τίμησε στην ημερίδα που πραγματοποιήσαμε την Τετάρτη 10/6 στο Ολύμπιον με θέμα ”Μια γειτονιά στο όριο” και μας παρουσίασε την περίπτωση του 63ου δημοτικού σχολείου, το οποίο αποτελεί ένα σχολικό περιβάλλον στα «όρια» της πόλης. Ο καλύτερος τρόπος για να το γνωρίσουμε.

”Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι

Με μια γλυκιά συγκίνηση ανεβαίνω στο βήμα αυτής της σημαδιακής πρωτοβουλίας για τη γειτονιά μας, ύστερα από πρόσκληση του Διευθυντή της parallaxi, κ.Γιώργου Τούλα.

Υπηρετώ και στηρίζω συνειδητά το ελληνικό δημόσιο σχολείο για 30 σχεδόν χρόνια, γιατί πιστεύω πως ο/η έλληνας-ιδα εκπαιδευτικός, παρόλες τις αντιξοότητες, μπορεί με τη σημαντική και πολύπλευρη προσωπικότητά του ν’ αποτελέσει ισχυρό πρότυπο για την μετέπειτα εξέλιξη και πρόοδο των μαθητών-τριών του και να συμβάλλει στον αυτοπροσδιορισμό τους και στη δημιουργία ισχυρής ταυτότητας ξεχωριστών πολιτών. Αναλαμβάνοντας τα διευθυντικά μου καθήκοντα ονειρευόμουν ένα σχολείο ανοικτό στην κοινωνία, ασφαλές, ανθρώπινο και ευχάριστο για μαθητές και εκπαιδευτικούς, οργανωμένο και λειτουργικό. Ένα σχολείο που θα απευθύνεται ισότιμα σε όλους.

Κάτι τέτοιο όμως είναι, για δεκαετίες τώρα, ανέφικτο στο δικό μας σχολείο. Η περιοχή του Ν.Σ.Σταθμού, που βρίσκεται το σχολείο, είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση από μόνη της. Στη μέση πλείστων όσων συμφερόντων ημικρατικοδίαιτων θηρίων εταιρειών (ΟΣΕ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΟΑΣΘ) και με επιστέγασμα τα έργα του ΜΕΤΡΟ, κάθε μέρα αποτελεί από μόνη της και μια αγωνία. Εμείς, λοιπόν, θα συμπληρώναμε: μια γειτονιά στο όριο;

Με τη δυναμική μας παρέμβαση καταφέραμε να πείσουμε όλους τους παραπάνω να μας υπολογίζουν και στο πλαίσιο της καλής γειτονίας να μη μας δημιουργούν επιπλέον προβλήματα. Εξασφαλίσαμε με τις νέες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις την όσο το δυνατόν ασφαλέστερη πρόσβαση στο σχολείο, την περιφρούρηση του περιβάλλοντος χώρου και την ενεργοποίηση άμεσων παρεμβάσεων από τα διευθυντικά τους στελέχη σε δυσκολίες που προκαλούνται με υπαιτιότητά τους.

Βρίσκομαι στο συγκρότημα 24 σχολικά έτη: 17 ως δασκάλα και 8 ως Διευθύντρια και ένα μεγάλο «ΓΙΑΤΙ» με κατατρώει χρόνια ολόκληρα. Βρέθηκα στο σχολικό συγκρότημα τη σχολική χρονιά 1991-1992 κι ακριβώς από το φθινόπωρο της επομένης σέρνοντας μαζί μου το παιδί μου, ένα νήπιο 4.5 χρόνων-σήμερα Υποψήφια Διδάκτωρ Νεότερης Ιστορίας-, άρχισε ο γολγοθάς-εκβιασμός για όλους μας: γονείς-παιδιά-εκπαιδευτικούς. Όλοι ήξεραν τα πάντα εκτός από εμάς που ζούσαμε εκεί. Εξαιρετικά τεχνηέντως κατά καιρούς (κυρίως προεκλογικούς) διοχετεύονταν πληροφορίες για την μετακίνησή μας λόγω παραχώρησης οικοπέδου στην οδό Βουτυρά με την ανέγερση νέου σχολικού κτιρίου. Αλλά η αρχική χαρά μετατράπηκε σε ανικανοποίητη προσμονή, σχεδόν ¼ του αιώνα.

Και η ζωή κυλούσε…η οικονομία ανθούσε, οι λόφοι και τα χωράφια γύρω από την πόλη γίνονταν νέες πολιτείες και ο κόσμος του Σταθμού σωρηδόν εγκατέλειπε την περιοχή για εκεί και στα διαμερίσματα εγκαθίστανται οι πρώτοι οικονομικοί μετανάστες από τα κράτη της πρώην ΕΣΣΔ. Δηλώνω κατηγορηματικά σαν δασκάλα ότι κανείς ποτέ δεν ρώτησε πώς θα τα βγάζαμε πέρα. Ποτέ! Πολεμούσαμε όλοι με το φιλότιμο να στηρίζουμε τους νέους μαθητές μας, οι οποίοι μας έδειχναν την αναγνώρισή τους με τη φιλομάθεια λόγω των γονιών τους και την καλή τους συμπεριφορά ίσως λόγω και του φόβου του ξένου. Αλλά και αυτοί σε λιγότερο από μια εξαετία άρχισαν να μας εγκαταλείπουν για τη Νικόπολη, το Κορδελιό και τον Εύοσμο και ήρθαν νέοι αλλοδαποί μαθητές από την γειτονική Αλβανία.

Ο ρόλος, λοιπόν, διττός. Από τη μια του εκπαιδευτικού, υπεύθυνου για την γραφή-ανάγνωση-αριθμητική και από την άλλη του εκπαιδευτικού–ενισχυτή μη ενταγμένων κοινωνικοποιημένων πολιτών διαφόρων εθνοτήτων. Όλοι εμείς οι δάσκαλοι με υψηλό αίσθημα ευθύνης καλλιεργήσαμε θετικό περιβάλλον για την συνύπαρξη χωρίς μαλώματα και βεντέτες διαφορετικής καταγωγής παιδιών, ενισχύσαμε τον σεβασμό στην διαφορετική πολιτισμική ταυτότητα και κουλτούρα αλλά και δημιουργήσαμε σεβασμό για τον πολιτισμό και τις αξίες της χώρας φιλοξενίας από την μεριά τους. Μεγαλώσαμε παιδιά με αγάπη, πνεύμα ομαδικότητας και συνεργασίας και οι σχολικές μας γιορτές, που τόσο έχουν κατακριθεί ως σχολικός θεσμός από πολλούς, αναδείκνυαν μηνύματα αλληλεγγύης, χωρίς εθνικιστικά ιδεολογήματα, αλλά με σεβασμό στη διαφορετικότητα. Γιατί μόνο αν ανεβάσουμε το μορφωτικό επίπεδο, τα παιδιά μας θα ανεβούν κοινωνικά και θα σταθούν πολιτικά στην κοινωνία. Και έτσι θα προοδεύσουν.

Γιατί είναι επιτυχία βέβαια όλοι εμείς οι εκπαιδευτικοί να βλέπουμε την σφοδρή διάθεση όλων των παιδιών και των οικογενειών τους να θέλουν να συμμετέχουν,και με οικονομικό κόστος πολλές φορές, σε κάθε εκδήλωση του σχολείου: εθνική,θρησκευτική,πολιτιστική, αθλητική. Ταυτόχρονα έτσι, εξέφραζαν την αγωνία τους να ενταχθούν τα παιδιά τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι του ελληνικού σχολείου και αυτό έκανε την δουλειά μας περήφανη. Έτσι, λοιπόν, μεγάλωσαν γενιές και γενιές αδελφωμένες μέσα σε ένα διαπολιτισμικό σχολικό περιβάλλον του οποίου το περιεχόμενο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από κανένα σχολείο των ανατολικών προαστίων.

Συμμετοχές, εφαρμογή καινοτόμων προγραμμάτων, εκδηλώσεις, άνοιγμα στην κοινωνία, εκθέσεις βιβλίων, γνωριμία με παιδικούς συγγραφείς, επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους εντός και εκτός πόλης, εκδρομές,στήριξη αδύναμων ομάδων και πάνω απ’όλα μια απίστευτη ηθική και οικονομική συμπαράσταση από τους εκάστοτε Συλλόγους Γονέων. Η στήριξή τους σε κάθε μας προσπάθεια ήταν μοναδική και ίσως να ξεπερνάει τις δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Και ενώ λοιπόν η σχολική μας κοινότητα είναι σημείο αναφοράς για την γειτονιά, και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι γονείς των παιδιών που φοίτησαν και αποφοίτησαν και εμείς το εισπράττουμε συνεχώς, τι φταίει και είμαστε τόσο μόνοι και εγκαταλελειμμένοι από την Πολιτεία;

Ένα σχολείο στο μεταίχμιο της πόλης, κέντρο-απόκεντρο. Ανήκουμε στον δεύτερο μεγαλύτερο επιχορηγούμενο Δήμο της χώρας. Έχουμε, είχαμε(;) δικό μας οικόπεδο. Την τελευταία δεκαετία στην οδό Μοναστηρίου σαν μανιτάρια ξεφύτρωσαν σύγχρονα, νεόδμητα κτίρια περιουσίας του Δήμου. Ενώ στο σχολείο από το 1986 δεν έχει πραγματοποιηθεί καμία ανακαίνιση. Εμείς ΠΟΥΘΕΝΑ! Ούτε καν η αστυνομία, που τόσες φορές την φωνάξαμε, δεν μας έβρισκε!

Ποτέ δεν ενημερωθήκαμε σαν σχολική κοινότητα για τα έργα του ΜΕΤΡΟ! Γυρίσαμε έναν Σεπτέμβρη και βρήκαμε 10-12 μεγάλα δέντρα κομμένα και άφαντο σχεδόν 1.5 στρέμμα της αυλής μας. Και εμείς περιφραγμένοι από κακόγουστες λαμαρίνες, ίσα-ίσα να μην μας βλέπουν ή να μην τους βλέπουμε; Τι θα μπορούσε να γίνει πίσω από αυτές τις λαμαρίνες ενώ δίπλα έπαιζαν παιδιά; Γιατί κανείς δεν μας ενημέρωσε ΠΟΤΕ; Σαν να ήταν όλα δεδομένα! Και ενώ το μεγαλεπήβολο έργο δεν εκτελείται, γιατί δεν μας γυρίζουν πίσω την αυλή;

Ποιες και πόσες συμφωνίες παράδοσης άνευ όρων υπογράφτηκαν από τους πρώην Νομάρχη και Δήμαρχο με τον ΟΑΣΘ και μας εγκατέστησε τις στάσεις του έξω από τις σχολικές αίθουσες μας; 2 μέτρα από το σημείο που παίζουν νήπια και παιδιά υπάρχει η πλέον πολυπληθής στάση της πόλης: των ΑΤΕΙ της Σίνδου. Τα παιδιά μας, ενός κατώτερου θεού παιδιά αθλούνται παρέα με τις εξατμίσεις, τα γκάζια και τους θορύβους των «καλοδιατηρημένων» αστικών που πληρώνουν οι γονείς τους.

Στις περισσότερες μεγάλες πόλεις της Ευρώπης η περιοχή των σιδηροδρομικών σταθμών είναι σημεία αναφοράς-υποδοχής λαών του κόσμου. Σε κάποιες, μάλιστα,στους γύρω δρόμους κοσμούν πολυτελή ξενοδοχεία. Ενώ εδώ, δίπλα μας, τουρίστες, ταλαιπωρημένοι ταξιδιώτες, εκατοντάδες επιβάτες ψάχνονται ανάμεσα σε ατάκτως παρκαρισμένα αυτοκίνητα, εγκαταλελειμμένα βρώμικα οικόπεδα εστίες μόλυνσης και χώρου στέγασης ναρκομανών, αστέγων, αλλοδαπών επαιτών και ό,τι άλλο αφήσαμε εμείς οι πολίτες της Θες/νίκης να συγκεντρωθεί στο χώρο που ενώνει την πόλη μας κ.Δήμαρχε με την Ευρώπη.

Απλά, αγαπητοί συμπολίτες, ξέρουμε πλέον το «Γιατί». Ποτέ και κανείς δεν είδε το σχολείο μας σαν ζήτημα Πολιτικής Παιδείας. Γιατί δεν υπήρχε πολιτικό όφελος και επομένως δεν υπήρχε πολιτική βούληση. Μια περιοχή μολυσμένη και υποβαθμισμένη ανέκαθεν. Λίγοι ντόπιοι κάτοικοι οικονομικά αδύναμοι, πλήθος μετακινούμενων οικονομικών μεταναστών, χρήση μη κατοικημένων σπιτιών από οίκους ανοχής, γραφείο ναζιστικού κόμματος που δεν θα τολμούσε να εγκατασταθεί σε κανένα άλλο κομμάτι της πόλης χωρίς αντίδραση, κακόβουλοι γείτονες με αδαμιαία περιβολή και μόνιμη στραμμένη φωτογραφική μηχανή στην αυλή μας και άλλα πολλά. Ναι, κύριοι, συμβαίνουν όλα αυτά που μόνο μια λέξη μπορεί να τα χαρακτηρίσει. Αν και η φράση δεν είναι δόκιμη για μια τέτοια παρουσίαση, ας μου επιτραπεί να πω, ότι οι πάντες θεωρούν την περιοχή ως σαβούρα της πόλης.

Γιατί ακόμα και σήμερα, και ενώ έχουμε την ευκαιρία για την ανάπλαση της αυλής με χορηγία-δωρεά της Ελληνικής Πνευμονολογικής Εταιρείας, και ενώ υπάρχει απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Φεβρουαρίου του 2013 για την ασφαλτόστρωσή της, φωνές του Δήμου αντιδρούν στο εγχείρημα αυτό με την γνωστή δικαιολογία ότι το σχολείο θα μετακινηθεί. Θυμηθείτε: το ακούμε ¼ του αιώνα!

Γιατί κανείς από εσάς τοπικοί άρχοντες δεν μας σκεφτήκατε; Μόνο στις δημοτικές εκλογές οι υπάλληλοι σας μας λένε ένα «μπράβο» για το καλοδιατηρημένο και καθαρό κτίριο. Κάτι φυσικά που επιτυγχάνεται και με εθελοντική πρωτοβουλία φίλων και συγγενών.

Φτάνει πια! Ένα σχολείο στα όριά του! Για χρόνια ολόκληρα εγκλωβισμένο και εκβιαστικά φοβισμένο!

Η Πολιτεία οφείλει μέσω της Παιδείας να ετοιμάζει υπευθύνους, καλλιεργημένους και ευαισθητοποιημένους πολίτες, ισότιμα και δίκαια.

Αγαπητή ΠΕΕΒΕ, αφού λοιπόν η Πολιτεία δηλώνει αδυναμία στήριξης μας εδώ και ¼ του αιώνα λόγω περιοχής, μπορείτε αν θέλετε να μας βάλετε ρόδες και να μας μετακινήσετε δίπλα στο δάσος, γιατί εκεί ίσως προφυλαχτούμε καλύτερα από τα έμψυχα θηρία! Πληρώνουμε αρκετά και θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια!”

Η parallaxi και η δράση της Θεσσαλονίκη Αλλιώς, με την συνεργασία της Άγονης Γραμμής Γόνιμης, τη χορηγία της Ελληνικής Πνευμονολογικής Εταιρίας, της Ανδρεάδης-Ζησιάδης ΑΕ και τα σχέδια των αρχιτεκτόνων Πρόδρομου Νικηφορίδη και Μπερνάρ Κουόμο, ξεκινάει σήμερα μια συνολική ανάπλαση στον προαύλιο χώρο του 63ου σχολείου με την ελπίδα να αποτελεί από το νέο σχολικό έτος μια μικρή όαση στην καθημερινότητα δεκάδων παιδιών που το επισκέπτονται καθημερινά. Στο δημοτικό σχολείο και τα δύο νηπιαγωγία φοιτούν 150 συνολικά παιδιά, ελληνόπουλα και μεταναστόπουλα. 

Η πρώτη εικόνα των έργων που ξεκίνησαν στο σχολείο: