Η Θεσσαλονίκη ως αυλή των θαυμάτων
Ταξιδεύουν τα βίντεο απο χθες και οι εικόνες μιας πόλης που θα μπορούσε να είναι έτσι κάθε μέρα, αν πιστέψουν οι άρχοντες της και οι πολίτες ότι η μεταμόρφωση είναι προτεραιότητα μας.
Εικόνες: Κώστας Αργύρης
Από παιδί αγαπούσα πολύ τα θαύματα και τα μαγικά. Στο πατρικό μου, ένα μικροαστικό διαμέρισμα του 70, με ελάχιστα πράγματα, τα απολύτως απαραίτητα δηλαδή, έκανα ένα κόλπο τις νύχτες, που είχα δει κάπου. Είχα ένα μικρό φακό και φώτιζα που και που κάτι που ήθελα να αποκτήσει διαστάσεις και η σκιά του προβάλλονταν στον τοίχο μεγαλύτερη. Εντυπωσιακή ή ψαρωτική.
Όταν η πραγματικότητα είναι οριοθετημένη επιστρατεύεις αναγκαστικά τη φαντασία για να την κάνεις καλύτερη.
Την ίδια τακτική ακολούθησα μεγαλώνοντας βλέποντας ταινίες του Φελίνι με λατρεία, κλείνοντας τα μάτια σε τραγούδια των Tiger Lillies και μια φορά, μεγάλος πια ως δημοσιογράφος, τρύπωσα στα παρασκήνια τσιρκολάνων και είδα τη ζωή τους από μέσα.
Στους ξένους τόπους ζήλευα πάντα εκείνες τις δόσεις μαγείας που εμείς δεν είχαμε και κείνοι είχαν. Τις αστικές εκπλήξεις που κάποιοι φρόντιζαν γενναιόδωρα να χαρίζουν στις πόλεις τους, σε αντίθεση με τις δικές μας.
Έτσι κάπως γεννήθηκε η ιδέα του Θεσσαλονίκη Αλλιώς πριν 15 χρόνια, από την ανάγκη να συνεχίζεται ο φωτισμός με κείνον τον παλιό μικρό φακό, όμως πια σε μεγαλύτερη κλίμακα. Την κλίμακα του αστικού τοπίου.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι και γω, βλέποντας τα μαλλιά μου να χουν ασπρίσει μέσα σε αυτά τα δεκαπέντε τελευταία χρόνια που βρίσκουμε το κουράγιο και το συνεχίζουμε όλο αυτό. Αξίζει, και ίσως το κάνω κάποτε, να αφηγηθώ τα παρασκήνια, τα όσα αποτελούν την άγνωστη πλευρά μιας φωτεινής ιστορίας…Τα εμπόδια δηλαδή και τις απογοητεύσεις.
Σήμερα όμως είναι μια μέρα γιορτής για μας και κρατάμε τη λαμπερή πλευρά της ιστορίας αυτής.
Όταν στις 7 Αυγούστου με ρώτησαν από το δήμο Θεσσαλονίκης αν μπορούμε να οργανώσουμε μια γιορτή για την έναρξη των Δημητρίων, με τον Αύγουστο να αφαιρεί λόγω απουσιών και ραθυμίας κάθε περιθώριο αισιοδοξίας, χρειάστηκε δυο μέρες σκέψεις και συζητήσεων με το στενό πυρήνα, την task force.
Κάπως έτσι πήρε μπρος η μηχανή. Οι λεπτομέρειες είναι αντικείμενο ταινίας θρίλερ αλλά το αποτέλεσμα είναι η χθεσινή ομορφιά. Είναι οι χιλιάδες που ακολούθησαν αυτή τη μαγική πορεία στο ιστορικό κέντρο, είναι οι 150 καλλιτέχνες και τους εθελοντές μας και τους εργαζόμενους του δήμου που συνεργάστηκαν αρμονικά για να παραχθεί η μαγεία, είναι οι τόποι που από νεκροί χώροι έγιναν ξαφνικά σκηνή ονείρου. Μεταμορφώθηκαν και απέκτησαν διάσταση ποιητική, παραμυθένια.
Από τα κρεοπωλεία του Καπανίου μέχρι τα υφασματάδικα του Μπεζεστενίου και την αυλή της εκκλησίας του Αγίου Μηνά αισθανόταν κανείς ότι ζούσε σε άλλη πόλη…
Και ταξιδεύουν τα βίντεο απο χθες και οι εικόνες μιας πόλης που θα μπορούσε να είναι έτσι κάθε μέρα, αν πιστέψουν οι άρχοντες της και οι πολίτες ότι η μεταμόρφωση είναι προτεραιότητα μας.
Μια Αυλή των Θαυμάτων ήταν χθες οι αγορές της πόλης. Σαν να είχε αστερόσκονη πέντε ώρες και όλα έλαμπαν σαν παραίσθηση.
Αλλιώς νάσαι και μη φοβάσαι, που λέμε και μεις μεταξύ μας. Πάμε παρακάτω…
