Μέσα από τα μάτια ενός ξένου

Η συναναστροφή μ’ έναν άνθρωπο που δουλειά του είναι να δημιουργεί βιώσιμες και ανθρώπινες πόλεις μπορεί να είναι εξαιρετικά διδακτική.

Αντιλαμβάνεσαι, για παράδειγμα, ότι η Θεσσαλονίκη έχει την ανεκτίμητη κληρονομιά της θάλασσας και του πολιτισμού της που ό,τι κι αν συμβεί θα προσελκύει τουρίστες από κάθε γωνιά του κόσμου που θα πληρώσουν όσο όσο για να απολαύσουν τη δική μας καθημερινότητα.

Μαθαίνεις ότι μερικοί κουβάδες μπογιά μπορεί να είναι περισσότερο αποτελεσματικοί από ένα φανταχτερό ρυθμιστικό σχέδιο, όπως αποδεικνύει περίτρανα το παράδειγμα της Νέας Υόρκης.

Ενστερνίζεσαι ότι το να βιώνουμε την πόλη μας με όλες μας τις αισθήσεις έχει μεγαλύτερη σημασία από το πεζοδρόμιο, στο οποίο θα φορτώσουμε το αυτοκίνητό μας.

Απορείς πώς ακόμη και ύστερα από ένα ταξίδι 35 ωρών μπορεί κάποιος να έχει διάθεση για συνεργασία με φοιτητές που οραματίζονται την πόλη τους αλλιώς.

Βλέπεις πόσο έντονη αμηχανία μπορεί να προκαλέσει η πρόταση πρακτικών και εφαρμόσιμων λύσεων σε μερικά πολιτικά πρόσωπα και άλλους φορείς που έχουν συνηθίσει να προφασίζονται διάφορες πιθανές και απίθανες δικαιολογίες.

Συνειδητοποιείς πως ο ερασιτεχνισμός και η νοοτροπία μπορούν μέσα σε μερικά λεπτά να σπιλώσουν τη δουλειά πολλών μηνών.

Διαπιστώνεις πόσο έντονη δίψα υπάρχει σε μία μερίδα των πολιτών της Θεσσαλονίκης για αλλαγή στη φυσιογνωμία της πόλης. 750 εσώκλειστοι στα σκοτάδια του Μεγάρου Μουσικής, τη στιγμή που ο ήλιος έχει επιβάλλει την κυριαρχία του έξω, προσφέρουν ισάριθμα επιχειρήματα υπέρ αυτής της άποψης.

Σιγουρεύεσαι πως ένα τραπέζι με καλό ελληνικό φαγητό και ποτό είναι η καλύτερη αφετηρία, ώστε μία επαγγελματική συνεργασία να μετατραπεί σε μία φιλική σχέση.

Όλα τα παραπάνω είναι ορισμένα στιγμιότυπα από την επίσκεψη του David Sim στη Θεσσαλονίκη. 72 ώρες μπορεί να φανούν υπεραρκετές για να αποδειχθεί ότι η ματιά ενός ξενού για την πόλη είναι η καθαρότερη μέσα στη θολούρα που προκαλεί σε όλους εμάς η καθημερινή τριβή με συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις. Από εδώ και πέρα ας αφήσουμε πίσω μας το “potential” και ας περάσουμε στο “just do it”. Δεν μπορεί η κωλυσιεργία να είναι αιωνίως αποκλειστικό εθνικό μας προνόμιο… Ευχαριστούμε για την ένεση αισιοδοξίας, κ. Σιμ.

*Η φωτογραφία είναι του Θωμά Τζήρου